Υπάρχουν αυτοί που δεν απαντάνε ποτέ στις συνεντεύξεις που στέλνουμε (και θέλουν βρίσιμο, αλλά τέλος πάντων). Υπάρχουν αυτοί που απαντάνε με μια-δυο γραμμές λες και κάνουν αγγαρεία. Υπάρχουν αυτοί που το παίρνουν στην πλάκα τους και έχουν απαντήσεις του τύπου «α, δεν το ξέρω αυτό, ο κιθαρίστας/τραγουδιστής μας τα αναλαμβάνει». Και υπάρχει και ο Kristoffer Gildenlöw. Ο πολυοργανίστας που μάθαμε από την πορεία του στους Pain Of Salvation πλάι στον αδερφό του, κυκλοφορεί το τρίτο του solo album “Homebound” και δεν φοβάται να επεκταθεί όσο περισσότερο νιώθει πως χρειάζεται στις ερωτήσεις μας. Σπάνιος. Απολαύστε τον.
Γεια σου Kristoffer, καλώς ήρθες στο περιοδικό μας. Αρχικά, θέλω να σε ρωτήσω πώς είναι τα πράγματα με εσένα και την οικογένειά σου με το θέμα της πανδημίας;
Γεια σου Γιώργο, ευχαριστώ για την φιλοξενία. Είμαστε όλοι καλά, ευχαριστώ. Ακολουθούμε τους κανόνες και τις συμβουλές και μένουμε μακριά από κινδύνους.
Διάβασα ότι το νέο σου album, “Homebound”, καθυστέρησε δύο μήνες λόγω αυτού του θέματος. Το ίδιο έγινε και με το επερχόμενο “Empty”, καθώς δεν έχει ακόμα ημερομηνία κυκλοφορίας. Τι άλλα προβλήματα σου έχει προκαλέσει όλο αυτό στα επαγγελματικά σου σχέδια;
Ακυρώθηκε η κυκλοφορία καθώς όλες οι εκδηλώσεις γύρω από αυτήν, όπως και μια μικρή περιοδεία. Είχα κλείσει κάποιες συναυλίες και σχεδίαζα να προβάλω το DVD (σ.σ. περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω) σε ένα τοπικό κινηματογράφο με μια μικρή ζωντανή εμφάνιση. Επίσης, λόγω της καραντίνας και στα ταχυδρομεία δεν μπορούσα να στείλω τις προαγορές και υλικό για προώθηση όπως σχεδίαζα, οπότε όλα καθυστέρησαν και προσπαθούμε ακόμα να στείλουμε τις προαγορές σε κάποιες από τις χώρες με περισσότερο περιορισμένη πρόσβαση. Επίσης, θα έπαιζα σε μερικά festivals το καλοκαίρι καλύπτοντας τη θέση του μπασίστα σε μια μεγαλύτερη μπάντα. Πραγματικά ανυπομονούσα γι’ αυτό, να βγω έξω και να παίξω σε μεγάλες σκηνές. Δυστυχώς όλα τα festivals ακυρώθηκαν, αλλά προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με αυτή την κατάσταση. Για παράδειγμα, ηχογραφούμε το νέο album με τους Kayak. Ο καθένας στο σπίτι στο δικό του studio αντί να είμαστε μαζί, αλλά πάει καλά. Δουλεύω επίσης και το επόμενό μου album, το “Empty”, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2021 αντί για φέτος, λόγω όλων των καθυστερήσεων. Επίσης, αρχίσαμε να γράφουμε μουσική με τους Dial ξανά, οπότε θα δούμε πού θα μας οδηγήσει. Προσπαθώ να μείνω δημιουργικός.
