Beggars, Lazy Man’s Load, Adam
Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018, An Club, Αθήνα
Στις 17 του μήνα βρέθηκα μετά από πάρα πολύ καιρό στην υπόγεια σκηνή του ΑΝ Club για το live των Beggars με support τους Adam και τους Lazy Man’s Load. Η αλήθεια είναι πως δεν είχε τύχει να ακούσω ζωντανά τους Beggars και δεν γνωριζόμασταν προσωπικά. Το δεύτερο φρόντισε βέβαια να λύσει ο Γιάννης Πασσάς με το που μπήκα στο Αν λίγο μετά το τέλος του soundcheck τους, με μια πολύ θερμή χειραψία και με μια πολύ όμορφη προσέγγιση σαν να τον γνώριζα καιρό, ενώ για το πρώτο θα διαβάσετε παρακάτω.
Το Live ξεκίνησε λίγο μετά τις 21:30 με τους Adam να ανεβαίνουν στη σκηνή, και να ξεκινούν χωρίς δυστυχώς να έχει μαζευτεί ο κόσμος. Οι Adam παίζουν post-rock μουσική με πολλά εναλλακτικά στοιχεία και το ενδιαφέρον σε αυτούς είναι οι ψυχολογικές μεταπτώσεις που σου δημιουργούν ακούγοντας τη μουσική τους. Γενικά η μουσική τους είχες την αίσθηση πως δημιουργεί «ηχητικά τοπία», αν και η αλήθεια είναι πως ο ήχος και ειδικά η ένταση της φωνής που την έψαχνες ώρες-ώρες δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα.
Τη σκυτάλη μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα παίρνουν από τους Adam, οι Lazy Man’s Load (aka LML), τους οποίους ξέρω τη μουσική μιας και έκανα την παραγωγή των δύο singles που έχουν κυκλοφορήσει. Οι LML παίζουν – όπως τους αρέσει να λένε – swampaliptyc rock. Φαντάσου μια stoner βάση με Black Sabbath riffs και φωνητικά ανάμεσα σε southern rock και Rob Halford. Η μπάντα έπαιξε τις κυκλοφορίες της και κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ τους. Η ατμόσφαιρα πλέον είχε ζεσταθεί για τα καλά και οι LML έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Αλλά μαντέψτε ο ήχος δεν βοηθούσε καθόλου.
Μετά το πέρας της εμφάνισης των LML και μια σύντομη διακοπή για τις απαραίτητες αλλαγές στο stage κλπ, θυμάμαι να παίζει AC/DC και ξαφνικά ακούω το feedback μιας κιθάρας και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι γίνεται οι Beggars έχουν ήδη ξεκινήσει! Δε θέλω να αναλωθώ γράφοντας την «τάδε» ώρα έγινε αυτό, μετά ο «δείνα» έπαιξε το άλλο κλπ, αλλά θέλω να επικεντρωθώ στο impact και την αίσθηση που παίρνεις πηγαίνοντας σε ένα Live. Όσοι έχετε ακούσει τις κυκλοφορίες της μπάντας και γνωρίζετε τη μουσική τους αλλά δεν τους έχετε δει ζωντανά, έχετε χάσει τουλάχιστον το 50% της ουσίας των Beggars. Η ενέργεια που έχει η μπάντα και η άνεση με την οποία παίζει τη μουσική της είναι κάτι που είχα πολύ καιρό να δω. Τότε είναι που συνειδητοποιείς πως κάποιοι άλλοι απλά «προσπαθούν» πολύ χωρίς λόγο, ενώ μπάντες σαν τους Beggars έχουν το rock στο αίμα τους.
Η ζωντανή εμφάνιση της μπάντας είναι σαν ένα hard rock & roll πάρτυ, και νομίζεις πως κάπου πάνω στο stage είναι και οι AC/DC ενώ θα ορκιζόσουν ότι μόλις άκουσες και τον Lemmy. Οι Beggars έχουν πολύ δυναμικό raw & solid ήχο χωρίς “φτιασιδώματα” και γαρνιτούρες. Ένα από τα μικρά μαγικά που συμβαίνουν είναι πως ο Γιάννης μπορεί να σου περνά μια απίστευτη σιγουριά και ηρεμία την ώρα που παίζει και τραγουδά και ταυτόχρονα να σου εκτοξεύει την αδρεναλίνη στα ύψη! Επίσης, ο νέος drummer της μπάντας φαίνεται πως είναι άξιος διάδοχος των προηγουμένων, ενώ ο Chili φρόντισε να κρατάει το groove στη θέση του με τις ογκώδεις μπασογραμμές του.
Ο κάθε ένας έχει τις δικές του αγαπημένες στιγμές σε ένα live. Εμένα στο συγκεκριμένο οι αγαπημένες μου στιγμές περιλαμβάνουν το “The Motochrist” και το “Chief Commander”, ενώ φυσικά δε θα μπορούσα να παραλείψω το
“Devil’s Highway”. Θα ήθελα να υπογραμμίσω για άλλη μια φόρα ότι ούτε στους Beggars ο ήχος ήταν ιδιαίτερα καλός και καταλήγω τελικά στο συμπέρασμα πως δυστυχώς το ηχοσύστημα στο ΑΝ απλά δεν είναι αρκετό για καλύψει καλά-καλά την ένταση του ήχου από το stage. Σίγουρα οι Beggars είναι ένα σχήμα που δεν θα τους αποθαρρύνει ένα ανεπαρκές ηχοσύστημα, και το απόδειξαν με την εμφάνισή τους στο club της Σολωμού, αλλά με καλύτερο ήχο θα προσέφεραν μια ανεπανάληπτη rock εμπειρία στο κοινό τους.
Κείμενο: Γιώργος Αβραμίδης
