Είναι μερικές φορές που η μουσική είναι κάτι παραπάνω από εικόνες και λέξεις. Αυτός ήταν και ο μνημειώδεις δίσκος των Dream Theater, το “Images And Words” το οποίο ξεκίνησε μια ολόκληρη τάση και ροή στη σκληρή μουσική και το progressive. Μετά από τόσα χρόνια, βλέπουμε ακόμη μπάντες να ξεπηδούν από το πουθενά και να προσφέρουν τα μέγιστα σε αυτή τη σκηνή. Όσον και αν ο Νεκτάριος (κιθάρες και ψυχή των Major Denial) το αρνείται, εμένα το “Duchess Of Sufferings” μου θύμισε την φρεσκάδα του “Images And Words”. Το ντεμπούτο των Major Denial είναι απλά συγκλονιστικό και δεν έχασα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Νεκτάριο για τα πάντα γύρω από τους Major Denial.
Καταρχήν να σας πω συγχαρητήρια για την δουλειά σας που ονομάζεται “Duchess Of Sufferings”. Ένας δίσκος που ανέβασε την άποψη μου πάλι για το progressive metal. Θα ήθελα σε πρώτη φάση να σας ρωτήσω, ποιες είναι οι μέχρις στιγμής αντιδράσεις στο δίσκο; Είστε ευχαριστημένοι με αυτές;
Ευχαριστούμε πολύ και χαιρόμαστε ιδιαίτερα που συνέβαλε θετικά στην άποψή σου. Είναι πολύ νωρίς μιας και κυκλοφορεί επίσημα στις 6 Δεκεμβρίου. Στο ευρύ κοινό έχει παρουσιαστεί το πρώτο single και ένα trailer, τα οποία βρήκαν ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση. Έχουμε στείλει το άλμπουμ για reviews και όσοι το άκουσαν δηλώνουν ενθουσιασμένοι.
Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, βλέπω ότι αν και νεοσύστατη μπάντα, τα ονόματα των Guests είναι αρκετά μεγάλα. Πως καταφέρατε και πείσατε τον Mark Zonder (x-Fates Warning, Warlord) να συμμετάσχει στο πρώτο EP των Major Denial;
Ο Mark Zonder έπαιξε ως session μουσικός με αμοιβή στο EP. Όταν γράφαμε τα τραγούδια, είδα ότι ήταν διαθέσιμος, επικοινωνήσαμε και προχωρήσαμε. Σε κάθε περίπτωση η συνεργασία λειτούργησε θετικά. Άλλωστε ο ίδιος είχε δηλώσει ότι ηχογραφώ με κάποιους αξιόλογους μουσικούς και απόλαυσε τα τραγούδια. Το όνομα του Mark Zonder λειτούργησε ως κράχτης ώστε να μας ακούσουν περισσότεροι άνθρωποι, το παίξιμό του ανέβασε τα τραγούδια και εγώ ως θαυμαστής του, πραγματοποίησα ένα όνειρο. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα έχω τραγούδια ηχογραφημένα με τη σφραγίδα του.
Πώς πήρατε την απόφαση να συνεχίσετε με τον Κώστα Μυλωνά (Sunburst, Foray Between The Ocean), αντί του Mark Zonder?
Από τη στιγμή που ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε, ήθελα ένα άνθρωπο που θα βάλει τη σφραγίδα του στα νέα τραγούδια. Τα νέα τραγούδια ήταν πιο δυναμικά από το EP και θέλαμε ένα διαφορετικό παίξιμο και ήχο κάτι που θα διαπιστώσουν όσοι το ακούσουν. Ο Κώστας είναι ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος μουσικός, το παίξιμό του ταίριαξε απόλυτα στα τραγούδια και σε συνδυασμό με τη μίξη του Daniel Cardoso το αποτέλεσμα δικαιώνει την επιλογή.
