Συνδυάζοντας το black metal με την αμερικάνικη δύση, οι Wayfarer έχουν χαράξει το δική τους πορεία από την ίδρυσή τους το 2011. Με ευκαιρία το τελευταίο τους πόνημα, “A Romance With Violence”, μιλήσαμε με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα, Shane McCarthy, ώστε να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό.
Καλησπέρα Shane, καλώς ήρθες στο GreekRebels.gr. Καλώς ήρθατε στο webzine μας και συγχαρητήρια για την κυκλοφορία του “A Romance With Violence”! Ποια είναι η ανταπόκριση μέχρι στιγμής;
Γεια σου Τζούλια! Σε ευχαριστώ πολύ που βρήκες τον χρόνο να μας πάρεις συνέντευξη. Λυπάμαι πολύ για την καθυστέρηση, είχα προγραμματίσει να έχω τελειώσει και μετά προέκυψε μία προσωπική τραγωδία και αποδιοργανώθηκαν τα πάντα. Αλλά είμαι χαρούμενος που μιλάμε εδώ. Η ανταπόκριση για το άλμπουμ ήταν πολύ δυνατή! Χαιρόμαστε πολύ που βλέπουμε ότι οι άνθρωποι το απολαμβάνουν και φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται το σκοπό που είχαμε με αυτό το άλμπουμ – οπότε αυτό είναι υπέροχο!
Αρχικά, μπορείς να συστήσεις τους Wayfarer στους αναγνώστες μας;
Φυσικά! Οι Wayfarer αποτελούνται από εμένα στις κιθάρες και τα φωνητικά, τον Joe Strong-Truscelli στις κιθάρες, τον James Hansen στο μπάσο και στα φωνητικά και τέλος τον Isaac Faulk στα τύμπανα. Είμαστε ενεργοί περίπου από το 2011, προερχόμενοι από το Denver του Colorado όπου τα βουνά συναντούν τις πεδιάδες.
Σε παρακαλώ δώσε μας κάποιες γενικές πληροφορίες για την παραγωγή του “A Romance With Violence”.
Ήταν σίγουρα ως ένα βαθμό μία προσχεδιασμένη παραγωγή, αρχικά είχαμε κάνει demo κάποιου υλικού νωρίς το Μάρτη του ‘20 και είχαμε σχεδιάσει να επιστρέψουμε στο στούντιο του Colin Marston στη Νέα Υόρκη στο τέλος του ίδιου μήνα. Προφανώς, τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα αυτά με τον ιό και ήμασταν λίγο χαμένοι για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα με αυτό. Τελικώς έγινε ξεκάθαρο πως αυτού του είδους το ταξίδι δεν θα ήταν εφικτό και αντί αυτού αλλάξαμε τα σχέδια μας και κλείσαμε με τον Pete deBoer στα World Famous Studios – όπου είχε δουλέψει προηγουμένως ο Isaac για τις ηχογραφήσεις των Blood Incantation. Οι ηχογραφήσεις τότε καθυστέρησαν και πήγαν πίσω τρεις μήνες για τα μέσα Ιουνίου. Εφόσον μας δόθηκε αυτός ο επιπλέον χρόνος, καταφέραμε βασικά να “ξεψειρίσουμε” πολλά στοιχεία του άλμπουμ πολύ περισσότερο και πραγματικά πιστεύω πως ο επιπλέον χρόνος ήταν ένα μεγάλο πλεονέκτημα για το υλικό μας στο τέλος της μέρας. Δουλεύαμε για περίπου δέκα μέρες στο στούντιο ηχογραφώντας το μεγαλύτερο μέρος του υλικού σε live περιβάλλον και μετά προσθέτοντας όλους τους ενδιάμεσους χρωματισμούς. Ηχογραφήσαμε τα πάντα σε κασέτα 2” που βοήθησε πολύ με την ατμόσφαιρα του δίσκου. Τα κομμάτια μετά τα αποστείλαμε στον Colin Marston για να κάνει τη μίξη απομακρυσμένα στη Νέα Υόρκη – είχε αρκετή εμπειρία μαζί μας από την ηχογράφηση της προηγούμενης κυκλοφορίας καθώς και από την περιοδεία μαζί μας με τους Krallice και είχε μία πολύ καλή ιδέα για το τι θέλαμε να επιτύχουμε με αυτό το άλμπουμ. Μιλήσαμε πολύ μέσω τηλεφώνου κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και παρέδωσε μία πολύ δυνατή μίξη. Μετά το άλμπουμ στάλθηκε στον V. Santura των Dark Fortress/Triptykon για το mastering, στη Γερμανία, ο οποίος έκανε πολύ καλή δουλειά στην τελική διαδικασία.