Πίσω στα 80s και στους μακρυμάλληδες ροκάδες, ο Jesse Damon, ως βασικός τραγουδιστής των Silent Rage άρχισε να χτίζει την καριέρα του. Από το 2003 ξεκίνησε την κυκλοφορία προσωπικών album και μέχρι το 2020 συνεχίζει απτόητος. Εδώ οι συντελεστές είναι δυο, ο ίδιος και ο πολύ έμπειρος παραγωγός Paul Sabu, που έχουν συνεργαστεί από το ξεκίνημα του πρώτου του album. Η πολυετής τους αυτή συνεργασία και καταξίωση στο χώρο της rock μουσικής αποτυπώνεται σαφέστατα και στο “Damon’s Rage”, με μια ακόμα ενδιαφέρουσα επιστροφή στον χρόνο. Όμως, η απόφαση «να πάρουν το υλικό οι δυο τους στις πλάτες τους», όπως λέει και στην περιγραφή, ίσως να μην ήταν τόσο καλή ιδέα.
Η μελωδικότητα και τα φωνητικά είναι τα βασικό χαρακτηριστικά στα τραγούδια του Jesse Damon και δε θα έλλειπε και από αυτό το υλικό, που κινείται στο old-school pop/hard rock. Θα ακούσουμε απαλά, αλλά και ξεσηκωτικά κομμάτια, που κάλλιστα θα μπορούσαν να συνοδεύουν ανέμελη ταινία εποχής, όπως το Top Gun. Αναλυτικότερα, το πρώτο “Play To Win” μας εισάγει με τον καλύτερο τρόπο στο ύφος του Jesse και το σκηνικό γίνεται πιο δυναμικό με το δεύτερο “Love Gone Wild” και πιο γρήγορο ομώνυμο “Damon’s Rage”. Έπειτα τα πράγματα σαν να γαληνεύουν με το “Shadows Of Love” να κλέβει την παράσταση με το αυθεντικό μελωδικό ύφος δυναμικής μπαλάντας εποχής μαζί με το σόλο στο “Flyin’ Dutchman”. Κάτι πολύ λογικό, αφού ο μουσικός έχει ασχοληθεί εκτενώς με μπαλάντες στη δισκογραφία του. Το “Adrenaline” αυξάνει την ταχύτητα και την ένταση, αλλά το album θα τελειώσει πιο ήπια.
Ο Jesse Damon στην προηγούμενη κυκλοφορία του είχε πειραματιστεί με country ήχο, που τον υποστήριξε όμορφα, αλλά εδώ το υλικό του μας γυρνάει πίσω στην 80s hard rock αυθεντική του ταυτότητα. Άκουσα εξαιρετικά φωνητικά και ευχάριστα solos και μελωδίες από την κιθάρα του, που είναι και κάτι που τον χαρακτηρίζει, τα οποία αναμιγνύονται με αρμόνιο εποχής. Όμως, υπήρχε ένα πολύ βασικό αρνητικό και αυτό είναι ο προγραμματισμός στα τύμπανα, που τα τυποποιεί σαν να τα παίζει robot και στερεί τον φυσικό τους ήχο για το rock ύφος του καλλιτέχνη. Ειδικά στα γυρίσματα είναι πασιφανές αυτό και αισθάνομαι σαν drummer ότι θα μπορούσε να ήταν καλύτερο το υλικό, αν ήταν παιγμένα από κάποιον συνάδελφο. Επίσης, θα μπορούσαν να έχουν υποστεί καλύτερο mastering ειδικά στο hi-hat. Βέβαια, προσφέρουν ένα electro ήχο σε συνδυασμό με το αρμόνιο, αλλά δε νομίζω να ήταν αυτός ο σκοπός και τελικά προσδίδουν ένα πρόχειρο αποτέλεσμα, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Σαν μουσική ήταν καλό και αυθεντικό, αλλά δυστυχώς Jesse και Paul, είμαι drummer.
6,5/10
Νίκος Καρβουνόπουλος