Νέο album λοιπόν, τέσσερα χρόνια μετά το “The Rain”. Αρχικά είχε προγραμματιστεί να βγει σαν EP, σωστά; Τι άλλαξε και έγινε full–length;
Το “Empty” κατέληξε αρκετά μεγάλο, οπότε έκατσα να δω ποια τραγούδια θα μπορούσα να βγάλω, να τα χρησιμοποιήσω σαν bonus ή κάτι τέτοιο. Τελικά έβγαλα πέντε τα οποία ήταν πολύ πιο ακουστικά και είχαν διαφορετικό συναίσθημα. Το “Empty” θα είναι πιο σκοτεινό και δυσοίωνο, καθώς και πιο σκληρό και συμφωνικό από τις προηγούμενες κυκλοφορίες μου. Αλλά πέντε τραγούδια είναι πολλά για bonus υλικό, οπότε σκέφτηκα να τα βγάλω σαν EP ενδιάμεσα, ίσως μόνο ψηφιακά. Τότε γεννήθηκε το “Homebound”. Αλλά όταν έκατσα να δουλέψω αυτά τα τραγούδια, εμπνεύστηκα και τελικά έγραψα άλλα τρία που ταίριαζαν στη γενική ιδέα. Είχα λοιπόν οχτώ τραγούδια που έφταναν τη μισή ώρα σε διάρκεια. Όταν πήγα να συζητήσω την ιδέα για την κυκλοφορία, μου είπαν να βάλω άλλο ένα ή δύο τραγούδια για να έχει λίγο μεγαλύτερη διάρκεια, αφού τα μικρότερα albums συνήθως χαρακτηρίζονται EPs και καταλήγουν σε διαφορετικό εύρος τιμών. Οπότε πήγα πίσω στο studio και έγραψα τα “Snow” και “Never Changed”. Το πρώτο κολλάει άψογα στο concept, αν και είναι πολύ ηλεκτρονικό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Το δεύτερο βρίσκεται μόνο στο βινύλιο καθώς χρησιμεύει σαν ένα καλό εναρκτήριο της δεύτερης πλευράς, αλλά δεν κολλούσε με το concept του CD. Λίγο περίεργο στο πώς γίνεται αυτό, αλλά στην τελική έτσι είναι η μουσική.
Τα προσωπικά σου albums είναι πολύ μακριά από αυτό που συνηθίσαμε να ακούμε από εσένα στο παρελθόν. Έχουν κάτι ξεχωριστό, κάτι καθαρτικό μέσα τους. Τι σε έκανε να επιλέξεις αυτό το μονοπάτι και πώς θα τα περιέγραφες σε κάποιον που δεν τα έχει ξανακούσει στο παρελθόν;
Μετά τους Pain Of Salvation, σχεδίασα να ηχογραφήσω ένα prog metal/rock album. Είχα μερικά τραγούδια έτοιμα σε demo μορφή και σκεφτόμουν πώς να τα ηχογραφήσω και πώς να τα φτιάξω. Αλλά για κάθε ένα τραγούδι που έγραφα, ακολουθούσαν άλλα δύο πιο απαλά που δεν ταίριαζαν. Ήταν πιο απαλά και μελαγχολικά. Κάποια στιγμή καθόμουν και τα άκουγα και σκεφτόμουν ότι δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Επίσης, τα πιο απαλά ήταν και πιο προσωπικά. Δεν ένιωθα άνετα να βάλω κάποιον άλλο να τα τραγουδήσει και για τα πιο σκληρά τραγούδια ήθελε να δουλέψω με φοβερούς τραγουδιστές και απλά να παίζω μπάσο. Οπότε, τα χώρισα σε δύο projects. Τα πιο σκληρά…κάηκαν και τα πιο απαλά μπήκαν στο “Rust”, το πρώτο μου solo album με εμένα στα φωνητικά. Μια δεκαετία μετά, ετοιμάζω το τέταρτο προσωπικό μου και μετά από αυτό ευελπιστώ ότι θα μπορέσω να ξαναδουλέψω τα πιο σκληρά (γέλια). Όσο για το μουσικό μου στυλ, είναι περίεργο το πώς ο κόσμος ακούει διαφορετικά πράγματα εκεί. Για εμένα είναι επιτυχία επειδή σημαίνει ότι η μουσική μου είναι αποδεκτή σε ένα μεγάλο εύρος. Στιχουργικά εμπνέομαι από τη ζωή και οτιδήποτε είναι γύρω μου, από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον. Πολύ ανθρώπινο, πολύ συναισθηματικό, ονειρικό και μελαγχολικό. Όσο για τη μουσική, ποτέ δεν ντράπηκα να αναφέρω αυτή που μου αρέσει και με έχει επηρεάσει όταν συνθέτω. Από τους Leonard Cohen και Simon & Garfunkel στους David Sylvian, Blackfield, Anathema, Green Carnation, Pink Floyd, Dire Straits, Mike Oldfield, Roger Waters και ένα μεγάλο εύρος από σκοτεινές και ίσως ανέλπιστες μπάντες και καλλιτέχνες. Αλλά επηρεάζομαι περισσότερο από τον ήχο και το συναίσθημα που βγάζουν παρά την αναλυτική δομή των συνθέσεων. Τι υπάρχει σε αυτά τα τραγούδια που με κάνουν να νιώθω έτσι; Και πώς μπορώ να τα εφαρμόσω στη μουσική μου, ανάλογα με το τι χρειάζεται το τραγούδι και τι συναίσθημα θέλω να μεταδώσω;
