Το πόσο τεράστιος μουσικός είναι και το τι έχει προσφέρει ανά τα χρόνια στην μουσική, δεν χωράει κουβέντα. Το πόσοι drummers στον κόσμο δοκιμάζουν patterns του και ασκήσεις του είναι επίσης δύσκολο να καταμετρηθεί, πόσο δε αν πρέπει να βάλουμε κόσμο που έχει επηρεάσει. Πριν λίγες μέρες βρέθηκε στην σκηνή του Fuzz Club με το σχήμα του εξίσου λαμπρού μουσικού Neal Morse. Αν και η συνέντευξη ήταν πραγματικά ολιγόλεπτη, σας παραθέτω τον κύριο Michael Stephen Portnoy…
Πολλοί δε βλέπουν το drummer, αλλά το Mike Portnoy που έπαιζε στους Dream Theater. Νιώθεις την ανάγκη να ξαναβάλεις το στίγμα σου, ειδικά τώρα που δεν παίζεις με μια μπάντα που οι fans περιμένουν συγκεκριμένα πράγματα από εσένα;
Ίσως εδώ στην Ελλάδα με βλέπουν έτσι επειδή έχω παίξει ΜΟΝΟ με τους Dream Theater. Αλλά σε άλλα μέρη, πχ, Ολλανδία, Πολωνία, Λονδίνο κλπ, έχω παίξει με όλες τις άλλες μπάντες (Transatlantic, Avenged Sevenfold, Flying Colours κλπ) οπότε με έχουν δει και εκτός των DT σχεδόν παντού, εκτός από την Ελλάδα. Όσο για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, παίζω για το τραγούδι, όχι για να κερδίσω βραβεία. Κάποια τραγούδια απαιτούν πιο busy παίξιμο, κάποια πιο απλό – εγώ απλώς ακολουθώ τη μουσική.
Πως νιώθεις με το να ασχολείσαι απλώς με το drumming και όχι όλο το κομμάτι της μπάντας, από την παραγωγή μέχρι και το playlist;
Μου αρέσει. Δε θα ήθελα να το κάνω για πάντα, αλλά μου αρέσει – πχ με Neal Morse ή με A7X είναι ωραία να χαλαρώνω για λίγο και να ασχολούμαι μόνο με τα drums. Είμαι απίστευτα control freak, οπότε δε θα άντεχα να το κάνω συνέχεια, αλλά για λίγο είναι καλά!
Τόσο εσύ, όσο και ο Neal Morse, φύγατε από μπάντες τις οποίες, ουσιαστικά, εσείς “γεννήσατε”. Πώς καταλάβατε ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσετε και τι θα συμβουλεύατε κάποιον που κάνει το ίδιο και πρέπει να αρχίσει από την αρχή;
Στην περίπτωση μου, ήξερα ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσω. Μετά από 25 χρόνια ήξερα ότι ήθελα να αλλάξω περιβάλλον, να αλλάξω παραστάσεις και να δω νέα πράγματα. 25 χρόνια είναι πολλά χρόνια για να είσαι σε μια μπάντα (σχεδόν η μισή μου ζωή, πιο πολύ από πολλούς ανθρώπους) – αν φτάσεις σε κάποιο σημείο που δεν περνάς καλά, που κανείς δεν ευχαριστείται αυτό που κάνει και δεν υπάρχει κάποιο κοινό σημείο, ήρθε η ώρα να προχωρήσεις. Τώρα, σε ότι αφορά το να αρχίζει κανείς πάλι από την αρχή, προσωπικά θέλω να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που μου αρέσει να παίζω μαζί τους. Για παράδειγμα, λατρεύω αυτό που κάνει ο Neal Morse, και σαν άτομο και σαν μουσικό και πάντα περνάμε καλά. Το ίδιο και με τα παιδιά από τους Winery Dogs. Θέλω να παίζω μουσική επειδή μου αρέσει, όχι για τα λεφτά, αλλά για να περνάω ωραία (σημείωση του συντάκτη: ναι, όταν ήδη έχεις λύσει το οικονομικό σου, είναι εύκολο να το λες!!!!).
