Ομολογώ πως μέχρι τώρα αγνοούσα την ύπαρξη των Φινλανδών Minutian. Στο χώρο του prog rock/metal υπάρχει τόσος μεγάλος πληθυσμός συγκροτημάτων που σίγουρα, όσο εκτενέστατα και να ψάχνεις, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σου έχει ξεφύγει και θα αγνοείς την ύπαρξή του, είτε μιλάμε για αξιόλογα σχήματα είτε για όχι τόσο αξιόλογα. Οι Minutian πάντως είναι εύκολο να αγνοηθούν από το ευρύ κοινό λόγω της σποραδικής δισκογραφίας τους, καθώς τούτος είναι μόλις ο τρίτος δίσκος τους από το 2011 και ο πρώτος μετά από έξι χρόνια.
Οπότε φαντάζομαι η εύλογη απορία που θα έχει ο αναγνώστης είναι: «Αξίζουν τον κόπο ή παραμένουν δικαιολογημένα τόσο αφανείς;». Λοιπόν, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Καταρχάς, μουσικά δε μπορεί να τους προσάψει κανείς τίποτα, εξάλλου αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στο χώρο του prog rock/metal αυτό θα ήταν μεγάλη είδηση. Δεν το παίζουν βέβαια τίποτα βιρτουόζοι ή δεξιοτέχνες και κινούνται περισσότερο στη μελωδική, ήρεμη και μελαγχολική πλευρά του είδους.
Το βασικό πρόβλημα του δίσκου είναι οι συνθέσεις του. Δεν είναι κακές, όπως είπαμε ήδη σε αυτό το είδος κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, αλλά είναι μονότονες, αδιάφορες και δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούργιο σε αυτά που ξέρουμε ήδη. Ξέρω ότι για το τελευταίο αδιαφορεί πολύς κόσμος αλλά αυτό κυρίως συμβαίνει με άλμπουμ τα οποία διαθέτουν εξαιρετικές συνθέσεις. Εδώ σπάνια βρίσκονται λίγες στιγμές που σου κρατάνε το ενδιαφέρον και μετά το τέλος της ακρόασης δε σου μένει τίποτα. Ίσως να θυμάσαι δυο-τρία σημεία μετά από τέσσερις-πέντε ακροάσεις αλλά αξίζει τον κόπο κάτι τέτοιο; Για μένα ξεκάθαρα όχι, τώρα αν εσείς δεν είστε τόσο αυστηροί όσο εγώ, πάω πάσο.
Οπότε, για να απαντήσω στο υποθετικό ερώτημα που έθεσα δύο παραγράφους πιο πάνω, η απάντηση είναι πως δείχνουν να έχουν τα προσόντα για να ακουστούν παραέξω αλλά τους λείπουν πολλά βασικά πράγματα στις συνθέσεις για να καταφέρουν να τραβήξουν την προσοχή. Οπότε ναι, προς το παρόν παραμένουν δικαιολογημένα τόσο αφανείς. Ξαναλέω βέβαια ότι ο δίσκος δεν είναι κακός αλλά αν είστε φανατικός ακροατής του prog, έχουν ήδη κυκλοφορήσει πολλές περισσότερες και καλύτερες δουλειές τους τελευταίους μήνες και αυτή θα προτεινόταν κυρίως σε όσους ακούνε τουλάχιστον δέκα καινούργιους prog δίσκους κάθε μήνα και μέχρι εκεί. Το να είσαι απλά άρτιος στο prog πλέον δεν επαρκεί με την καμία, με τέτοιο υπερπληθυσμό χρειάζονται πολλά πράγματα για να ανταγωνιστείς τους υπόλοιπους.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