Νομίζω ότι η κίνηση ματ ήταν η έλευση του Γιάννη Παπαδόπουλου (Beast In Black, ex–Wardrum) στα φωνητικά. Οι ερμηνείες του είναι απλά σπαρακτικές και απίστευτες στο δίσκο. Πως έγινε το πάντρεμα;
Θα συμφωνήσω απόλυτα. Με το Γιάννη είχαμε συνεργαστεί σε δύο τραγούδια στο “Minor Ways”. Έχω εκφράσει πολλές φορές το θαυμασμό μου για τη φωνή του και ως δημιουργός είναι αυτή που θέλω στα τραγούδια μου. Είναι αυτό που ακούω όταν γράφω. Ήμασταν πάντα σε επαφή και είχαμε πει να μιλήσουμε όταν είμαι έτοιμος, μιας και ο Γιάννης έχει αρκετές υποχρεώσεις. Από τη στιγμή που το timing ήταν σωστό, τα υπόλοιπα ήταν πολύ εύκολα. Οι φωνητικές μελωδίες ήταν γραμμένες στα μέτρα του (αν και ο Γιάννης έχει μεγάλο εύρος), του άρεσαν και σε συνδυασμό με τους στίχους και την ιστορία, το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Τις τεχνικές ικανότητες του Γιάννη δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει κανένας, απλά, σε αυτό το δίσκο κατά τη γνώμη μου συγκλονίζει ερμηνευτικά. Υπάρχουν σημεία που οι ερμηνείες του σε ανατριχιάζουν κυριολεκτικά.
Αλήθεια, θα υπάρχουν ζωντανές εμφανίσεις στο προσεχές μέλλον;
Το βλέπω πολύ δύσκολο. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα project κυρίως, παρά για μπάντα. Μου αρέσει ότι κάνω στη ζωή μου να το κάνω σωστά και για να προχωρήσουμε σε αυτό το βήμα, χρειάζεται να αφιερώσω μεγάλο μέρος του χρόνου που δεν έχω. Δεν το αποκλείω, αλλά είναι αρκετά αυτά που πρέπει να γίνουν για αυτό.
Ας πούμε μερικά πράγματα για τη μουσική του δίσκου. Κατά την άποψή μου, το “Duchess Of Sufferings” είναι ένα κλασσικό παράδειγμα μελωδικού progressive power metal. Θα μπορούσατε να μου πείτε αν η άποψη αυτή σας βρίσκει σύμφωνους και πως θα περιγράφατε τη μουσική σας σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ τους Major Denial;
Παίζουμε μελωδικό metal, με progressive και power στοιχεία.
Πως καταφέρατε να ισορροπήσετε την τεχνική με τα μελωδικά στοιχεία; Ο δίσκος αν και έχει σοβαρές δόσεις τεχνικής, καταφέρνει να περάσει μεγάλες ποσότητες συναισθήματος και μελωδιών κατά την άποψή μου. Υπάρχει κάποια συνταγή;
Σε αυτό το δίσκο δουλέψαμε πολύ περισσότερο με τις δύο κιθάρες και τη μεταξύ τους συνεργασία, κάτι που χρησιμοποιήθηκε ως βάση για το άλμπουμ. Αυτό μπορείς να το πεις και συνταγή. Περιέχει περισσότερα τεχνικά στοιχεία σε σχέση με το EP, αλλά, φυσικά συνεχίζει να είναι μελωδικό. Αν και αρκετά πιο βαρύ, οι μελωδίες βρίσκονται παντού και το συναίσθημα ειδικά στην σκοτεινή πλευρά του δίσκου είναι πολύ έντονο. Όσον αφορά την ισορροπία, ήταν κάτι που ήρθε φυσικά, όχι υπολογισμένα, είναι αυτό που κατά τη διάρκεια των συνθέσεων άκουγα ως ακροατής και με ευχαριστούσε. Δεν ήθελα υπερβολές.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση επίσης είναι η χρησιμοποίηση πολλών lead μέσα στα τραγούδια. Σχεδόν σε όλα τα τραγούδια και κάτω από τη βασική μελωδική γραμμή, υπάρχει κάποιο lead να κάνει τη διαφορά. Αυτό δείχνει ότι η αρχική ιδέα ήταν γραμμένη κιθαριστικά και μετά επήλθε η μελωδική γραμμή; Ποια ήταν η δημιουργική διαδικασία για το δίσκο;
