Τι άλλο να πούμε για τη μεγάλη των Σουηδών σχολή που δεν έχει ήδη ειπωθεί? Πολλές φορές νομίζω πως ο κάθε Σουηδός έχει πιάσει μια κιθάρα ή ένα μικρόφωνο και λατρεύει το metal ή το rock γενικότερα. Είναι τόσα πολλά τα συγκροτήματα και τόσο υψηλός ο βαθμός ποιότητας που είναι δύσκολο η Σουηδική σκηνή να μη συγκαταλέγεται στις αγαπημένες όλων των οπαδών της σκληρής μουσικής.
Και μάλιστα μιλάμε για μια σκηνή που πιάνει όλα τα είδη, από το απλό rock και το post rock, Μέχρι το κλασσικό heavy και το ακραίο black και death. Οι Dust Bowl Jokies, για τους οποίους θα μιλήσουμε εδώ, συγκαταλέγονται στo μεγάλο κύμα αναβίωσης των ήχων από τις χρυσές δεκαετίες του 1970 και του 1980. Συγκεκριμένα των late 80s εδώ, καθώς οι DBJ λατρεύουν τους Bon Jovi των πρώτων δίσκων και μας πετάνε στα μούτρα ατόφιο hard rock. Η μόνη μεγάλη διαφορά με τους Bon Jovi είναι ότι δε χρησιμοποιούν καθόλου πλήκτρα και ο ήχος τους είναι πλήρως ηλεκτρικός. Από το πρώτο riff και το άνοιγμα με το εκπληκτικό και αλήτικο “Mama Cocha”, οι Dust Bowl Jokies σε πιάνουν από τα μούτρα με ένα ποζέρικο hard rock όργιο από riffs, leads, solos, κολλητικά ρεφραίν και φωνητικά που θέλοντας ή μη σε παρασέρνουν στους ρυθμούς τους. Είτε οι ρυθμοί είναι δυνατοί (Hogs And Heifers), είτε πάνε σε πιο mid AC/DC grooves (Borderland) είτε σε πιο light ήχους (Son Of The Sun-έπος, Rawbone) το album παραμένει πάντα σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Το ομώνυμο αυτό 2ο album έρχεται να τους καθιερώσει στη σκηνή και να αποδείξει ότι το πολύ καλό ντεμπούτο τους “Cockaigne Vaudeville” δεν ήταν ένα απλό πυροτέχνημα. Το τι θα φέρει το μέλλον για αυτούς μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Το σίγουρο είναι ότι για το παρόν, και από τις 26 Απρίλη μέσω της Rodeostar/SPV μπορείτε να απολαύσετε σε cd και lp, δέκα τραγούδια αυθεντικού, ανόθευτου hard rock.
80%
Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
