Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πραγματικά πάντοτε υπήρχε αυτή η άτυπη κόντρα του «Μειντενάκια» και του «Μεταλλικά». Προσωπικά αν και λάτρης ξεκάθαρα των πρώτων, πάντοτε ήθελα οι επίσης αγαπημένοι Αμερικανοί να κυκλοφορούν εξίσου αξιομνημόνευτες δουλειές για να γουστάρουμε να ακούμε μουσική. Η αλήθεια είναι πως το “72 Seasons” για κάποιο λόγο το περίμενα πως και πως. Ελπίζω σε αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω να είστε σύμμαχοι των απόψεων μου.
Το ομώνυμο κομμάτι, το “72 Seasons”, είναι αυτό που ανοίγει την αυλαία καθώς ξεκινά με ένα riff βγαλμένο μέσα από τα πρώτα άλμπουμ ενώ στην συνέχεια σου έρχονται μνήμες μέσα από το “Master Of Puppets” (1986). Σίγουρα η αρχή του δίσκου είναι πολύ καλύτερο για εμένα από ότι έχουν κυκλοφορήσει οι Metallica την τελευταία εικοσαετία και βάλε. Το μεσαίο σκέλος με το «ξίσιμο» στις κιθάρες ανοίγει εύκολα το pit σε μια επερχόμενη συναυλία. Ακολουθεί το “Shadows Follow”, η εισαγωγή του οποίου μπορεί να σε μπερδέψει και να σου θυμίσει το “St. Anger” (2003) αλλά η διάψευση έρχεται άμεσα αφού το υπόλοιπο vibe είναι μέσα από το “Metallica” (1990) (σ.σ.: ή “Black Album” όπως έχει επικρατήσει). Σίγουρα το refrain μπορεί να σας λοξοκοιτάξει προς το “Holier Than Thou” από τον προαναφερθέν δίσκο, αλλά η αμέσως επόμενη γέφυρα θα μπορούσε να είχε γραφτεί τριάντα χρόνια πίσω. Μέχρι στιγμής έχουν κάνει το δυο στα δυο.
Στο “Screaming Suicide” αντιλαμβάνεσαι και πάλι μια επιστροφή προς το ντεμπούτο της μπάντας, το ένδοξο “Kill ‘Em All” (1983). Αρχίζω να πιστεύω ότι πλέον η μπάντα περνάει δεύτερο γύρο νιότης και συνθετικής άνθησης. Το κομμάτι συντελείται από εξαιρετικά riffs και τρομερή απόδοση από τον Papa Het. Το solo από την άλλη είναι βγαλμένο μέσα από το “Metallica” (1990). Γενικά, κάλλιστα ο δίσκος δίνει την εντύπωση πως θα μπορούσε να βγει ακριβώς μετά από αυτό. Τέταρτο στην σειρά έρχεται το “Sleepwalk My Life Away”, ίσως η δική μου αγαπημένη στιγμή του δίσκου! Το πανηγύρι ξεκινά μόλις μπαίνει το mid-tempo riff. Δεν σταματάς να χτυπιέσαι. Είναι από τα νέας γενιάς riff Metallica, αυτά των τελευταίων δίσκων. Βέβαια έχει και ένα Sabbath-ικό riff προς το τέλος που τσακίζει κόκαλα!
Η πρώτη, κατ’ εμέ, τουλάχιστον αποτυχία έρχεται στην μέση ακριβώς με το “You Must Burn!”. Εδώ λοιπόν η μπάντα αποφάσισε να βγάλει το κλωνοποιημένο, δίδυμο αδερφάκι του “Sad But True”. Πουθενά δεν μπορεί να φτάσει το προαναφερθέν μεγαλειώδες άσμα, οπότε το “skip” φαντάζει μονόδρομος! Επόμενο στην σειρά είναι το “Lux Æterna”, το πρώτο single που είχε κυκλοφορήσει η μπάντα από την καινούργια της δουλειά. Για εμένα το εν λόγω κομμάτι ηχοχρωματικά παραπέμπει ξεκάθαρα στο “Kill ‘Em All” (1983), διαθέτοντας δε μια πιο σύγχρονη προσέγγιση.