Πολύ σωστή παρατήρηση, είναι η δεύτερη κιθάρα, στο πλαίσιο της συνεργασίας με την πρώτη (ρυθμική). Είναι αυτή που δίνει την ομορφιά, τη μελωδικότητα και ναι, κάνει τη διαφορά όπως είπες. Αν εξαιρέσουμε το ρεφρέν του ‘’The Chains Of Failure’’, που υπήρχε ως μελωδία πριν τις κιθάρες, όλα τα υπόλοιπα γράφτηκαν κιθαριστικά. Πρώτα έγραφα τις δύο κιθάρες, ακολούθως ξεκινούσαμε τα sessions με τον Αχιλλέα Διαμαντή στο στούντιο, όπου συζητούσαμε αλλαγές στη δομή, σε κάποια μέρη στις κιθάρες, κάποιες τελικές επιλογές σε νότες που θα έκαναν μεγαλύτερη διαφορά. Στη συνέχεια ο Αχιλλέας αναλάμβανε το programming και μπαίναμε για προ-παραγωγή και ακολούθως ηχογράφηση. Φυσικά, οι ευκολίες ενός home studio είναι μεγάλες, είναι φθηνότερο, πιο ευέλικτο και με re-amping έχεις πολύ ωραίο αποτέλεσμα, αλλά, σύμφωνα με τον Αχιλλέα, το σκάσιμο του ήχου της καμπίνας στο μικρόφωνο κάνει μία μικρή έστω ακόμα διαφορά. Στη συνέχεια πρόσθεσα τις φωνητικές μελωδίες και όλα μαζί έφυγαν για τον Κώστα (drummer). Ακολούθως πρόσθεσε το μπάσο ο Παναγιώτης Χαραμής, που κατά τη γνώμη μου έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο δίσκο και τα πάντα έφυγαν για τον Γιάννη. Ο Γιάννης πήρε τις φωνητικές μελωδίες, τις οποίες φέρνει στα μέτρα του, είναι ουσιαστικά όπως σωστά είπε ο Αντώνης, στο 9800 studioς που έγραψε, τραγουδιστής-παραγωγός.
Επιρροές των Major Denial… Dream Theater ή Fates Warning; Πέρα από την πλάκα, παρατηρώ στοιχεία και από τις δυο μπάντες, αλλά βλέπω και μια ατμόσφαιρα βασισμένη σε King Diamond ορισμένες φορές – π.χ. “Agonies Of Fear”- αλλά και σε πιο μοντέρνα στοιχεία, όπως οι Gojira στο βασικό riff του “Se Ipse Necavit”. Έχω πέσει μέσα;
Επιρροές. Ακούω πολύ μουσική, εδώ και χρόνια δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση, αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ στη μουσική. Λατρεύω τους Fates Warning και θεωρώ ότι δεν έγιναν τόσο μεγάλοι όσο δικαιούνταν. Αναγνωρίζω τις τεχνικές ικανότητες των Dream Theater, άλλωστε τους ανακάλυψα το 1989, όταν οι φίλοι μου έφευγαν με ένα Iron Maiden δίσκο από το ROCK CITY, ενώ εγώ κρατούσα το “When Dream and Day Unite”, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με αγγίζουν ιδιαίτερα. Όσον αφορά το δίσκο, δεν μπορώ να πω ότι συνολικά έχει το στίγμα κάποιου συγκροτήματος ή χώρου. Ακούς ξεκάθαρα στο “She Wears Shadows” ένα 100% Fates Warning σημείο και διαπιστώνεις στο δεύτερο κουπλέ του “Agonies Of Fear”, μία ακόμα βόλτα στο ΕΠΟΣ που λέγεται “Kashmir” (νομίζω είναι ένα πολύ συχνά επισκεπτόμενο μουσικό μέρος από άλλους μουσικούς), όπως επίσης και Black Sabbath σε όσα riffs δεν γίνεται να μην ακούσεις τον γεννήτορα αυτής της σχολής, αλλά συνολικά εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να πω ότι ακούω αυτό ή εκείνο σε αυτό το δίσκο. Πιθανόν να μην είμαι το κατάλληλο πρόσωπο για αυτή τη διαδικασία. Για το “Se Ipse Necavit”, ναι, είναι μία πιο μοντέρνα προσέγγιση από τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου κυρίως ρυθμικά και θα συμφωνήσω, ακούω Gojira.
