Οι The Abbey είναι ένα νέο σχήμα, πρακτικά, το οποίο έρχεται να ταράξει τα νερά σε λάτρεις του progressive doom metal και ακολούθους σχημάτων όπως είναι οι Ghost, οι Pentagram, οι Opeth, οι The Obsessed, οι Shade Of Despair και άλλων παραπλήσιων, έχοντας όμως και ένα ρετρό ‘70s rock συναίσθημα τύπου King Crimson & Yes, φλερτάροντας παράλληλα και με τον avant-garde ήχο των Dead Can Dance. Για τους The Abbey το “Word Of Sin” αποτελεί το ντεμπούτο τους. Αποτελεί το πνευματικό παιδί των Natalie Koskinen (Shape Οf Despair, Jonne, ex-Clouds) και Vesa Ranta (ex-Sentenced, ex-The Man Eating Tree) σε φωνητικά και τύμπανα αντίστοιχα, τους οποίους ακολουθούν ο Jesse Heikkinen (ex-Hexvessel, ex-Iterum Nata) σε φωνητικά, κιθάρες και πλήκτρα, o Janne Markus (Poisonblack, The Man-Eating Tree) στις κιθάρες και ο Henri Arvola στο μπάσο.
Με το που ξεκινάει το “Rat King” παθαίνω μια φρίκη από το ιδιαίτερο ηχόχρωμα που οι The Abbey από το πρώτο κιόλας κομμάτι το οποίο μου έφερε στο μυαλό τους Ghost των τελευταίων δίσκων. Το “A Thousand Dead Witches” που ακολουθεί από την άλλη, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια ωδή στους Pentagram & τους The Obsessed. Μπορείτε απλά να το διαπιστώσετε με μια σας ακρόαση. Θα τολμήσω να πω πως οι φωνητικές γραμμές έχουν και ένα ιδιαίτερο touch, φέροντας μου στο μυαλό μέχρι και King Diamond. Πρέπει επίσης να δείτε το video clip που σκηνοθέτησε ο drummer της μπάντας, Vesa Ranta (ex-Sentenced, ex-The Man Eating Tree). Εξαιρετική δουλειά! Στην τρίτη θέση έρχεται το “Crystallion”, το οποίο εδώ μου βγάζει κάποιες Opeth-ίζουσες επιρροές, κάτι που δεν νομίζω στην τελική να χαλάει κανέναν. Έχει επίσης μια εξαιρετική μελωδία που μου έφερε στο μυαλό κάτι μεταξύ από Sentenced και Amorphis, με τους δεύτερους σίγουρα θα ήθελαν να την έχουν γράψει οι ίδιοι.
Το “Starless”, μέσα στα οχτώ λεπτά που διαρκεί, σου βγάζει αυτό το συναίσθημα της μελαγχολίας και της χαρμολύπης, κάνοντας το για εμένα το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου αδιαμφισβήτητα. Θες από πλευράς μελωδιών; Θες από πλευράς ατμόσφαιρας; Τα έχει όλα! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που επιλέχθηκε να γίνει και αυτό video clip. Αυτό που σε κερδίζει είναι το ντουέτο μεταξύ των τραγουδιστών Jesse Heikkinen (ex-Hexvessel, ex-Iterum Nata) και Natalie Koskinen (Shape Οf Despair, Jonne, ex-Clouds). Το “Desert Temple” από την άλλη έχει εξαιρετικά θέματα στην κιθάρα, με την δομή του να είναι πιο up-tempo (σ.σ.: ας μου επιτραπεί ο όρος μιας και δεν είναι για το ηχόχρωμα που πρεσβεύει το συγκρότημα πρέπον). Άλλη την μεγαλύτερη σφαλιάρα την τρως με το “Widow’s Will”, το οποίο ακολουθεί με την ανάλογη ιεροπρέπεια και σοβαρότητα για εμένα. Χάρη σε αυτό θα μπορούσε να σταθεί κανείς και να αναλογιστεί πως το παρόν άλμπουμ έχει μια εκπληκτική ποικιλία στα κομμάτια που το αποτελούν. Κανένα από τα τραγούδια του δεν ακούγεται παρόμοιο μεταξύ τους, αλλά είναι βαθιά συνδεδεμένα, σαν να ήταν εσκεμμένα μέρος ενός μεγάλου ταξιδιού, όπου τελικός προορισμός του ήταν η αυτογνωσία.
Οδεύοντας λίγο πριν το τέλος έρχεται το “Queen Of Pain”, ένα φανταστικό κομμάτι από πλευράς ερμηνείας όπου η Natalie Koskinen, χάρη στα μαγευτικά και σαγηνευτικά φωνητικά της, σαγηνεύει με υπέρμετρη ευκολία τους ακροατές της, χάρη στο εξαιρετικά πιασάρικο ρεφρέν που σφήνωσε πανεύκολα στο κεφάλι μου. Το “Old Ones: Prequel” λειτουργεί ως πρελούδιο για το εξόδιο “Old Ones”, το οποίο το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, αγγίζοντας τα δεκατρία σχεδόν λεπτά. Μόνο τυχαία δεν βρίσκεται στην θέση αυτή αφού κάλλιστα μπορεί να πει κανείς πως λειτουργεί ως μια απεικόνιση του τι μπορεί να ακούσει κανείς στο “Word Of Sin”. Αυτό που κέρδισε τις εντυπώσεις για εμένα είναι η πανέξυπνη χρήση του εκκλησιαστικού οργάνου το κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερο.
Για να συνοψίσουμε κάπου εδώ, το “Word Of Sin” δεν ακούγεται σαν ένα απλό άλμπουμ, μοιάζει μάλλον σαν μια εμπειρία που καλύπτει τα πάντα. Δεν μπορώ απλά να μην περιμένω τον επόμενο δίσκο του συγκροτήματος. Ελπίζω να μην αργήσει μονάχα. Εύκολα μέχρι στιγμής είναι το καλύτερο ντεμπούτο που άκουσα για φέτος και μπαίνει εύκολα στο TOP-20 της χρονιάς.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
