Δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία για τους Devastation Inc. μετά από ανακατατάξεις στη σύνθεση τους. Το “Beyond The Shape Of Violence” βρίσκει τους Ιταλούς old-school thrashers με καινούριο τραγουδιστή και καινούριο κιθαρίστα. Με μια πρώτη ματιά στο εξώφυλλο του δίσκου, τα χρώματα και οι γραμμές σχεδίου παραπέμπουν στους Nevermore και γενικά στην αμερικάνικη σκηνή. Από την άλλη, η Ιταλία και γενικά ο ευρωπαϊκός νότος, δεν φημίζεται για συγκροτήματα-πολεμικές μηχανές του thrash metal. Αλλά εδώ έχουμε μια ευχάριστη εξαίρεση. Αυτό το σχήμα πρέπει να είναι για το ιταλικό metal κάτι σαν τους δικούς μας Suicidal Angels.
Πράγματι, μετά το σύντομο intro “Clouds Burst” ξεκινάει ένας thrash metal βομβαρδισμός που θυμίζει αρκετά μπάντες του αντίστοιχου αμερικάνικου ήχου. Ειδικά τους πρώιμους Metallica. Σε αντίθεση με τις περισσότερες μπάντες που επιχειρούν να οικειοποιηθούν μια μουσική κουλτούρα άσχετη με το γεωγραφικό ή χρονολογικό πλαίσιο στο οποίο ανήκουν, για τους Devastation Inc. και το “Beyond The Shape Of Violence” αυτή η κίνηση δουλεύει περίφημα. Κυρίως διότι το αμερικάνικο στοιχείο είναι αρμονικά δοσμένο και ενταγμένο στη μουσική τους. Και αυτό συμβαίνει κατά έναν τέτοιο τρόπο που δεν φαίνεται ξένο, ούτε παράταιρο.
Ο δίσκος είναι γεμάτος από εκείνο το τίμιο, γκαζιάρικο thrash, που δεν πρωτοτυπεί ιδιαίτερα αλλά φτιάχνει δίσκους διασκεδαστικούς, γεμάτους όμορφα riffs, γρεζάτα φωνητικά και τύμπανα που τρομάζουν την υπερήλικη, ενοχλητική γειτόνισσα και τις γάτες της (αληθινό περιστατικό). Δηλαδή, ακριβώς αυτό που θες από έναν τέτοιο metal δίσκο. Tι άλλο να ζητήσεις; Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί η αναφορά στο εν λόγω περιστατικό. Διότι είναι ενδεικτικό του πνεύματος ενός υποϊδιώματος που αρνείται πεισματικά να ενηλικιωθεί, γεγονός που αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο του πλεονέκτημα και σίγουρα τον λόγο για τον οποίο το ακούμε μέχρι σήμερα.
Πέρα από την πλάκα, οι μικρολεπτομέρειες είναι αυτές που με κέρδισαν εδώ. Οι οποίες, αν εξετάσει κανείς τη συμβολή τους στο τελικό αποτέλεσμα, ίσως να μην είναι και τόσο μικρές τελικά. Τέτοιες ήταν τα growls του νεοφερμένου Federico Benizzelli, που θυμίζουν τον Zoltan Farkas των Ούγγρων υπερκάφρων Ektomorf. Τέτοια ήταν επίσης η σωστά μελετημένη ροή του δίσκου. Οι απαραίτητες εναλλαγές το ύφος και τις ταχύτητες, η διάρκεια, η ποσότητα, ακόμα και η σειρά των κομματιών τα κάνουν να κυλούν αβίαστα. Και το βασικότερο όλων, να μην κουράζουν.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να σου δημιουργείται σχεδόν ασυναίσθητα η τάση να ακούσεις πάλι απ’ την αρχή το “Beyond The Shape Of Violence”, λίγο μετά από την κάθε φορά που τελειώνει το “Lust For Carnage”. Κι αν πρέπει να ορίσουμε κάτι ως επιτυχία για τις μπάντες του είδους, θα ήταν ακριβώς αυτό.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