Είσαι οικογενειάρχης. Είναι δύσκολο να ισορροπήσεις τη ζωή του μουσικού με την οικογενειακή ζωή;
Για μένα δεν είναι και τόσο δύσκολο, ακριβώς επειδή η γυναίκα μου και τα παιδιά μου με υποστηρίζουν πάρα πολύ. Ίσως σε άλλους είναι πιο δύσκολο, αλλά στην περίπτωσή μου με στηρίζουν, καταλαβαίνουν το ότι πρέπει να λείψω σε κάποιο tour για αρκετό καιρό. Από την άλλη, είναι πάντα ευπρόσδεκτοι να έρθουν μαζί και ποτέ δε διαχώρισα μουσική από οικογένεια – και προσπαθώ σε όποιο περιβάλλον εργάζομαι, η οικογένειά μου να είναι ευπρόσδεκτη.
Ο γιος σου, ο Max, είναι κι αυτός drummer. Σκεπτόμενος την παγκόσμια οικονομική κρίση (η οποία έχει επηρεάσει ειδικά τους καλλιτέχνες, εκτός κι αν είσαι η Lady Gaga!), τι θα τον συμβούλευες εάν ήθελε να ακολουθήσει καριέρα στη μουσική;
Θα τον υποστηρίξω, εννοείται! Αν θελήσει να γίνει drummer, θα τον στηρίξω. Το ίδιο κι αν θέλει να γίνει μηχανικός, ή συγγραφέας κλπ. Αλλά έτσι κι αλλιώς έχει μεγαλώσει μέσα στα drums, και ήδη δείχνει να το πηγαίνει προς τα εκεί. Οπότε είναι πιο εύκολο για εμένα, γιατί μπορώ να δημιουργήσω ευκαιρίες για εκείνον, με το όνομά μου και με όποιες γνωριμίες έχω. Τώρα, αν θα το εκμεταλλευτεί, είναι καθαρά δικό του θέμα.
Υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε τα παλιά σου drumkits, το Siamese ή το Mirage Monster;
Σίγουρα, αν ταιριάζουν με τη μπάντα, εννοείται. Π.χ. με τους Winery Dogs παίζω ένα απλό σετ γιατί αυτό κολλάει μουσικά, αλλά σε μια πιο progressive ή metal φάση, μπορεί και να το επαναφέρω. Γενικά το σετ μου ποικίλλει ανάλογα με το μουσικό είδος και τη διάθεσή μου.
Έχεις ποτέ σκεφτεί να κάνεις κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που σε γνωρίζει ο κόσμος (πχ, ένα jazz trio), απλώς και μόνο για να εξερευνήσεις κάτι άλλο μουσικά;
Μπαααα… Δεν είμαι και κανένας καλός jazz ή latin drummer. Είμαι καλός rock drummer, μπορώ να κάνω πολλά μέσα σε αυτό, είτε λέγεται rock, είτε progressive, είτε metal. Αλλά σε οτιδήποτε εκτός ροκ με βρίσκεις λίγο αδιάβαστο, για να μην πω ότι δε με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα.
Διπέταλο ή δίκαση;
Αλλάζει κάθε φορά, ανάλογα με τη μπάντα. Αν είναι κάτι όπως ο Neal Morse, πιο progressive, το διπέταλο είναι μια χαρά. Αλλά αν πάμε σε πιο σκληρές καταστάσεις, όπως οι Adrenaline Mob ή οι A7X, χρειάζεται δύο κάσες οπωσδήποτε!
