Μου αρέσουν πολύ κάτι τέτοιες μπάντες που βάζουν εξυπνάδες σαν αυτές στον τίτλο του album. Που παίρνουν δηλαδή μία λέξη και την φτιάχνουν σαν αρκτικόλεξο από το πουθενά για να δείξουν πόσο σκεπτόμενοι και προβληματισμένοι είναι. Δεν ξέρω βέβαια αν έχει να κάνει και με το επίθετο του κιθαρίστα/τραγουδιστή Mark Wright. Ξέρω, δε βγάζει νόημα, αλλά όταν βαριέσαι με αυτό που ακούς σκέφτεσαι διάφορα να περάσει η ώρα.
Η μπάντα με έδρα την Ρώμη της Ιταλίας κυκλοφορεί λοιπόν το δεύτερο albumτης, πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο “Rise” και σε αυτό το διάστημα διαβάζω ότι έπαιξαν supportσε μεγάλα ονόματα της σύγχρονης metal σκηνής. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν, αν ψήνεστε να κάνετε κάτι παρόμοιο χωρίς να παίζετε κάτι της προκοπής, ρωτήστε τους για να παίρνετε ιδέες.
Το στυλ των Game Zero είναι groove metal. Mid-tempoσυνθέσεις, heavy riffs που ξεχνιούνται αμέσως, φωνητικά με γρέζι και refrainsπου προσπαθούν να ακουστούν πιασάρικα και αποτυγχάνουν παταγωδώς. Σε σημεία θα έλεγα ότι μου θυμίζουν Metallica των 90s και Volbeat, αλλά μη φανταστείτε ότι φτάνουν έστω και λίγο το μεγαλείο της κάθε μπάντας. Είναι σχεδόν ιεροσυλία και το ότι τους αναφέρω.
Γενικά αυτό που φαίνεται να λείπει από τους Game Zero είναι ο τσαμπουκάς, με την καλή έννοια. Οι συνθέσεις ακούγονται πολύ επίπεδες και βαρετές, δεν έχουν αυτό το οποίο θα τις κάνει να μείνουν στο κεφάλι σου και να τις τραγουδάς, οι κιθάρες υπάρχουν απλά για να υπάρχουν αφού τα riffs είναι αρκετά απλοϊκά και το όλο υλικό ακούγεται λες και το συνθέσανε μέσα σε λίγες ώρες όταν τζαμάρανε στο προβάδικό τους. Δώδεκα κομμάτια και τρία τέταρτα μετά, απλά νιώθω ότι έχασα το χρόνο μου. Α, μην ξεχάσω, τη διασκευή στο κλασικό “Don’t You (Forget About Me)” των Simple Minds μόνο με δύο λέξεις μπορώ να την περιγράψω: έλλειψη σεβασμού. Λίγη ντροπή ρε παιδιά.
2/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