Είπες πιο πάνω για τους στίχους, μπορείς να αναλύσεις περισσότερο για το τι μιλάνε;
Το “Homebound” έχει να κάνει με το να βρίσκεις τον εαυτό σου, σωματικά και νοητικά. Χωρίς να επισημαίνω την σχετικότητα του ατόμου συγκριτικά με το απέραντο σύμπαν εκεί έξω, εστιάζει στο ταξίδι καθώς ψάχνει για κάτι. Εσωτερική γαλήνη, αποδοχή, κατανόηση, σπίτι… Ταξιδεύουμε μέσα από σχέσεις, άγρυπνες νύχτες, αμφιβολίες, θαύματα και τα μικρότερα πράγματα που χαρακτηρίζουν ποιοι είμαστε πραγματικά. Το “Homebound” μπορεί να είναι ένα πραγματικό σπίτι, ένα μέρος, μια τοποθεσία, αλλά μπορεί να είναι και το να αποδεχόμαστε το ποιοι είμαστε και το πού είμαστε.
Πολύς κόσμος επιλέγει να ακούσει μουσική καθώς κάνει άλλα πράγματα, όπως γυμναστική, περπάτημα, οδήγηση ή μετακινούμενος με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αλλά το “Homebound” δεν είναι για κάτι τέτοιο. Ποια νομίζεις ότι είναι η ιδανική κατάσταση που πρέπει να το ακούσει κάποιος ώστε να το ζήσει;
Υπάρχουν όντως διαφορετικά είδη μουσικής. Μουσική που ενδυναμώνει, μουσική που ηρεμεί, μουσική που θέλει να σε κάνει να σηκωθείς και να χορέψεις στην κουζίνα, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Και υπάρχει και αυτή η μουσική. Προτίμησε ένα καλό ζευγάρι ακουστικά και μια αναπαυτική καρέκλα ή ξαπλωμένος σε ένα καναπέ. Κλείσε τα μάτια σου και ταξίδεψε με τη μουσική. Άσε τη να μπει, άσε τη να φτάσει τα σκοτεινότερα μέρη στο μυαλό και την ψυχή σου. Αυτή η μουσική έχεις γραφτεί για εσένα και μόνο για εσένα. Σε ξέρει. Δε χρειάζεται να τη μοιραστείς με κανένα. Είναι το μικρό σου μυστικό. Και όταν ανοίξεις τα μάτια σου ξανά, έχεις αποκτήσει έναν φίλο χαμένο για πολύ καιρό.
Η CD έκδοση του album θα περιέχει ένα bonus DVD με ένα video για κάθε τραγούδι. Γιατί αποφάσισες κάτι τέτοιο; Τα videos θα περιγράφουν το θέμα των στίχων;
Είναι μια περιορισμένη έκδοση, η οποία έχει ξεπουληθεί κιόλας. Στο μυαλό μου έχω ένα μουσικό video για όλα τα τραγούδια μου, ακόμα και για πολλά demos. Είμαι πολύ οπτικός όταν δημιουργώ. Είχα την ιδέα να το κάνω για το “Empty” και έψαχνα ήδη για τοποθεσίες και άτομα σε όλη τη γη ώστε να με βοηθήσουν με συγκεκριμένα πλάνα. Αλλά κατέληξε να είναι πολύ δυσκολότερο απ’ όσο πίστευα, τόσο από άποψη χρόνου όσο και από άποψη χρημάτων, οπότε εγκατέλειψα αυτή την ιδέα. Μετά, όταν το “Homebound” ήρθε στη ζωή σαν EP, σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει. Διαφορετικά τραγούδια, διαφορετική προσέγγιση. Μόνο πέντε videos, θα μπορούσα να το κάνω αυτό! Οπότε αυτό υποσχέθηκα στο κοινό και πάντα προσπαθώ να κρατήσω τις υποσχέσεις μου. Το πρόβλημα ήταν ότι το EP έγινε full-length με εννιά τραγούδια, οπότε έπρεπε να κάνω τέσσερα videos παραπάνω. Είχα φοβερή βοήθεια στο να τα φτιάξω, από εικονογράφους, συντάκτες, κινηματογραφιστές, ηθοποιούς και χορευτές. Οπότε, είμαι απίστευτα ευγνώμων για όλη την προσπάθειά τους.
