Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να μοιάζει οπτικά το έκτο studio άλμπουμ των Φιλανδών stonerάδων, oι οποίοι, όλως παραδόξως, απολαμβάνουν μεγάλης αναγνώρισης στη χώρα τους, πάντως ηχητικά μου ακούστηκε βαρετό… like hell! Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά, όμως. Πολύ καθαρή παραγωγή, με ισορροπημένη κατανομή της έντασης ανά όργανο. Επίσης, o frontman της μπάντας, Ralf Gyllenhammar, διαθέτει μια πραγματικά εξαιρετική φωνή και ξεχωρίζει από το υπόλοιπο –μετριότατο- σύνολο. Ριφάκια που νομίζεις πως κάπου τα ‘χεις ξανακούσει (και ξανακούσει, και ξανακούσει…) τόσο που δεν αντέχεις άλλο από την πρώτη κιόλας ακρόαση, επιρροές όπως Metallica- Megadeth (έπιασα και λίγο κακό Avenged Sevenfold, αλλά ίσως και να μ’ επηρέασε το cover) να μην αφήνουν κανένα περιθώριο για δημιουργικότητα και προσωπικό στυλ, μελωδική κλισεδούρα και παντελής απουσία έμπνευσης είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά του εν λόγω άλμπουμ. Θεματολογία –από τα λίγα που έπιασε το αυτί μου- το τίποτα, πράγμα που αντανακλάται και στους αφόρητα ευφυείς τίτλους, όπως ‘Your Father Must Be Proud of You’ και ‘Destroyed by Destruction’. Παραδέχομαι, ωστόσο, ότι το πρώτο, καθώς και το ‘Speed Metal’ (άλλος υπέρτατος τίτλος…) ήταν ανεκτά, έως και καλά για τα standards του άλμπουμ. Θα ήταν κοντόφθαλμο εκ μέρους μου να μην αναφέρω, βέβαια, ότι το άλμπουμ αυτό βραβεύτηκε στη Φινλανδία όπου, όπως προανέφερα, οι Mustasch αποτελούν αγαπημένη stoner μπάντα. Σεβαστό. Προσωπικά πιστεύω πως θέλουν δουλειά κυρίως στο να δημιουργήσουν ένα προσωπικό στυλ. Και δουλειά γενικότερα.
5.5/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