Μίλησα για την King Diamond ατμόσφαιρα η οποία οφείλεται και στο γεγονός ότι το “Duchess Of Sufferings” είναι ένα concept album. Μια ιστορία τρόμου βασισμένη στο διήγημα του Clive Barker “Τα μυστικά της Βαβυλωνίας” (“Coldheart Canyon”). Ένα ίσως μεγαλεπήβολο σχέδιο για ντεμπούτο δίσκο. Πόσο δύσκολη ή εύκολη ήταν η διαδικασία του concept;
Ήταν πολύ ωραία η διαδικασία της δημιουργίας ενός concept album. Μπορώ να πω ότι το πρώτο πράγμα που με δυσκόλεψε ήταν η ‘’υποχρέωση’’ να δημιουργήσω τη φωτεινή πλευρά του δίσκου, αυτό μου βγαίνει πιο δύσκολα. Ήταν μία πρόκληση όμως, η οποία μου κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον. Μεγαλύτερη δυσκολία συνάντησα στο στιχουργικό μέρος μιας και προσπάθησα να βρω τις κατάλληλες λέξεις, να δημιουργήσω εικόνες και να τονίσω το μουσικό μέρος και αντίστροφα, ώστε ο ακροατής, αυτός τουλάχιστον που θα ακούσει και θα διαβάσει ταυτόχρονα, να μπει όσο το δυνατόν περισσότερο στο θέμα.
Θα επιχειρήσετε στο μέλλον κάτι ανάλογο, δηλαδή concept κυκλοφορίες; Είναι κάτι που θα σηματοδοτήσει την καριέρα των Major Denial;
Δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον. Αρχικά θα πρέπει να υπάρξει και επόμενη κυκλοφορία. Αν υπάρξει, ναι, θα ήθελα πάλι ένα κεντρικό θέμα, μία ιστορία και μιλώντας υποθετικά, θα έκανα κάτι εξ’ ολοκλήρου σκοτεινό.
Αλήθεια πως πήρατε το συγκεκριμένο όνομα;
Το όνομα έχει σχέση με το περιεχόμενο. Επιλέγω να απορρίπτω στη μεγάλη πλειοψηφία τα ματζόρε, τα αρνούμαι και το δηλώνω. Θυμάμαι μία κουβέντα με το Γιάννη, για το ρεφρέν του “The Chains Of Failure” και τα λόγια του για ένα σημείο όπου αρμονικά η μεγάλη πλειοψηφία θα επέλεγε ματζόρε ενώ εγώ το συνέχισα μινόρε (και του άρεσε)…του απάντησα…MAJOR DENIAL.
Θα ήθελα να σας ρωτήσω πολλά πράγματα ακόμη, αλλά δεν θέλω να σας κουράζω. Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και πάλι συγχαρητήρια για το δίσκο. Προσθέστε ότι άλλο θέλετε για τους αναγνώστες μας εδώ.
Εμείς ευχαριστούμε και πάλι, για το χώρο, τις πολύ ωραίες ερωτήσεις και την ακρόαση του δίσκου. Μία παράκληση μόνο. Αν έχετε το χρόνο, όσοι το αγοράσετε ή το ακούσετε σε streaming, αν μπορείτε να διαθέσετε 1 ώρα ακούγοντας και διαβάζοντας την ιστορία. Σας ευχαριστώ πολύ.
Συνέντευξη & Κείμενο: Δημήτρης Σταύρος
Δισκογραφία:
Duchess Of Sufferings – 2017
Minor Ways – 2015
Σύνθεση:
Nektarios Ntagkas – Ρυθμικές Κιθάρες
Achilleas Diamantis – Lead & Ρυθμικές Κιθάρες
Panagiotis Haramis – Μπάσο
Kostas Milonas – Τύμπανα
Yannis Papadopoulos – Φωνητικά
