Οι Wombbath είναι ένα συγκρότημα όχι ιδιαίτερα γνωστό, αν και αυτοί που ασχολούνται με το χώρο σίγουρα το γνωρίζουν. Δυστυχώς οι υπόλοιποι, όπως εγώ, δεν έτυχε να ασχοληθούμε ειδικά στα πρώτα του χρόνια. Δημιουργήθηκε από τους Richard Lagberg, Roger Enstedt και Tobbe Holmgren το 1988 ως The Shadows, παίζοντας μόνο διασκευές. Το 1990 άλλαξαν το όνομά τους σε Seizure όταν προσχώρησαν οι Tomas Lindfors και Håkan Stuvemark και την ίδια χρονιά ήρθε η τρίτη αλλαγή στην τωρινή τους ονομασία Wombbath.
Λίγο πριν διαλυθούν στράφηκαν σε ένα στυλ επηρεασμένο από death ‘n’ roll στο EP του 1994 “Lavatory”. Το 2014 ο αρχικός κιθαρίστας Hakan Stuvemark στρατολόγησε νέα μέλη και έβαλε το συγκρότημα ξανά στο προσκήνιο. Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει δύο EPs, έξι splits και τα full-lengths “Internal Caustic Torments (1993), “Downfall Rising” (2015), “The Great Desolation” (2018), “Choirs Of The Fallen” (2020) και “Tales Of Madness” (2020). Οι Wombbath από τη στιγμή που επέστρεψαν από την μεγάλη παύση δείχνουν ορεξάτοι και πεινασμένοι.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα κυκλοφορούν νέο δίσκο, ο τίτλος αυτού “Agma” και περιέχει ατελείωτο υλικό με δεκαέξι κομμάτια. Οι Wombbath μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας δείχνουν το πρόσωπο ενός συγκροτήματος που κατανοεί θεμελιωδώς την υψηλή μαγεία του death metal και ενθαρρύνει με ανυπομονησία τους ακροατές να χαθούν σε μια πληθώρα από διαφορετικά στρώματα μίσους. Το “Agma” με μια πολύ καλή παραγωγή διοχετεύει μια ανελέητη επίθεση. Κομμάτια όπως το “A World Of Destruction”, “The Age Of Death” και “At The Giant’s Feet” επιδεικνύουν ένα υψηλό επίπεδο μουσικής που λίγα συγκροτήματα μπορούν να καταφέρουν.
Το “Agma” είναι ένας δίσκος που φαίνεται συνεχώς να αποκαλύπτει νέα επίπεδα του τι μπορεί να κάνουν ηχητικά οι Wombbath. Διατηρούν τον παλιό σουηδικό ήχο με την κιθάρα να μην ξεκολλάει από το κλασσικό death ‘n’ roll των Entombed αλλά στην πραγματικότητα δεν προσπαθούν να είναι ρετρό. Είναι συναρπαστικό να ακούς μια μπάντα που μετά από τριάντα χρόνια εξακολουθεί να βρίσκει την δημιουργικότητα πηγαίνοντας πίσω στις ένδοξες μέρες της σουηδικής σκηνής της δεκαετίας του ‘90.
7/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