Το εξώφυλλο του album είναι αρκετά ασυνήθιστο. Τι μπορείς να μας πεις γι’ αυτό;
Συνεργάστηκα με το Blacklake Design για όλα μου τα εξώφυλλα, στα οποία έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. Υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ μας και πιάνει τον παλμό της μουσικής μου. Πάντα ξεκινάω με την ερώτηση αν θέλει κάποια πληροφορία από εμένα ή αν θέλει να δοκιμάσει κάτι δικό του αρχικά. Είχε αυτή την ιδέα του 60s για το album. Δεν ήξερα πώς να το κάνω, οπότε τον άφησα να φτιάξει το πρώτο προσχέδιο. Η αρχική ιδέα είχε ένα διαφορετικό αμάξι, κάτι σαν βρετανικό αγωνιστικό, το οποίο έρχεται πάνω σου. Δεν μπορώ να πω ότι συνδέθηκα με αυτό και μου φαίνονταν περίεργα τα δέντρα έτσι όπως ήταν σχεδιασμένα. Το κοιτούσα για μια βδομάδα πριν τον ενημερώσω. Περισσότερο είχα πρόβλημα με το αμάξι. Δεν μπορούσα να συσχετιστώ μαζί του και είπα ένα αστείο ότι θα ήταν πιο εύστοχο αν ήταν ένα παλιό Volvo 240, επειδή με αυτό μεγάλωσα. Και από τη στιγμή που φεύγουμε για ένα ταξίδι, δε θα έπρεπε να φεύγουμε αντί να φτάνουμε; Μερικές μέρες αργότερα, μου έδειξε την τωρινή ιδέα και όλα έμοιαζαν σωστά. Υπέροχο, δε θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος γι’ αυτό.
Το “Homebound” κυκλοφόρησε από τη δική σου εταιρεία, New Joke Music. Πώς πήγες σε αυτή την επιλογή; Θα είναι μόνο για τις προσωπικές σου δουλειές ή θα υπογράψεις και άλλα συγκροτήματα;
Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει δραστικά. Οι περισσότερες ανεξάρτητες εταιρείες δεν προσφέρουν κάτι διαφορετικό πιστεύω. Δεν σου δίνουν λεφτά για να σε βοηθήσουν στις ηχογραφήσεις και πολλές φορές πρέπει να κόψεις το album μόνος σου και απλά να τους δώσεις τα κουτιά με το τελικό προϊόν. Το μεγαλύτερο θέμα είναι η προώθηση και η διανομή. Εκεί είναι που πρέπει να επενδύσεις τα χρήματά σου. Και για να είμαι ειλικρινής, πολλές εταιρείες δεν πληρώνουν ούτε γι’ αυτό. Οπότε μένεις με ένα album που μαζεύει σκόνη σε ένα κέντρο διανομής που δεν ξέρει κανείς πέρα από αυτούς που μπορείς να ψάξεις από τα social media. Οπότε, καταλήγεις να κάνεις τα πάντα μόνος σου. Γι’ αυτό ξεκίνησα την New Joke Music, τμήμα της εταιρείας παραγωγής μου New Joke Productions, και πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Προσέλαβα έναν για προώθηση και έναν διανομέα και τώρα έχω πλήρη έλεγχο για το τι γίνεται. Πού πάνε τα λεφτά και γιατί. Όπως το βλέπω, πιθανώς θα έπρεπε να πληρώσω γι’ αυτό από μόνος μου έτσι κι αλλιώς, οπότε τώρα είναι πιο φανερό και εύκολο να το ακολουθήσω. Δεν στοχεύω στο να επεκτείνω την εταιρεία σε μόνιμη βάση που υπογράφει διαφορετικά συγκροτήματα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει το μέλλον. Ξέρω πώς πρέπει να είναι μια εταιρεία, οπότε ίσως να υπάρχει μέλλον εκεί αν ποτέ η μουσική βιομηχανία επιστρέψει στο κανονικό. Αν γίνει ποτέ αυτό. Έχω τα “Dial” και “Breaking The Chains” στην εταιρεία μου επίσης.
