Το “Grain” των Ελβετών post rockers Darius, μπαίνει με το σπαθί του ανάμεσα στην δεκάδα των πιο βαρετών και ξενέρωτων δίσκων που έχω ακούσει στη ζωή μου. Το ότι όλες τους οι συνθέσεις είναι instrumental παίζει σίγουρα τον δικό του ρόλο σ’αυτόν τον χαρακτηρισμό, χωρίς όμως να είναι η βασική αιτία. Ούτε ο μεγάλος μέσος όρος διάρκειας των τραγουδιών τους παίζει βασικό ρόλο, αν υπάρχει ενδιαφέρον υλικό μπορεί το κομμάτι να διαρκεί και μισή ώρα και να μην το καταλάβεις. Το βασικό πρόβλημα των Darius είναι η επανάληψη: πιάνουν ένα ακόρντο και το ξεζουμίζουν, πιάνουν ένα άλλο και κάνουν τα ίδια, ξαναγυρνάνε στο προηγούμενο κοκ. Το άλμπουμ στερείτε της παρουσίας riffs αλλά και μελωδιών, δεν υπάρχουν leads δεν υπάρχει τίποτα. Με τρεις κιθάρες στην μπάντα είναι μεγάλο αμάρτημα να μην έχεις έστω κάποιο σόλο ρε αδερφέ! Αν συνειδητά απέχεις από αυτά που προανέφερα, γράψε τουλάχιστον κάτι ενδιαφέρον, κάτι που να ερεθίζει το μυαλό, που να κάθεσαι αμέριμνος και να σε χτυπά σαν κεραυνός, μια φράση, κάτι. Ο τυπικός (και μισητός από εμένα) post ήχος, ξεβρακώνει ακόμα περισσότερο την έλλειψη έμπνευσης των Darius καθώς δεν τους βοηθά σε κάποιον τομέα, πχ στον όγκο του ήχου τους ή στις ατμόσφαιρες, με το “Grain” να ακούγεται πολύ ξερό και αδούλευτο. Ίσως να είναι ιδανικό soundtrack για σφουγγάρισμα, σίδερο ή το καθάρισμα πατάτας για το μεσημεριανό τραπέζι, δεν μπορώ όμως να φανταστώ για πιο λόγο κάποιος θα κάτσει να το ακούσει στον ελεύθερο χρόνο του αν δεν είναι εγκεφαλικά νεκρός.
3/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
