Είναι ορισμένες κυκλοφορίες που απλά σε καθηλώνουν από το πρώτο άκουσμα. Κάτι τέτοιο έγινε και με τους Ολλανδούς Bleeding Gods. Χωρίς να έχω καμία επαφή με το παρελθόν της μπάντας, απλά από το πρώτο άκουσμα με έβαλαν σε ρυθμούς μελωδικού death / epic metal. Έτσι απλά και όμορφα. Το καλύτερο απ’ ‘όλα, είναι ότι ψάχνοντας να ανακαλύψω το παρελθόν της μπάντας, είδα ότι οι Bleeding Gods έχουν κυκλοφορήσει μόλις ένα δίσκο πριν από το “Dodekathlon” και αυτό σε ένα είδος που μάλλον θυμίζει brutal death metal, σε στυλ Cannibal Corpse.
Η έκπληξή μου ήταν τεράστια, αφού οι πρώτες νότες του opener “Bloodguilt” που χτύπησαν τα αυτιά μου, μου έδειξαν ότι η μπάντα όντως έχει αλλάξει εντελώς στυλ και πλέον ανήκει στο μελωδικό epic / death metal χώρο. Δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε καθόλου. Η έκπληξη ήταν μεγαλύτερη όταν κατάλαβα διαβάζοντας το Δελτίο Τύπου, ότι το “Dodekathlon” είναι ουσιαστικά ένας concept δίσκος, ο οποίος περιγράφει τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή.
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ζητήσω κάτι παραπάνω. Όταν ο δίσκος ανοίγει με τα πολύ μελωδικά και επικά σε στυλ Amon Amarth, “Bloodguilt” και “Multiple Decapitation”, απλά ξέρεις ότι μάλλον οι Bleeding Gods έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού. Με το “Beloved By Artemis” αρχίζω και θυμάμαι εκείνο το φανταστικό δίσκο των Einherjer, με το όνομα “Blot”. Φοβερό speedy κομμάτι με απίστευτο riff.
Κάπως έτσι κυλάει ο δίσκος, ενώ σε τραγούδια σαν το “From Feast To Beast”, αρχίζουν και ξεπηδούν οι Dimmu Borgir επιρροές, ενώ σε τραγούδια σαν το “Inhuman Humiliation” (του οποίου η εισαγωγή είναι τρομερά όμοια με το “Blow Your Trumpets, Gabriel”)ή το “Hound Of Hell” (του οποίου η εισαγωγή είναι τρομερά όμοια με το “O Father, O Satan, O Sun”), έρχονται…. Ποιοι;; Οι Behemoth βέβαια, σε όλη την εξίσωση.
Κάπως έτσι κυλάει ο δίσκος, με ωραίες επικές και μελωδικές στιγμές και αρκετά φρενήρη μέρη, που σαν σκοπό έχουν να σε ξεσηκώσουν. Η αλήθεια είναι, ότι οι Bleeding Gods, προσπαθώντας να χωρέσουν όλες αυτές τις επιρροές τους μέσα στη μουσική τους, κάπου χάνουν τον προσανατολισμό τους, ενώ η έλλειψη πρωτοτυπίας, κάπου μετά την μέση του δίσκου, απλά αρχίζει και κουράζει. Τουλάχιστον, υπάρχει το “Tyrannical Blood” λίγο μετά την μέση, ένα πολύ ωραίο ατμοσφαιρικό, σχεδόν flamengo guitar κομμάτι με αρχαιοελληνική απαγγελία, να ξεκουράσει τα αυτιά. Πολύ καλή προσθήκη στο όλο concept.
Η παραγωγή του δίσκου είναι πεντακάθαρη και τα συμφωνικά στοιχεία είναι πολύ όμορφα οργανωμένα. Το μόνο αρνητικό του δίσκου είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας, όπως είπα και παραπάνω. Μπορεί κάπου μετά την μέση επίσης να αρχίζει κάπως να κουράζει, αλλά σε γενικές γραμμές το “Dodekathlon” είναι ένας πολύ καλός δίσκος και ίσως μάλλον να μπει στα καλύτερα του είδους για την χρονιά που διανύουμε. Οι οπαδοί του melodic death/epic metal θα βρουν πάρα πολλά πράγματα που θα τους ευχαριστήσουν στο “Dodekathlon”. Επενδύστε άφοβα.
8/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
