Η Φινλανδική death metal σκηνή είναι εξαιρετικά υποτιμημένη, καθώς έχει προσφέρει πολλά underground διαμαντάκια, παράλληλα όμως παραμένει αρκετά αφανής, κάποιες φορές ακόμα και στους γνώστες της. Οι Desecrecy είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Βρίσκονται πλέον στον έβδομο δίσκο τους, διαθέτουν πολλά στοιχεία από τη φινλανδική death σκηνή, κυρίως των late ’80s/αρχές ’90s, ενώ φλερτάρουν συχνά και με το doom/death, ωστόσο παραμένουν σχετικά άγνωστοι.
Αν πάντως είστε οπαδοί του συγκροτήματος, ξέρετε πάνω κάτω τι να περιμένετε. Αν όχι, η παραπάνω περιγραφή είναι αρκετή για να σας κατατοπίσει στο πού κινούνται μουσικά, αξίζοντας ωστόσο να προσθέσουμε πως πρόκειται για παραδοσιακούς ξεροκέφαλους που δεν αλλάζουν πολλά πράγματα – ή και σχεδόν τίποτα – από δίσκο σε δίσκο. Αν από την άλλη τους παρακολουθούσατε καιρό αλλά σας χάλαγε ανά καιρούς η παραγωγή, σ’ αυτόν το δίσκο είναι ίσως η καλύτερη που είχαν ποτέ, χωρίς αυτό να σημαίνει υιοθέτηση μοντέρνων πρακτικών ή κάτι τέτοιο, ίσα ίσα που ο ήχος είναι έντονα οργανικός και σφριγηλός.
Πέρα από αυτό, συνθετικά όπως προαναφέραμε, δεν υπάρχει κάποια διαφοροποίηση ή κάποιος πειραματισμός. Όπως λένε και οι Άγγλοι “what you see is what you get”. Απλή, “to-the-point” riff-οποιία, αργοί ρυθμοί και riffs που σέρνονται, μια μεγάλη «τζούρα» Bolt Thrower, μελωδικά leads και μινιμαλιστική νοοτροπία. Κι όμως, όσο κι αν ξέρεις τι να περιμένεις, εντυπωσιάζεσαι κάθε φορά με το πόσο απλή αλλά πετυχημένη είναι η συνταγή τους.
Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, η ρετρολαγνεία τους και η ξεροκεφαλιά τους είναι το μόνο μείον του δίσκου, ο οποίος κατά τα άλλα είναι απολαυστικός και αποτελεί μια ακόμα καλή προσθήκη στη φινλανδική death και death/doom σκηνή. Έστω κι αν απευθύνεται αποκλειστικά σε ρετρολάγνους, όπως για παράδειγμα σε όσους ακούνε από Amorphis αποκλειστικά το “The Karelian Isthmus”, ή τους λάτρεις της σκηνής. Κι αυτός είναι ο μόνος λόγος που ο βαθμός μοιάζει αυστηρός ενώ θα μπορούσε να είναι πολύ υψηλότερος.
6.5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