Ένα ακόμα mid-tempo κομμάτι, το “Crown Οf Barbed Wire”, ακολουθεί το οποίο όμως εν αντιθέσει με το “Sleepwalk My Life Away” δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα για το συγκεκριμένο πραγματικά. Ο χρόνος θα δείξει αν εν τέλει το αποδεχθώ. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το επερχόμενο “Chasing Light”. Με φθίνουσα πορεία στο δίσκο, ήταν απλά ένα OK κομμάτι που κινείται στα ηχοχρώματα των τελευταίων δίσκων του συγκροτήματος. Βέβαια το ξέσπασμα του ρεφρέν για εμένα είναι εξαιρετικό, όπως και το κλείσιμo.
“If Darkness Had A Son”. Αυτό το κομμάτι μου βγάζει τελείως vibes μέσα από τα “Load” (1996) & “Reload” (1997), ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να παιχτεί σε ένα medley με το “King Nothing”, αφού είναι της ίδιας φιλοσοφίας. Πραγματικά ωραία σύνθεση! Από την άλλη, το “Too Far Gone?” ΕΎΚΟΛΑ παίζεται με το “Hit The Lights”, αφού είναι πανομοιότυπο το riff, με την διαφορά ότι το ρεφραίν είναι πιο μοντέρνο.
Οδεύοντας προς το τέλος, έρχεται το “Room Of Mirrors”, το οποίο για εμένα είναι το χειρότερο κομμάτι του δίσκου. Προσπαθώ να αντιληφθώ εάν ακούω Metallica ή κάτι που να θέλω να θυμίζει το σχήμα. Το χασμουρητό ήταν πραγματικά μονόδρομος. Η αυλαία πέφτει με το “Inamorata”, το μεγαλύτερο κομμάτι στην ιστορία των Metallica που ξεπερνά τα δέκα λεπτά. Μου θυμίζει καθ’ όλη την διάρκεια του κάτι ανάμεσα στο “Outlaw Torn” και το “My Friend Of Misery”, μόνο που αυτό εδώ είναι πιο βαρετό. Κάλλιστα θα μπορούσε να μην υπάρχει, καθώς το θεωρώ αδιάφορο.
Μπορεί μερικά από τα κομμάτια του δίσκου να μην κολλούσαν στην δική μου ιδιοσυγκρασία, δεν σημαίνει όμως ότι ο δίσκος δεν είναι εξαιρετικός. Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, ο δίσκος «πατάει» εύκολα οτιδήποτε από το “Garage Inc.” (1998) και έπειτα έχει κυκλοφορήσει η μπάντα, αφού «ρίχνει στα αυτιά» ακόμα και στο πιο πρόσφατο – και κατά γενική ομολογία εξαιρετικό, άσχετα αν εγώ το βρήκα αδιάφορο ως ολότητα – “Hardwired… to Self-Destruct” (2016). Αν τώρα είστε από αυτούς που βγάζουν «καντήλες» με τα “Load” (1996) & “Reload” (1997), είναι κάλλιστα ότι καλύτερο μετά το “Metallica” (1990). Ελπίζω να σας κάλυψα, ώρα για την αγορά αυτού.
8/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
72 εποχές, δεκαοχτώ χρόνια στα οποία ένας άνθρωπός λαμβάνει όλα τα εφόδια και όλες τι εμπειρίες οι οποίες θα τον κάνουν αυτό που θα είναι σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ήταν περίπου τέτοια εποχή όταν ο Lars και ο James συναντήθηκαν και αποφάσισαν να δημιουργήσουν το συγκρότημα που έμελλε να αλλάξει την ιστορία την σκληρής μουσικής. Είναι αυτές οι περιπτώσεις συγκροτημάτων, που το όνομα τους και η ιστορία που έχουν γράψει στον χώρο της μουσικής είναι υπεράνω όποιας κριτικής και φυσικά κάθε νέα τους κυκλοφορία δημιουργεί το εξής δίλημμά, να σχολιαστεί βάση του τι έχει κυκλοφορήσει το συγκρότημα ή βάση της μουσικής γενικότερα; Προσωπικά θεωρώ πως είναι καλό να κρατάμε ίσες αποστάσεις και στις δύο περιπτώσεις ώστε να μπορέσουμε να είμαστε όσο πιο αντικειμενικοί μπορούμε.
