Το “Lux” κυκλοφόρησε μόλις πέρσι το Μάιο, ως ανεξάρτητη παραγωγή σε 200 αντίτυπα, οπότε η επανακυκλοφορία του τόσο σύντομα έχει ένα νόημα, καθώς σε αυτήν την ποσότητα μπορούσαν να προμηθευτούν το album μόνο όσοι μένουν στο Colorado όπου και εδρεύει το συγκρότημα. Βέβαια, και οι προηγούμενοι τρεις δίσκοι του συγκροτήματος κυκλοφόρησαν ως ανεξάρτητη παραγωγή, οπότε δεν αποκλείω να δούμε επανακυκλοφορία και γι’ αυτούς στο μέλλον.
Αρκετά όμως με τις σάλτσες, πάμε στο ψητό. Οι In The Company Of Serpents παίζουν κατά βάση ένα σεβαστό μίγμα groove-αριστού doom/sludge στην πιο τραχιά μεριά του, ωστόσο η ποικιλομορφία στις λεπτομέρειες καθιστούν το δίσκο ιδιαίτερο, και ειδικότερα όταν υπάρχουν μεταβάσεις, και υπάρχουν μπόλικες, το άκουσμα είναι πρόκληση ακόμα και για τα πιο εκπαιδευμένα αυτιά. Και από τη στιγμή που ο δίσκος περιέχει ένα τεράστιο αριθμό μεταβάσεων και μάλιστα με πολλές από αυτές να είναι ιδιαίτερα ετερόκλητες, κάπου είναι λογικό ότι θα υπάρξουν και δύσκολα έως κουραστικά σημεία.
Για παράδειγμα, στο “Scales Of Maat” το τραγούδι ξεκινάει ως φόρος τιμής στους Cult Of Luna αλλά καταλήγει προς το τέλος να θυμίζει πολύ Ulcerate, όμως η μετάβαση έχει γίνει τόσο ομαλά που το έκαναν να μοιάζει αρκετά φυσιολογικό. Στο εναρκτήριο “The Fool’s Journey” όμως, μετά από κάποια ωραιότατα sludge/doom riffs α-λα Ghost Brigade, κάποια στιγμή το ύφος αλλάζει αρκετά απότομα προς το desert rock σε σημείο που να νομίζεις ότι έχει μπει το επόμενο τραγούδι, κάτι που δεν ισχύει.
Πέρα από αυτό όμως, πρόκειται για ένα πολύ στιβαρό album, με ενδιαφέρουσες συνθέσεις, φωνητικά ταιριαστά στο ύφος και με χαρακτήρα, ενώ στο προαναφερθέν “Scales Of Maat” συμμετέχουν ο Ethan Lee Mc Carthy των Primitive Man και ο Ben Hutcherson των Khemmis. Η βάση του ήχου τους όπως προαναφέραμε κυμαίνεται μεταξύ πολλών επιρροών και παρ’ όλο που σε σημεία δεν πετυχαίνει, όπως προαναφέραμε, καθιστά το δίσκο μη βαρετό και πλούσιο. Κάτι που φαίνεται και στα δύο ιντερλούδια, τα οποία είναι χτισμένα πάνω σε ακουστικές κιθάρες και βιόλα και άνετα θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει neo-folk.
Είναι δύσκολο να αναλύσεις σε βάθος όλες τις επιρροές του δίσκου, το γεγονός όμως ότι περιέχει τόσα πολλά διαφορετικά ετερόκλητα στοιχεία καταφέρνοντας να διατηρεί μια σχετικά σταθερή βάση και να μη ξεφεύγει πολύ με τους πειραματισμούς οι οποίοι έχουν ενσωματωθεί ομαλά στην πλειοψηφία τους, έχει ως αποτέλεσμα μια δουλειά ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη. Υπάρχουν βέβαια σημεία που μοιάζουν ασύνδετα και που σε κάνουν να απορείς, αλλά δεν είναι τόσα πολλά που να σε κάνουν να θες να βγάλεις το δίσκο. Από την άλλη όμως, είναι αρκετά για να εμποδίσουν το δίσκο να χαρακτηριστεί εξαιρετικός. Θέλω να ελπίζω ότι θα μπορέσουν να το αποφύγουν αυτό στην επόμενη δουλειά τους και να ανέβουν επίπεδο.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