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ με κάνει να σκέφτομαι βιομηχανοποίηση της Αμερικής και την αμερικάνικη εξοχή. Μπορείς να μας επεξηγήσεις το τι απεικονίζει το εξώφυλλο και πως συσχετίζεται με το “A Romance With Violence”;
Αυτό είναι ακριβώς που στοχεύει να θυμίσει. Είναι μία φωτογραφία του Andrew Joseph Russel της κατασκευής του Transcontinental Railroad το 1868 στο Wyoming. Υπάρχουν πολλά στοιχεία μέσα στο άλμπουμ σχετικά με το σιδηρόδρομο σαν ένα είδος ανοιχτόχρωμου αλόγου που φέρνει τη βία της επέκτασης – και ναι, βιομηχανοποίησης – στο δυτικότερο μέρος της χώρας.
Επίσης, ποιά είναι η ερμηνεία σου για τον τίτλο του άλμπουμ;
Λοιπόν, το άλμπουμ σαν σύνολο αφορά περισσότερο το δυτικό κόσμο σαν ιδέα αλλά και σαν περιοχή αυτή καθαυτή. Αφορά το πως η ιδέα του μέρους και του πως ήταν η ζωή εκεί εξιδανικεύτηκε και απαθανατίστηκε σε θρύλο στο πέρασμα του χρόνου και του πως οι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν ισχυρή έλξη σε αυτή την εικόνα. Αυτή τη ρόδινη άποψη, η οποία αγνοεί όλο το αίμα και τη βρωμιά στα χέρια αυτών που το χτίζουν, είναι καθολική βασικά σε όλες τις κουλτούρες με κάποιο τρόπο – οι ήρωες μας είναι όλοι δολοφόνοι, ο άνθρωπος έλκεται από τη βαναυσότητα.
Υπάρχει κάποιο κομμάτι από το “A Romance With Violence” που ξεχωρίζει για εσένα;
Δύσκολο να πω φυσικά, όντας τόσο κοντά σε αυτό. Σίγουρα το γράψαμε ολόκληρο με σκοπό να είναι όλο μέρος των εμπειριών μας, οπότε δεν ξέρω. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, το “Masquerade Of The Gunslingers” είναι κατεξοχήν το πιο Wayfarer κομμάτι στο LP αλλά τραγούδια όπως τα “Vaudeville” και “Fire & Gold” ήταν μερικά από τα πιο συναρπαστικά στη δημιουργία τους στο στούντιο. Ποιος ξέρει! Είναι πάνω στον ακροατή να αποφασίσει!
Οι Wayfarer υπάρχουν σαν μπάντα εδώ και μία δεκαετία περίπου. Ποιά νομίζεις πώς είναι η εξέλιξή σας σαν μπάντα;
Ναι, αυτό είναι λίγο απίστευτο όταν το συνειδητοποιείς. Σίγουρα έχουμε διανύσει πολύ δρόμο. Ήμασταν πολύ νέοι κατά τη σύλληψη της μπάντας και φυσικά έχουν υπάρξει πολλά επίπονα διδάγματα κατά τη διάρκεια. Αλλά με το πέρασμα του χρόνου, νομίζω πως έχουμε δημιουργήσει έναν ήχο που είναι καθαρά δικός μας και μία αντίληψη του τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε με τη μουσική μας. Εφόσον αυτό έχει γίνει πιο ξεκάθαρο τα τελευταία χρόνια, έχουμε προχωρήσει στο να τελειοποιούμε όλα τα υπόλοιπα και φροντίζουμε ώστε τα πάντα συνεχώς να εξυπηρετούν αυτούς τους σκοπούς με τη μπάντα.