Το “72 Seasons” λοιπόν μας έρχεται περίπου εξίμισι χρόνια μετά το πολύ καλό “Hardwired… to Self-Destruct” και μας δείχνει ότι οι Metallica επέστρεψαν για τα καλά στον ήχο και τις δομές της μουσικής που τους έκαναν αυτό που είναι, αποφεύγοντας πλέον πειραματισμούς και διάφορα άλλα που τους ακολουθούσαν από το “Load” μέχρι και το “Death Magnetic” (σ.σ.: ανεξαρτήτων αν σε αυτόν τον δίσκο φαίνονται τα πρώτα σημάδια επιστροφής). Η μουσική που θα ακούσεις εδώ είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενες από τους Metallica του 2023 και ακόμη πολλά περισσότερα. Ένα μουσικό μεγαλείο thrashy μουσικής όπως μας έμαθε το συγκρότημα, με πολύ έμπνευση ενέργεια και μπόλικη φρεσκάδα, λες και ξανά ένιωσαν και είπαν μεταξύ τους “let’s go to kick some ass out there!!”. Δώδεκα κομμάτια και εβδομήντα επτά λεπτά μουσικής πανδαισίας που για κάθε κομμάτι άλλα συγκροτήματα θα σκότωναν για να έχουν στις δικές τους κυκλοφορίες.
Λαμβάνοντας την ιστορία των Metallica μπορώ να πω πως το “72 Seasons” είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει τουλάχιστον από το “Reload” (1997) και μετά μην πω από το “Metallica” (1991) και με κυνηγάτε όλοι. Δεν φτάνει στα επίπεδα των μεγάλων δίσκων εκείνης της εποχής αλλά άνετα μπορεί να σταθεί σαν μία συνέχεια τους. Για το σήμερα πάλι, και την τροπή που έχει πάρει η μουσικής που μας αρέσει (σ.σ.: αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό!) το “72 Seasons” στέκεται κατά την άποψη μου, άνετα στις κορυφαίες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών και ως τώρα μοιάζει στα αυτιά μου ως το φαβορί για δίσκος της χρονιάς. Τα κομμάτια εδώ είναι όλα στην τσίτα, το συγκρότημα δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα πουθενά και παρά την μεγάλη διάρκεια των περισσότερων (σ.σ.: μόνο τα “Lux Æterna” και “Too Far Gone?” είναι κάτω από πέντε λεπτά) δεν υπάρχει στιγμή που θα νιώσεις έστω ότι υπάρχει μία κοιλιά ή ότι αυτό το σημείο είναι βαρετό. “72 Seasons” και “Inamorata” για μένα τεράστιες κορυφές, αρχή και κλείσιμο δίσκου, τι καλύτερο; Αλλά οποίον και να ρωτήσεις άλλα θα σου πει, αναλόγως τα γούστα και τις προσδοκίες τους.
Αυτό και αν είναι κατόρθωμα μετά από σαράντα και χρόνια πορείας όταν άλλοι στην θέση σου θα επαναπαύονταν στις δάφνες του παρελθόντος, εσύ να βγάζει δισκάρα και να βγαίνεις σε περιοδεία που να έχει νόημα το “για την προώθηση του δίσκου” και όχι απλά για να ακούσουν οι οπαδοί σου τα κομμάτια που κυκλοφόρησες σχεδόν σαράντα χρόνια πριν. Αν αυτό δεν είναι μαγκιά τότε τι είναι (σ.σ.: όποιος πει ότι μαγκιά είναι το δέντρο που βγάζει τα μάνγκο, τρώει άκυρο.!!!) ;
Εγώ το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως είμαστε ευλογημένοι που ζούμε και προλάβαμε εποχές που υπάρχουν Metallica, Iron Maiden, Black Sabbath και ζήσαμε μεγαλειώδεις στιγμές μαζί τους, είτε μέσω των μουσικών τους, είτε από τις συναυλίες τους. Απολαύστε κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει άλλη!
9/10
Βαγγέλης Φαρρής
[email protected]
