Ντεμπούτο των Βαυαρών κάτω από τη ζεστή στέγη της Massacre. Οι Envinya ανήκουν στο ιδίωμα που τα τελευταία χρόνια προσελκύει εκατομμύρια ακροατές ανά τον κόσμο, το female-fronted metal. Παρότι έχουν ελάχιστα χρόνια παρουσίας, έχει δημιουργηθεί ένας αρκετά μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομά τους στο μεταλλικό κύκλωμα, γεγονός που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον να τους ακούσω. Με το “Inner Silence” να παίζει για αρκετές ώρες στο στερεοφωνικό μου ψάχνω να βρω τα στοιχεία εκείνα που θα με εντυπωσιάσουν και θα με κάνουν να ξεχωρίσω τους Envinya από τον σωρό των συγκροτημάτων που εμφανίζονται καθημερινά στον χώρο αυτό. Το συμπέρασμα που έβγαλα μετά από απανωτές ακροάσεις δυστυχώς δεν τους ευνοεί. Κι εξηγούμαι αμέσως: Στο “Inner Silence” άκουσα ένα album με άριστη παραγωγή, τεχνικά άρτια παιγμένα τραγούδια από εξαιρετικούς μουσικούς, αρκετά συμφωνικά μέρη που λειτουργούν σαν background και τη φωνή της Natalie να μην εντυπωσιάζει αλλά να μην απογοητεύει κιόλας, συνοδευόμενη από κάποια brutal φωνητικά ξεσπάσματα από τον κιθαρίστα Thomas Knauer. Τα στοιχεία αυτά όμως δυστυχώς δεν αρκούν σε μια νέα μπάντα ώστε να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες μπάντες του σιναφιού. Εδώ δεν θα βρεις τα super hits, δεν θα ακούσεις αυτό το κάτι παραπάνω που θες και θα εκτοξεύσει το album σε υψηλότερο επίπεδο. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι. το “Inner Silence”, ακούγεται σχετικά ευχάριστα αλλά και πολύ “επίπεδο”. Τελειώνοντας την ακρόαση δεν σου μένει κάτι που θα σε συναρπάσει, κάτι που θα σε κάνει να θες να πατήσεις το “repeat”. Κατά τη γνώμη μου οι Envinya έχουν τα φόντα να ξεχωρίσουν, να πετύχουν και να χτίσουν ένα σεβαστό όνομα στον χώρο που κινούνται, ρίχνοντας πολλή δουλειά στον συνθετικό τομέα και με τη στήριξη της δισκογραφικής τους εταιρίας τα καλύτερα θα έρθουν. Έως τότε…
6/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
