Οι Begat The Nephilim είναι ένα blackened melodic death metal σχήμα από το New Hampshire των Ηνωμένων Πολιτειών. Το δεύτερο full-length τους φέρει τον τίτλο “II: The Grand Procession” και κυκλοφορεί από την δισκογραφική Noble Demon. Ο δίσκος, ξεκινάει με το “Panegyric”. Μπορώ να πω πως, δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα να ακούσω, με την καλή όμως έννοια. Το κομμάτι ήταν αρκετά μελωδικό και μου έδωσε την εντύπωση πως η μπάντα, δεν φοβάται τις νότες που χρησιμοποιεί.
Το επόμενο “Pygmalionism”, δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, καθώς δεν θεωρώ πως ανταποκρίθηκε των προσδοκιών που δημιούργησε η εισαγωγή του δίσκου. Κάτι το οποίο θα αλλάξει αρκετά με το τρίτο κατά σειρά κομμάτι “Paterfamilias”. Στο συγκεκριμένο, άκουσα πιο ενδιαφέροντα riffs, καθώς και μία πολύ ωραία μελωδική γέφυρα, με βάση τα πλήκτρα.
Έπειτα, κάτι που πιθανότατα δεν θα περίμενε ο κάθε ακροατής: ένα καθαρό instrumental τρίλεπτο, σε ήρεμους ρυθμούς, που έρχεται να σπάσει την ένταση που μέχρι τώρα είχε δημιουργηθεί. Το κομμάτι λέγεται “Threnody: Death Of Spring” και θεωρώ πως λειτούργησε σωστά ως ιδέα, καθώς κατάφερε να τονίσει το επόμενο – και ομότιτλο του δίσκου – “The Grand Procession”. Μπορεί να μην είναι το αγαπημένο μου της κυκλοφορίας, μου έδειξε όμως πως η μπάντα δεν αναλώνεται στις ίδιες ιδέες και πως ήθελε να δώσει στο κάθε κομμάτι το ύφος του.
Στην συνέχεια, το “Ossuary”. Για αρχή, συγχαρητήρια στην μπάντα για την εισαγωγή του κομματιού. Πριν ακούσω όλο το υπόλοιπο, άκουσα ξανά την εισαγωγή, ένα πολύ ωραίο πάντρεμα πλήκτρων, μπάσου και κιθάρας, το οποίο έγινε με ιδιαίτερο τρόπο, δίνοντας χώρο και αξία σε κάθε ένα από τα όργανα. Το υπόλοιπο κομμάτι, όπως και τα προηγούμενα, ακολούθησε μία σχετικά δική του πορεία και υπήρχε ποικιλία riffs και αλλαγών. Με το επόμενο “Exanguinated” ο δίσκος παραμένει σταθερός στο ηχητικό του προφίλ και τις προσδοκίες που μας δημιουργεί. Ωραίες κιθάρες, πολύ ωραία πλήκτρα και την μίξη να τα δένει όλα αρμονικά.
Άλλο ένα διάλλειμα από το κοπάνημα, θα γίνει και με το μονόλεπτο “Dirge”, πριν ξεκινήσει το “Paupers Grave”. Στο συγκεκριμένο γίνεται ξεκάθαρα επίδειξη φωνητικών και σίγουρα δεν απογοητεύει. Πέρα από τις πολύ ωραίες κιθάρες, η μπάντα μας παρουσιάζει κάτι νέο και πάλι, προσθέτοντας djent στοιχεία. Ακολουθώντας, το “The Grand Procession ΙΙ” είναι σίγουρα ένα κομμάτι που δεν ρίχνει τα στάνταρ του δίσκου και θεωρώ δεν θα απογοητεύσει το κοινό του σχήματος. Αν και δεν μπορώ να βρω κάτι το κακό στα δύο ομότιτλα, θεωρώ πως πολλά από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου ήταν πιο ποικιλόμορφα και πως έδωσαν κάτι πιο φρέσκο στο κοινό. Με το σύντομο “Leucomalachite Green”, θα κλείσει ο δίσκος. Η μπάντα, δεν προσπάθησε να εντυπωσιάσει ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο, παρά να κλείσει όμορφα και αρμονικά την κυκλοφορία. Ο εντυπωσιασμός όμως, είναι κάτι που σίγουρα δεν έλλειψε από την ακρόαση του δίσκου.
Οι Begat The Nephilim με εντυπωσίασαν με την νέα τους κυκλοφορία. Αυτά που μου έμειναν, είναι σίγουρα τα πολύ ωραία πλήκτρα, τα φωνητικά και η προσεγμένη κιθαριστική δουλειά. Είναι ένας δίσκος που κάθε οπαδός του είδους θα έπρεπε να ακούσει, καθώς είναι γεμάτος εκπλήξεις και φρέσκες ιδέες. Οι επιρροές από άλλα είδη, δεν προστίθενται με τρόπο τέτοιο, ώστε να κουράσουν τον ακροατή ή να τις θεωρήσει άκυρες. Ο δίσκος ποικίλει από επιρροές και η μπάντα δεν φοβάται να πειραματιστεί, κάτι το οποίο λειτουργεί προς όφελός της, καθώς τα μέλη της σίγουρα ξέρουν πώς να παραμείνουν πιστά στο γενικότερο είδος στο οποίο συνθέτουν. Αναμένω τις επερχόμενες δουλειές τους.
7,5/10
Ηρακλής Χρύσανθος
[email protected]