Τι έχεις να μας πεις για το “Empty”; Είναι έτοιμο; Τι πληροφορίες υπάρχουν μέχρι τώρα;
Χρειάζεται μόνο να ηχογραφήσω τα φωνητικά (πρώτα και δεύτερα) και κιθαριστικά solos. Ίσως να ηχογραφήσω ξανά κάποια κιθαριστικά σημεία ώστε να πιάσω το σωστό ήχο. Μετά μπορώ να αρχίσω να το μιξάρω. Αλλά πιθανώς να μην το αρχίσω αυτό μέχρι τα τέλη Ιουλίου λόγω άλλων ηχογραφήσεων για την ώρα. Το “Empty” είναι πιο σκοτεινό από τα υπόλοιπα albums μου. Επίσης πιο βαρύ με περισσότερα συμφωνικά μέρη. Το “Homebound” είναι αρκετά ευθύ όσον αφορά τις συνθέσεις. Βασικές συγχορδίες και όχι πολλά επίπεδα και στοίβες από αρμονίες. Και μόνο λίγα drums σε μερικά τραγούδια. Το “Empty” έχει επιστροφή στον πειραματισμό με ήχους και όργανα που χτίζονται και γκρεμίζονται, κάτι που λατρεύω να κάνω από την οπτική ενός παραγωγού. Μερικά τραγούδια επίσης θα έχουν περισσότερες απαιτήσεις στα φωνητικά σε σχέση με πιο παλιά μου. Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου βασικό τραγουδιστή, περισσότερο σαν αφηγητή. Γι’ αυτό πάντα έμενα εντός των δυνατοτήτων μου. Καιρός λοιπόν να περπατήσω σε νέα εδάφη. Φυσικά, όλα καθυστέρησαν λόγω της πανδημίας. Στόχευα σε μια δεύτερη κυκλοφορία το 2020, αλλά δεν πιστεύω ότι θα προλάβω. Να δούμε πώς θα είναι ο κόσμος μέχρι τότε.
Πάντα ήθελα να ξέρω, τι έγινε με τους The Shadow Theory; To “Behind The Black Veil” ήταν αριστούργημα. Όντως διέλυσε το σχήμα εξαιτίας της επανένωσης των Psychotic Waltz; Υπάρχει πιθανότητα να ακούσουμε κάτι καινούριο στο μέλλον;
Καλή ερώτηση. Είχαμε πάρει πολλές καλές κριτικές για το album. Δεν ήμασταν έτοιμοι όμως να βγούμε σε περιοδεία γι’ αυτό οπότε σκεφτόμασταν να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε σε ένα δεύτερο ώστε να έχουμε περισσότερο υλικό. Μετά επανενώθηκαν οι Psychotic Waltz και ο Devon Graves σχεδόν εξαφανίστηκε, εγκαταλείποντας το συγκρότημα. Πολύ λυπηρό, νομίζω ότι είχαμε την ευκαιρία να γίνουμε κάτι περισσότερο. Είχαμε μερικά εξαιρετικά τραγούδια και πολύ ταλαντούχους μουσικούς. Δεν έχω ιδέα του τι θα φέρει το μέλλον αλλά δεν έχω επικοινωνήσει με τα περισσότερα παιδιά από τότε, οπότε δε θα έβαζα στοίχημα ότι θα επανενωθούμε σύντομα.
Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά πέρα από τα δώδεκα χρόνια που πέρασες στους Pain Of Salvation, δεν ήσουν σε κάποιο άλλο συγκρότημα για τόσο καιρό αλλά αποφάσισες να δουλεύεις περισσότερο σαν session μουσικός. Δε σου λείπει μια, ας πούμε, σταθερότητα;
Παίζοντας σε μια μπάντα, κάνοντας session δουλειά και παίζοντας solo είναι τρία διαφορετικά αθλήματα κατά την άποψή μου. Θέλουν όλα συγκεκριμένο πακέτο ικανοτήτων και νοοτροπία. Επίσης, το κάθε ένα έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Σίγουρα μου έλειψε να είμαι σε ένα σχήμα την τελευταία δεκαετία. Το να δουλεύουμε μαζί και να φτιάχνουμε κάτι όπου όλοι φέρνουν μια ιδέα. Η δημιουργική διαδικασία που πετάς ιδέες ο ένας στον άλλο ή το να δένεσαι στο προβάδικο, το να δημιουργείς μια δεύτερη οικογένεια είναι φοβερό. Αλλά υπάρχουν και οι υποχρεώσεις και πρέπει να είσαι διαθέσιμος να επενδύσεις χρόνο, ενέργεια και χρήματα για να τα καταφέρεις. Σαν solo ή session καλλιτέχνης είσαι πιο ευέλικτος να δουλέψεις και να αναλάβεις κάτι όποτε βολεύει το πρόγραμμά σου ή την όρεξή σου εκείνη τη στιγμή. Και η δημιουργική συνεργασία σε μια μπάντα μπορεί να έχει τα μειονεκτήματά της όταν τσακώνεσαι για το τι είναι καλύτερο ή για το ποιος σκέφτηκε πρώτος ποια ιδέα ή διαφορετικές οπτικές στη μουσική και το μέλλον της μπάντας. Δουλεύοντας μόνο, μπορείς να επιλέξεις τα πάντα μόνος σου και να γίνουν όλα όπως τα θες. Το να δουλεύεις session η δουλειά σου είναι να δίνεις σε κάποιον αυτό ακριβώς που θέλουν. Σημαντική μετάβαση από το να είσαι άρχοντας ή υπηρέτης. Το να δουλεύεις solo επίσης σημαίνει ότι περισσότερος φόρτος πέφτει πάνω στους ώμους σου. Πρέπει να γράφεις τη μουσική, να προγραμματίζεις τις ηχογραφήσεις, να πληρώνεις τα πάντα μόνος σου. Μου έχουν προτείνει αρκετές φορές να ενταχθώ σε ένα συγκρότημα μετά τους Pain Of Salvation. Απέρριψα μπάντες όπως οι Delain, Dilemma και Haken. Περισσότερο επειδή είμαι σε διαφορετική ψυχική κατάσταση ή σε διαφορετική φάση της ζωής μου και δεν θέλω να ξεμείνουν με εμένα (γέλια). Βρήκα όμως ένα φοβερό συνδυασμό με τους Kayak. Πέντε σπουδαίοι μουσικοί και χαρακτήρες με παρόμοια νοοτροπία και επιθυμίες. Λατρεύω τη μουσική και την κληρονομιά που χτίζουν οι Kayak για περίπου πέντε δεκαετίες, οπότε είναι τιμή μου να είμαι μέρος της. Φυσικά, ακόμα ονειρεύομαι να βγω στις μεγάλες σκηνές και να rock-άρω μπροστά από χιλιάδες κόσμο και πραγματικά εκτιμώ τις στιγμές στη ζωή μου που είχα το προνόμιο να κάνω κάτι τέτοιο. Ελπίζω να μου δοθεί αυτή η ευκαιρία κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο. Όσο για τη session δουλειά, κάνω αυτό που μου αρέσει. Το κάνω επαγγελματικά, αλλά δε χρειάζεται να βγάζω τα προς το ζην από αυτό. Η μουσική, ο άνθρωπος ή μπάντα που με ζητούν και το όραμα είναι πιο σημαντικά από μία καλοπληρωμένη συναυλία. