Όσες περισσότερες φορές ακούς τον ίδιο δίσκο, την ίδια μουσική αφήνεις τον εγκέφαλό σου να επεξεργαστεί και να εμβαθύνει, κάνοντας την ακρόαση όπως και την κρίση σου πιο ποιοτική. Για να μην τα πολυλογώ, ο καινούργιος δίσκος των Illuminata, “A World So Cold”, αρχικά μου φάνηκε πολύ ρηχός και συνηθισμένος, με την δεύτερη “ματιά” μπορώ να πω ότι απλά εστίασα και βρήκα ίσως την πηγή των χαρακτηρισμών μου. Το συμφωνικό metal με goth επιρροές σε στυλ Epica και Nightwish όπως και να το κάνουμε έχει πεθάνει, αφήνοντας πίσω του ένδοξα απομεινάρια. Η ηθελημένη προσπάθεια ή μη να τους μοιάσουν σε μεγάλο βαθμό ήταν μεγάλο λάθος για εμένα. Παρατηρούμε δίσκο διάρκειας μίας ώρας όπου μουσικά έχει πραγματικά λίγα να δώσει, λίγες προφανείς ιδέες, δύο γυναίκες στα φωνητικά που ακούγονται σαν όλες τις άλλες, κουράζοντας και οδηγώντας ίσως τον καθένα στο να τον βαρεθεί. Από την καλή πλευρά του κατά τα άλλα κακού δίσκου, βλέπουμε μία καλή μίξη όπως και παραγωγή, με ισορροπημένο ήχο και έμφαση στα φωνητικά. Ο ήχος τους πέρα από τον ορχηστρικό χαρακτήρα βγάζει κάτι λίγο πιο επικό για να πω ότι έχουν και κάτι σχεδόν μοναδικό. Αν ήταν το μοναδικό συγκρότημα στον κόσμο που έπαιζε αυτή την μουσική, θα το θεωρούσα καλό, αλλά με τα τωρινά δεδομένα, όσο καλός μουσικός και να είσαι (που στην προκειμένη περίπτωση είναι) με αυτό το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να πας παρακάτω.
5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
