To Νόβκοροντ είναι μιας ιστορικής σημασίας πόλη στο βορειοδυτικό άκρο της Ρωσίας, αναγνωρισμένη από την UNESCO ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και με αρκετά ενεργή metal σκηνή χωρίς όμως να έχει να προσφέρει κάτι το ξεχωριστό στον μεταλλικό χάρτη. Από εκεί λοιπόν κατάγονται και οι μεταλάδες, με το όνομα που πραγματικά σου εξάπτει την περιέργεια, Jesus Christ. Οι Ρώσοι Jesus Christ λοιπόν, μας παρουσιάζουν εν έτει 2014 το ντεμπούτο άλμπουμ τους, λίγες μέρες μόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους EP και φιλοδοξούν πραγματικά να ξεπεράσουν τα σύνορα του Νόβκοροντ και της Ρωσικής στέπας και να μπουν στα σπίτια μας, διαδίδοντας όχι τον λόγο του Θεού αλλά Heavy/Thrash μελωδίες! Δυστυχώς βέβαια για αυτούς αλλά και για εμάς προς το παρών θα μείνουν στην προσπάθεια για τον απλό λόγο ότι το πρώτο τους άλμπουμ δεν τραβάει, παρ’ όλη την προσπάθεια που κάνουν να ακουστούν σαν τους ήρωες τους και να ταρακουνήσουν τους σβέρκους μας και δικαιολογώ. Το “We will fight” το οποίο αποτελείται από 8 κομμάτια, εκ των οποίων τα δύο είναι intro, μπαίνει αρκετά δυναμικά με το intro “March of Jesus” πράγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι “Τι γίνεται εδώ βρε παιδάκι μ’;”. Πραγματικά σε αφήνει για λίγα λεπτά μαλάκα με το ρυθμικό μπάσιμο που κάνει αλλά αυτό κρατάει μόνο για 2,5 λεπτά, όσο δηλαδή κρατάει το κομμάτι. Στην συνέχεια και κατά την διάρκεια ακρόασης του άλμπουμ μπαίνεις άθελα σου σε μια παραγωγή θορύβου, με πρωταγωνίστρια την φωνή του Leff η οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να πεις ότι είναι φωνή όσο και αν προσπαθεί, η οποία καταρρακώνει κάθε συναίσθημα έξαψης που μπορεί να σου δημιούργησε το προαναφερόμενο intro. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη την φωνή και ας δώσουμε λόγω των ημερών και μια ευκαιρία στους υπόλοιπους παίχτες. Μουσικά τώρα, αν κάποιος απομονώσει νοητά τον Leff, οι Jesus Christ παίζουν όπως προείπαμε ένα μείγμα Heavy/Thrash που όμως θυμίζει θα έλεγα με υπερβολή και ζήλο τους Metallica και τους Megadeth, μεσαίας περιόδου, με τους δεύτερους να είναι πιο “ευνοημένοι” κάτι που… φυσικά και δεν φέρνει εμετό στο στόμα, αλλά κάνει το συγκρότημα να δείχνει απειρία και έλλειψη συνθετικής διαύγειας. Με λίγα λόγια τα παιδιά δείχνουν ότι το θέλουν αλλά φαίνεται πως δεν το παλεύουν αρκετά ή δεν τους βγαίνει. Σε όλα αυτά συνηγορεί και το ακαταλαβίστικο, δυσανάγνωστο, δυσνόητο ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, logo του συγκροτήματος που κάνει τα logo black metal συγκροτημάτων να μοιάζουν με αριστουργήματα αισθητικής αλλά και το εξώφυλλο, που μόνο καλό δεν μπορεί να το πει κανείς. Με επόμενο σταθμό λοιπόν, μετά την αμαχητί παράδοση του “We will fight” στην βορά των κριτικών και σχεδόν σίγουρα του κοινού, την κάλαθο των αχρήστων, προτείνω στους φίλους που διαβάζουν το άρθρο να μην μπουν στην διαδικασία αγοράς αν δεν ακούσουν το άλμπουμ πρώτα.
4/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