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα η μουσική να είναι διασκεδαστική και εμψυχωτική. Έχω μια κανονική δουλειά πέρα από τη μουσική επειδή δε θέλω να πουλήσω την ψυχή μου παίζοντας πράγματα που δε μου αρέσει μόνο και μόνο για να βγάλω λεφτά ώστε να αποκαλώ τον εαυτό μου ένα μουσικό που ζει από αυτό. Δεν αξίζει και σκοτώνει την ψυχή της μουσικής. Έτσι το βλέπω. Οι περισσότερες μπάντες στην prog σκηνή κάνουν περιοδείες για δέκα με δεκατρείς εβδομάδες το χρόνο. Αυτό περιλαμβάνει κανονική περιοδεία, festivals και συναυλίες ενδιάμεσα. Δεν μπορεί αυτό να σε πληρώνει για όλο το χρόνο οπότε πρέπει να βρεις κάτι για να βγάζεις λεφτά τις υπόλοιπες σαράντα εβδομάδες. Περισσότερο καταλήγουν να παίρνουν οποιαδήποτε ενδιάμεση, χαμηλόμισθη, εγκεφαλικά νεκρή δουλειά, απλά και μόνο για να πληρώνουν το νοίκι ώστε να αποκαλούν τον εαυτό τους rock star. Κάτι τέτοιο δε με ενδιαφέρει. Προτιμώ να πάω στο γραφείο το πρωί και να νιώθω τη μαγεία της μουσικής την υπόλοιπη μέρα. Αν με δεις κάποια στιγμή σε μία μπάντα του top-40 να λέω ότι «λοιπόν, αυτό είναι κάπως διασκεδαστικό», καλύτερα να με απαλλάξεις από τη μιζέρια μου. Και γρήγορα (γέλια).
Είσαι πολυοργανίστας. Να υποθέσω ότι το αγαπημένο σου είναι το μπάσο. Τι έρχεται μετά;
Σπάνια φτιάχνω μουσική με το μπάσο. Συνήθως γράφω με κιθάρα ή πλήκτρα και βάζω το μπάσο σε ένα πολύ υποστηρικτικό ρόλο στη μουσική. Υπήρχε μια περίοδος που σκεφτόμουν να φτιάξω ένα album μόνο με μπάσο, αλλά ποιος θα το αγόραζε (γέλια); Οπότε πιάνο/πλήκτρα και κιθάρα είναι ψηλά στη λίστα όταν γράφω. Επίσης μου αρέσουν τα drums και πάντα προτιμώ να παρακολουθήσω ένα καλό drum solo από ένα solo μπάσο. Ο κόσμος συχνά ενοχλείται από εμένα επειδή πάντα κάνω σα να παίζω drums με τα γόνατά μου ή με τα πόδια μου ή πάνω στο τραπέζι. Είναι κάτι σαν τικ υποθέτω, συγγνώμη! Όλα τα άλλα που παίζω έρχονται μετά για να προσθέσουν κάποια ηχοχρώματα στις συνθέσεις.
Αυτό ίσως να είναι λίγο δύσκολο, αλλά μπορείς να μας πεις τα πέντε αγαπημένα albums από αυτά που έχεις συμμετάσχει; Πέρα από των Pain Of Salvation και τα προσωπικά σου φυσικά…
Σίγουρα είναι δύσκολο. Κάθε album μου έχει δώσει κάτι για το οποίο είτε είμαι πολύ περήφανος είτε έχω μάθει από αυτό. Οπότε, με κάθε σεβασμό σε αυτά που δεν αναφέρονται, ορίστε μερικά προσωπικά διαμάντια: Dark Suns – “Grave Human Genuine” (2008). Πραγματικά αγαπώ αυτό το album και ήταν στις πρώτες μέρες που μόλις ξεκίνησα να δανείζω το παίξιμό μου σε άλλες μπάντες και καλλιτέχνες. Φοβερά τραγούδια, πολύ ενδιαφέρουσες ακολουθίες συγχορδιών και υπέροχοι τύποι. Είχα την τιμή να παίξω και ζωντανά μαζί τους δυο φορές. Mr. Fastfinger – “Spirit Rising” (2015). Ήταν τιμή που μου ζητήθηκε να ηχογραφήσω ένα τραγούδι με έναν guitar hero και τον Jordan Rudess (Dream Theater) στα πλήκτρα. Πολύ ωραίο.
