Οι Καναδοί Messora συστήνονται στο κοινό με μία full-length κυκλοφορία, το εξτραβαγκάντ “The Door”. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι παίζουν progressive death metal και συγκαταλέγουν στις επιρροές τους συγκροτήματα και καλλιτέχνες από τους Opeth μέχρι τον Marilyn Manson και από τους Meshuggah μέχρι τον David Bowie, με μια δόση Pink Floyd και Children of Bodom, μεταξύ άλλων, στο ενδιάμεσο. Αρκετά ενδιαφέρον και πολλά υποσχόμενο, θα έλεγα!
Εκκεντρικό το εξώφυλλο του album, όπως και η συνολική εικόνα της μπάντας, επομένως τα πρώτα χαώδη δευτερόλεπτα του ομότιτλου εναρκτήριου τραγουδιού είναι ιδανικά για να αποτελέσουν τους πρώτους ήχους που θα ακούσουμε ποτέ από τους Messsora. Αμέσως μετά, ο δίσκος κάνει απόλυτα φανερές τις προθέσεις του: να εξαπολύει τη μία σφοδρή επίθεση από riff και solo τη μία μετά την άλλη, σε συνδυασμό με τα τραχιά growls του κιθαρίστα/τραγουδιστή Zach Dean.
Τα τραγούδια στην πλειοψηφία τους είναι αρκετά μεγάλα σε διάρκεια, αν και οι συχνές εναλλαγές και η μίξη πολλών διαφορετικών ειδών κάνουν τα κομμάτια κάθε άλλο παρά βαρετά. Πράγματι, ο ήχος γκρουβάρει α λα Lamb Of God, έπειτα γίνεται death metal, μετά θυμίζει λίγο black και στο τέλος φέρνει και σε doom. Όλα αυτά ενώ, φυσικά, μαίνεται η κιθάρα με τεχνικά solo. Μέσα στο album, ακόμη, περιέχονται δύο ακουστικά ιντερλούδια, το “Tethered” και το “Untethered”, τα οποία απλώς ρίχνουν τους τόνους για λίγα λεπτά, χωρίς να χαλούν τη ροή της μουσικής, προτού ξεσπάσει και πάλι ο ηχητικός καταιγισμός.
Το “The Door”, καταληκτικά, είναι ένα album που πειραματίζεται αρκετά και του αξίζει να ανταμειφθεί για αυτό. Το κλίμα κατά την ακρόαση είναι απειλητικό, ωστόσο ο δίσκος δε βασίζεται στη δημιουργία ατμόσφαιρας ή σε άλλους τρόπους εντυπωσιασμού. Στηρίζεται μόνο στο επιθετικό παίξιμο της κιθάρας και πολύ καλά κάνει (σ.σ.: ποτέ δε λέω όχι σε λίγη, ή μάλλον σε πολλή, ατμοσφαιρικότητα, αλλά εδώ με κέρδισαν κι έτσι). Μακάρι να συνεχίσουν κατ’ αυτό τον τρόπο και να μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον.
8/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