Υπάρχει κάτι που εύχεσαι να γνώριζες τότε;
Να γράφουμε μικρότερα σε διάρκεια άλμπουμ. (γέλια)
Σαν μπάντα που έχει ιδιαίτερο ήχο, ποιες είναι οι σκέψεις σου για αυτή τη γενική τάση για χρήση μεγάλων ετικετών όταν μιλάμε για τη μουσική;
Είναι ένα δίκοπο μαχαίρι φυσικά. Σίγουρα, για μία μπάντα σαν εμάς που υπερηφανεύεται για το ότι χάραξε τον δικό της δρόμο είναι λίγο ενοχλητικό να ακούς τον εαυτό σου να μπαίνει σε καλούπια που δεν θεωρείς ότι του ταιριάζουν. Για παράδειγμα, νομίζω ότι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας χωρίς κάποιος να αναφέρει τους Agalloch δίπλα σε εμάς ξανά ή να μας δίνεται ο χαρακτηρισμός “post black metal” (γέλια). Αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνω την αναγκαιότητα της χρήσης αντιθέσεων που είναι γνώριμες σε κάποιον ώστε να περιγράψεις κάτι σε κάποιον που μπορεί να μην το έχει ακούσει. Δεν υπάρχει νόημα να τρελαίνεσαι για καμία από τις δύο πλευρές, τελικώς ελπίζουμε ότι ο κόσμος θα απολαύσει τη μουσική και νομίζουμε ότι κάνει πολύ καλή δουλειά στο να μιλάει από μόνη της όταν την ακούς.
Ποιά είναι η δική σου σχέση με τη φύση και την εξοχή; Με ποιό τρόπο σε εμπνέει;
Πάντα ήμασταν οι τύποι ανθρώπων που απολαμβάνουν και εκτιμούν το φυσικό κόσμο γύρω μας. Το Κολοράντο είναι μία όμορφη σύνθεση βουνών και μεγάλων πεδιάδων. Αυτό ήταν πάντα κάτι που προσέδιδε στην ψυχή αυτού του τόπου και έχοντας μεγαλώσει εδώ δεν μπορεί παρά να μας επηρεάσει καλλιτεχνικά, θα έλεγα.
Πως έχουν επηρεαστεί τα σχέδια της μπάντας από την πανδημία;
Όπως ειπώθηκε νωρίτερα, σίγουρα επηρέασε τη διαδικασία της ηχογράφησης, αλλά καταφέραμε να το ολοκληρώσουμε χωρίς κανένα συμβιβασμό ως προς το τελικό αποτέλεσμα, οπότε δεν παραπονιόμαστε. Πέρα από αυτό, ήμασταν αρκετά τυχεροί που δεν ήμασταν από τις μπάντες που έπρεπε να ακυρώσουν πολλές από προηγουμένως επιβεβαιωμένες ημερομηνίες αλλά, βέβαια, πρέπει να είμαστε διστακτικοί για το μέλλον ακόμα. Σίγουρα ανυπομονούμε να πάμε σε περιοδεία με το άλμπουμ με το σωστό τρόπο και θα είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε όταν οι κατάλληλες συνθήκες υπάρξουν και πάλι.