Dec Burke – “Book Of Secrets” (2016). Πόσο υπέροχη φωνή έχει και τι φοβερός άνθρωπος που είναι. Πραγματικά το απόλαυσα να ηχογραφώ μπάσο σε μερικά τραγούδια από αυτό το τρομερό album. For All We Know – “Take Me Home” (2017). Ήδη από το πρώτο album, ο Ruud Jolie (Within Temptation) είχε αποδειχθεί ότι είναι φοβερός τραγουδοποιός με ένα δικό του ήχο. Μεγάλος, σκοτεινός, συμπαγής. Και με τον φοβερό Wudstik στα φωνητικά. Semantic Saturation – “Paradigms” (2018). Instrumental κιθαριστική μουσική αλλά όχι με έναν υπερτεχνικό «κοίτα με τι παίζω» τρόπο. Δεν είναι πάντα εύκολο να ηχογραφηθεί λόγω της πολυπλοκότητάς της, αλλά το να μπορώ να παίξω μπάσο πάνω από τα τύμπανα του Craig Blundells ήταν ένα όνειρο. Πέρασα υπέροχα ηχογραφώντας αυτά τα κομμάτια και κάνοντας παρέα με τον ιθύνοντα νου Shat Hagopian. Ήταν τιμή να μου ζητηθεί να συμμετάσχω εκεί. Kayak – “Live 2019”. Συγγνώμη που βάζω και ένα έκτο, αλλά περάσαμε υπέροχα περιοδεύοντας και παίζοντας μαζί και το αποτέλεσμα βγήκε φοβερό. Πραγματικά αντικατοπτρίζει την ενέργεια και τη διάθεση που είχαμε πάνω στη σκηνή. Είμαι πολύ χαρούμενος που ηχογραφήθηκε έτσι, οπότε άνθρωποι από όλο τον κόσμο μπορούν να το απολαύσουν μαζί μας.
Υπάρχουν σχέδια να περιοδεύσεις μόνος σου; Νομίζω ότι έχεις να το κάνεις χρόνια αυτό. Μετά από όταν ξεφορτωθούμε αυτόν τον καταραμένο ιό φυσικά.
Μπόρεσα να βγάλω νέες ημερομηνίες για κάποιες από τις συναυλίες που υποτίθεται θα έκανα τώρα για την προώθηση του “Homebound”. Πήγαν στο τέλος του χρόνου και τις αρχές του 2021. Έχουν έναν φοβερό νέο συνεργάτη που δουλεύει σκληρά και σκέφτεται αντισυμβατικά με την όλη κατάσταση. Οι συναυλιακοί χώροι επιτρέπονται να ανοίξουν, αλλά δεν μπορούν να βάλουν πάνω από τριάντα άτομα στο κοινό. Κάτι που δε λειτουργεί για πιο σκληρή μουσική και μεγαλύτερες μπάντες αλλά για εμένα να βγω στη σκηνή μόνος μου και να παίξω τη μουσική μου μπροστά από ένα μικρό αλλά αφοσιωμένο κοινό είναι εξαιρετικό. Οπότε κοιτάμε για τέσσερις μικρές συναυλίες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο και ποιος ξέρει, ίσως μέχρι τότε να επιτρέπονται και παραπάνω άτομα. Ανυπομονώ γι’ αυτό. Στο τέλος του χρόνου, όταν ο ιός εξαφανιστεί αν όλα πάνε καλά, θα έχω μαζί μου κανονικό συγκρότημα και ίσως παίξω και κάποια τραγούδια από το “Empty”.
Kristoffer, σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου και τις απαντήσεις του. Μπορείς να κλείσει όπως θες αυτή τη συνέντευξη.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Το άκουσες; Σου άρεσε; Αγόρασέ το! Υποστηρίξτε τα δισκάδικα, υποστηρίξτε τους καλλιτέχνες. Μείνετε ασφαλείς και να είστε ευγενικοί.
Γιώργος Τερζάκης
https://www.kristoffergildenlow.com/
https://www.facebook.com/kristoffergildenlow.official/
https://kristoffergildenlow.bandcamp.com/
Discography
Rust, 2012
The Rain, 2016
“Homebound”, 2020
