[Option A]
Με πρώτη κυκλοφορία το 1987 αυτός ο δίσκος ήταν μία από τις αρχές του death metal με έναν ιδιαίτερο death, punk, hardcore, murder ήχο που απλά δεν μπορεί να καταταχθεί κάπου. Είναι πολύ περίεργος δίσκος για εμένα, μία σκέτη παράνοια με ένα μεγάλο “ότι να ‘ναι” μέσα. Αν έβγαινε τώρα αυτός ο δίσκος θα τον είχα μισήσει, αλλά μόνο και μόνο της μοναδικότητας του και της τρέλας που βγάζει τον εκτιμώ. Ξανακυκλοφόρησε από την Hammerheart με τα έξι παλιά κομμάτια συν ένα cover συν τα πρώτα έξι σε re–mix (ότι και να σημαίνει αυτό). Ακουστικά δεν είναι του στυλ μου αλλά παραδέχομαι ότι αξίζει αν τα έχεις ψιλό χαμένα (με την καλή ή και όχι έννοια). Βρίσκουμε death riffs με punk ήχο και ξεσκισμένα φωνητικά. Δεν μου άρεσε το τρίτο κομμάτι τους “ Mass Murder “ που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μερικά riff κιθάρας και ένα “ σόλο ” drumming στο τέλος. Αρκετά σημεία μου φάνηκαν ότι φτιάχτηκαν για να γεμίσουν τον παρόλα αυτά άδειο δίσκο. Μερικοί τους θεωρούν φοβερούς και τρομερούς, άλλοι όχι (χωρίς κοσμητικά επίθετα), εγώ είμαι απλά μπερδεμένος. Το συμπέρασμα είναι ότι η κρίση του δίσκου θα διαφέρει από ακροατή σε ακροατή, το αφήνω στα αυτιά σας.
5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
[Option B]
Νομίζω πως η συνταγή των Macabre είναι άψογη. Από τη μια μεριά thrash που χτυπάει στα κόκαλα με death και grindcore στοιχεία, από την άλλη μια φωνή που κάποιος ή θα λατρέψει ή θα σιχαθεί. Και όλα αυτά γύρω από μια θεματική και μια περίεργη εμμονή της μπάντας στο να αφηγείται ιστορίες μανιακών δολοφόνων και να διηγείται αληθινά αλλά άγνωστα περιστατικά με πρωταγωνιστές… εγκληματίες. Με στίχους όπως « I eat women, I’m a cannibalist and a necrophiliac too » ή « Mr Albert Fish, was children your favorite dish?» τα άτομα δημιουργούν κυριολεκτικά ψυχασθενική μουσική. Εδώ έχουμε μια επανακυκλοφορία του Grim Reality– έχει γίνει δηλαδή re– mastering– που πρωτοβγήκε το 1987 με κάποια επιπλέον bonus tracks. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι τα πολύ ωραία solos (καιρό είχα να ακούσω σολιστικά μέρη με τις νότες να σου τρελαίνουν το μυαλό.) Ίσως όμως σε κάποια σημεία να υπερφορτώνουν τα κομμάτια τους με σολιστικές αναλύσεις, ιδιαίτερα σε τραγούδια όπως το Mass Murder, όπου όλα τα όργανα ένα- ένα παίρνουν με τη σειρά το δικό τους χώρο. Αυτό κάνει και μια πρωτοτυπία, αφού λίγα albums έχουν τραγούδια με solo– τζαμάρισμα από όλους τους μουσικούς τους. Αυτή όμως η υπερβολή ξεχνιέται αν υπολογίσει κανείς τον ιδιαίτερο ήχο τους, λίγο τσιριχτός, λίγο τενεκεδένιος αλλά με πολλά γκάζια. Έως και το μπάσο τους με ξετρέλανε πραγματικά. Ενδεικτικά, το Hot Rods to Hell είναι απίστευτα δυνατό κομμάτι. To ‘Disease’ πάλι ξεχωρίζει ενώ στο Serial killer, τα vocals κλέβουν την παράσταση. Εκεί η φωνή φαίνεται να έχει… αποτρελαθεί, δεν αναγνωρίζεις αν ο τύπος τσιρίζει, αν του συμβαίνει κάτι ή αν βρίσκεται σε κάποιο studio και ηχογραφεί..! Ο δίσκος προτείνεται και παραχωρείται σε θρασάδες, σε fans extreme ήχων και υποστηρικτές συγκροτημάτων όπως οι Annihilator.
9/10
Ήλια Τσάρα