Τι απολαμβάνεις περισσότερο σε μία περιοδεία;
Οι περιοδείες είναι υπέροχες – είναι πάντα μία περιπέτεια ακόμα και όταν είναι εξουθενωτικές. Αλλά είναι τέλειο το να βγαίνουμε και να βλέπουμε άλλα μέρη του κόσμου και πάνω από όλα να συναντάμε κατ’ ιδίαν ανθρώπους με ίδια ενδιαφέροντα. Είναι πάντα τεράστια η τιμή να βρίσκουμε ανθρώπους από διαφορετικά μέρη που είναι ευτυχισμένοι που βλέπουν μία ζωντανή εμφάνιση. Το να παίξουμε στην Ευρώπη ήταν εξαιρετικό, ήταν κάτι που παλεύαμε να κάνουμε για πολύ καιρό και οι άνθρωποι εκεί ήταν πολύ θερμοί και αφοσιωμένοι στην αγάπη τους για τη μουσική. Σίγουρα ανυπομονούμε να επιστρέψουμε εκεί!
Ποιά είναι η αγαπημένη σου ανάμνηση με τους Wayfarer;
Αυτό είναι ακόμα πολύ δύσκολο να το περιορίσω… Είναι μία πάντα πολύ καλών φίλων και όλοι αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε οπότε είμαστε τυχεροί που έχουμε τόσες όμορφες αναμνήσεις. Νομίζω ότι, τουλάχιστον όσον αφορά τον εαυτό μου, το πιο ικανοποιητικό κομμάτι είναι να βλέπουμε κάτι σαν αυτό το άλμπουμ – για το οποίο μιλήσαμε, συλλάβαμε και δουλέψαμε τόσο σκληρά – να ολοκληρώνεται επιτέλους με τις ηχογραφήσεις, τις πρώτες μίξεις και την όλη αυτή συλλογή τέχνης ώστε να αρχίσει να παίρνει επιτέλους μορφή. Αυτό είναι το αγαπημένο μου μέρος της διαδικασίας.
Ποιά είναι τα επόμενα σχέδια σου σε αυτό το σημείο;
Λοιπόν, αυτή τη στιγμή έχουμε επικεντρωθεί σε άλλα projects που έχουμε μεταξύ των μελών της μπάντας. Εφόσον οι περιοδείες είναι σε παύση για κάποιο χρονικό διάστημα, είναι μία καλή περίοδος για να συνεχίσουμε να είμαστε δημιουργικοί εκεί. Ο James, ο Isaac και εγώ έχουμε ένα άλλο project με το όνομα Lykotonon , με τους οποίους σχεδιάζουμε να ηχογραφήσουμε μέσα στο χρόνο. Είναι μία απίστευτη μίξη σκοτεινών και heavy πραγμάτων που οδηγούνται συνεχώς από ηλεκτρονικούς ήχους. Οι τρεις μας έχουμε ακόμα μία μπάντα και δουλεύουμε πάνω σε μία καινούρια κυκλοφορία επίσης. Με τους Wayfarer θα κοιτάξουμε να γράψουμε για μία μικρότερη κυκλοφορία μετά από αυτό, ένα split ή κάτι άλλο διαφορετικό. Και αργότερα, όταν οι περιοδείες επιστρέψουν, θα επιστρέψουμε δριμύτεροι.
Ευχαριστώ πολύ που πήρες τον χρόνο να κάνεις αυτή τη συνέντευξη. Τα τελευταία λόγια σου ανήκουν.
Ευχαριστώ για τις ερωτήσεις! Και πάλι συγνώμη για την καθυστέρηση. Ελπίζουμε να επιστρέψουμε και πάλι προς τη μεριά σας σύντομα, είναι σίγουρα στη λίστα με τα μέρη που θα θέλαμε πολύ να παίξουμε. Cheers!
Συνέντευξη: Τζούλια Τσαγκάρη
Μετάφραση: Ελίζα Καπουράλου
Spotify
Facebook
Bandcamp
Instagram
Band Members
Shane McCarthy – Φωνητικά, κιθάρες,
Jamie Hansen – Μπάσο, φωνητικά
Joe Strong-Truscelli – Κιθάρες
Isaac Faulk – Τύμπανα
Discography
Children of the Iron Age, 2014
Old Souls, 2016
World’s Blood, 2018
A Romance With Violence, 2020