Υπάρχει μια τάση τώρα τελευταία (από την οποία δεν έχει ξεφύγει η Ελλάδα), να δημιουργούνται tribute μπάντες. Προσωπικά με βρίσκουν αντίθετο, εάν δε γίνονται για τους σωστούς λόγους (δηλαδή, καθαρά για να γίνει ένα αφιέρωμα, όχι για καριέρα!). Έχοντας συμμετάσχει σε διάφορες τέτοιες μπάντες (πχ, τους Amazing Journey), τι γνώμη έχεις για κάποιον που αντί να φτιάχνει νέα μουσική, κάνει καριέρα παίζοντας σε μια τέτοια μπάντα;
Δε με χαλάει κι ιδιαίτερα – ειδικά αν παλεύεις να εργαστείς ως μουσικός, όπου βρεις δουλειά πας. Από την άλλη, δε μπορώ να φανταστώ να το κάνεις για λεφτά, γιατί ουσιαστικά χρησιμοποιείς τη δουλειά κάποιου άλλου για να κερδίσεις λεφτά. Εγώ το έκανα καθαρά για προσωπική ευχαρίστηση, καθαρά για να παίξω κομμάτια από μπάντες που μου άρεσαν (πχ, Beatles ή The Who ή, φυσικά Rush). Αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν κάτι σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά καθαρά για να περάσω καλά. Δε θα κριτικάρω κάποιον αν το κάνει, αλλά καλό θα ήταν, αν θέλει πραγματικά να κάνει κάτι, να φτιάξει κάτι δικό του.
Θα ήθελες να μας πεις λίγο για την progressive κρουαζιέρα που τρέχεις;
Λέγεται Progressive Nation At Sea, και θα λάβει χώρα τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Έχω καταφέρει και έχω μαζέψει ένα ονειρεμένο lineup, με 23 συγκροτήματα, από τα οποία στα 3 παίζω εγώ: τους Transatlantic, τους P.S.M.S. και τους Big Elf. Επίσης έχουμε τους Spock’s Beard, τους Flower Kings, τους Pain Of Salvation, τον Devin Townsend, και η λίστα συνεχίζεται!
Ξέρω ότι λατρεύεις τον κινηματογράφο. Έχεις σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς με τη σκηνοθεσία (πέρα από τα DVDs των συναυλιών που παίζεις);
Θα το ήθελα πολύ! Είναι το μεγάλο μου πάθος και μερικοί από τους ήρωές μου είναι σκηνοθέτες. Αλλά δεν ξέρω αν έχω την υπομονή να περάσω όλο το λούκι του Hollywood, με όλες τις business μ…κιες και να καταφέρω να κάνω αυτό που κάνει, πχ, ο Rob Zombie (που το θεωρώ απίστευτο και τον θαυμάζω για αυτό!). Μάλλον θα ήμουν πολύ καλός κριτικός κινηματογράφου, κάποιος που θα παρακολουθήσει την ταινία και θα μιλάει με τις ώρες για αυτήν!
Cartoon time: Simpsons ή Family Guy;
Family Guy, με τα χίλια! Από τα αγαπημένα μου!!
Έχεις σκεφτεί ποτέ να ηχογραφήσεις ένα solo CD;
Όχι drum solo, απλώς ένα album με δική σου καθαρά μουσική. Το έχω σκεφτεί, απλώς δεν έχει βρεθεί η ευκαιρία! Από τότε που έφυγα από τους DT ήμουν πάντα απασχολημένος, πολλές φορές με 5-6 μπάντες ταυτόχρονα. Ίσως κάποια μέρα, όταν χαλαρώσουν λίγο οι ρυθμοί μου και βρω την ευκαιρία… Αλλά αν είναι να το κάνω, θέλω να είναι προϊόν συνεργασίας με πολλούς κοντινούς μου φίλους, πχ να γράψω κάτι με το Neal Morse, κάτι άλλο με το Daniel Gildenlow, κάτι με το Jim Matheos, κάτι με το Michael Akerfeldt, να υπάρχουν πολλοί guests… Θα είναι πολύ ωραίο!
Να μη σε κουράζω άλλο! Έχεις να στείλεις ένα μήνυμα στους Έλληνες οπαδούς σου;
Ναι! Συγνώμη που μου πήρε τόσο καιρό να έρθω πάλι στη χώρα σας! Αν και είμαι κουρασμένος τρομερά, και πεινάω σαν λύκος, θα δείτε ένα φανταστικό live απόψε!
Στέλιος Παύλου
