Σήμερα θα καταπιαστούμε με ένα συγκρότημα, το οποίο αν και δεν είναι ευρέως γνωστό έχει ωστόσο μια φοβερή και σταθερή πορεία είκοσι εννέα, παρακαλώ, χρόνων. Ο λόγος για τους Νορβηγούς Gaia Epicus που ιδρύθηκαν το μακρινό 1992 (ως Rått Kjøtt τότε) και που από τότε έχουν αλλάξει αρκετά ονόματα και πολλά μέλη. Το 2001 το συγκρότημα έλαβε το τωρινό του όνομα, ενώ το 2009 το ιδρυτικό του μέλος, Thomas Hansen, αποφάσισε να συνεχίσει ως one-man-band, έχοντας κυκλοφορήσει με αυτόν τον τρόπο τρεις από τις εφτά κυκλοφορίες τους (με τη βοήθεια βέβαια πολλών φίλων του μουσικών).
Το πιο πρόσφατο και έβδομο στη σειρά πόνημα του Hansen είναι το “Seventh Rising”, το οποίο κυκλοφόρησε δύο μόλις χρόνια μετά το πολύ καλό “Alpha & Omega”. Και αυτή τη φορά επιστρατεύτηκε η βοήθεια μουσικών, ανάμεσα στους οποίους ο Tim “Ripper” Owens και ο Mike Terrana, που έχει αναλάβει τα τύμπανα σε ολόκληρο το δίσκο. Φαίνεται ότι η προηγούμενη επιτυχημένη κυκλοφορία δεν εφησύχασε τον Hansen, ο οποίος μας παρουσιάζει εδώ έντεκα πολύ δυναμικές συνθέσεις.
Παρόλο που η συνολική διάρκεια του δίσκου είναι πενήντα πέντε λεπτά, το “Seventh Rising” αποτελεί ένα αρκετά συμπαγές αποτέλεσμα, χωρίς φλυαρίες και βαρετά σημεία. Το εναρκτήριο τραγούδι “Like a Phoenix”, αποτελεί θα λέγαμε ένα καλό παράδειγμα ως προς το που κινείται το υπόλοιπο album: γρήγορες ταχύτητες, πολλές μελωδίες (τόσο στην κιθάρα όσο και στη φωνή), ένα υπέροχο, δυναμικό και ευδιάκριτο μπάσο και ένα καταιγιστικό παίξιμο στα τύμπανα από τον Terrana, ο οποίος πραγματικά απογειώνει όλα τα κομμάτια. Οι συνθέσεις φέρνουν στο παλιό καλό power metal συγκροτημάτων όπως οι Helloween και οι Gamma Ray, που σημαίνει συνδυασμός βαριών riffs, γρήγορων ρυθμών, μελωδικών refrains, γρήγορων και τεχνικών solos αλλά και πιο αργά περάσματα που ναι μεν σπάνε τη γενικότερη γρήγορη διάθεση που επικρατεί χωρίς όμως να υστερεί το κομμάτι σε ένταση.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το “Number One”, το οποίο κινείται εξολοκλήρου σε χαμηλές ταχύτητες αλλά είναι τέτοιος ο δυναμισμός που βγαίνει από τη μουσική που ο σβέρκος σας δεν θα χαλαρώσει καθόλου. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ιδιαίτερο και για έναν άλλο λόγο: έχει μια πολλή ωραία σκοτεινή ατμόσφαιρα που θυμίζει εποχές “Black Album” των Metallica και όπου ο Hansen έχει αλλάξει κάπως τα φωνητικά του για να είναι πιο χαμηλά και να φέρνουν περισσότερο στον Hetfield.
Πάντως το “Number One” δεν είναι το μοναδικό κομμάτι όπου η μουσική ξεστρατίζει από το power metal μονοπάτι που ακολουθεί ο δίσκος. Έχουμε συνθέσεις όπως το “Nothing To Lose” και το “We Are The Ones” όπου θα ακούσουμε σε κάποια σημεία μελωδίες και solos που φέρνουν ξεκάθαρα σε hard rock, με μια πιο παιχνιδιάρικη και πιο «χορευτική» θα έλεγα νοοτροπία. Από την άλλη, σε τραγούδια όπως το “Eye Of Ra” και το “Invisible Enemy” έχουμε περάσματα thrash με διαφορετική όμως προσέγγιση στο καθένα. Στο “Eye Of Ra” τα περάσματα είναι πιο γρήγορα με τύμπανα που θερίζουν, ενώ στο “Invisible Enemy” ο ήχος είναι πιο μοντέρνος και οι ταχύτητες πιο χαμηλές. Από τα καλύτερα σημεία του δίσκου είναι το γρήγορο και βαρύ “Gods Of Metal” όπου τραγουδάει ο Owens, ο οποίος φέρνει έναν αέρα Judas Priest.
Το “Seventh Rising” είναι ένας φοβερός δίσκος, λαμπρό παράδειγμα ενός ωραίου και συμπαγούς power metal δίσκου και αποτελεί μία ακόμα επιτυχία στην πολύχρονη σημαντική αν και underground πορεία του Thomas Hansen. Είτε είστε οπαδός της μπάντας είτε του power metal γενικότερα, αυτό είναι ένα album που πρέπει να έχετε.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
