Τι εξωφυλλάρα είναι αυτή ρεεεεεεεε!!!! Πραγματικά είναι λίγες οι φορές που η μουσική ενός δίσκου ανταπεξέρχεται στο ύψος του εξωφύλλου. Δεν περίμενα βέβαια κάτι λιγότερο από τον Fabio “αηδόνι” Lione, η φωνή του οποίου παραμένει μαγευτική και κρυστάλλινη όπως όταν τον πρωτοακούγαμε πριν 17 και βάλε χρόνια με τους Rhapsody!
Ομολογώ να πω πως το έτερον δέος του δίσκου, τον τραγουδιστή Alessandro Conti δεν τον είχα προσέξει ιδιαίτερα στο παρελθόν, να είστε σίγουροι πάντως ότι θα τον μάθετε για τα καλά με αυτόν τον δίσκο δυναμίτη. Ο δε κιθαρίστας Simone Mularoni, “μουλάρώνει” πίσω από τα έγχορδα και χωρίς να μας πρήζει τα “ούμπαλα” με περιττές επιδειξιομανίες, στρώνει το έδαφος με συμπαγή riff και ρυθμικές κιθάρες/μπάσο, ενώ τα σόλο του έχουν χαρακτήρα “κλασικομεταλλίζοντα” ως επί το πλείστον και όχι αυτό το χιλιοπαιγμένο κακέκτυπο “νεοκλασικό”. Ο άνθρωπος ξέρει να στέκεται στη συγκεκριμένη κυκλοφορία, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Από την άλλη, η έντονη ορχηστρική ατμόσφαιρα με πολύ καλοβαλμένα τα πλήκτρα και τις ορχήστρες δίνουν αυτό το «majestic» συναίσθημα, χωρίς και πάλι να υπερβάλλουν. Νομίζω οι κ.κ. Lione και Conti έχουν βρει τη μαγική συνταγή σε όλα σε αυτό το έργο τους. Δεν υπερβάλλουν σε τίποτα, έχουν βάλει τη κατάλληλη δόση σε όλα, είναι άρχοντες και το ξέρουν. Στα συν βέβαια και οι πολύ ωραίες συνθέσεις του δίσκου και η παρουσία του Marco Laciotti στα drums (Elveking; άλλη γκρουπάρα). Catchy συνθέσεις που σου μένουν στο μυαλό, από τους μαιτρ του είδους, με έκαναν να αναζητήσω τους ήχους του συγκεκριμένου δίσκου, επανειλημμένως! Το απόλαυσα υπέρ το δέον!
Νομίζω είναι καιρός για ένα…
9.5/10
Πολυδεύκης Ανδριαννός
athlos881@gmail.com
