Βλέπεις όνομα της μπάντας. Οι συνειρμοί με τους Rage είναι αναπόφευκτοι και ένα μικρό χαμόγελο κάνει την εμφάνισή του. Βλέπεις εξώφυλλο, μαζεύεσαι στη γωνία σου. Gothic δίσκος; Emo δίσκος; Άγνωστο μέχρι να πατηθεί το play. Κρατιέσαι πρώτα κάνοντας μια μικρή αναζήτηση. Ιταλία σαν βάση, δεύτερος δίσκος, project του κιθαρίστα Mauro Paietta, ο οποίος αυτή τη φορά έκανε τη διαφορά και μάζεψε για τις θέσεις των φωνητικών ένα παγκόσμιο roster τραγουδιστών, τους οποίους ανακάλυψε μέσω YouTube. Heavy/power metal αναφέρεται επίσης. Η ώρα του play έχει αναπόφευκτα φτάσει.
Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, θεωρώ πως έχω ακούσει πολύ power metal ανά τα χρόνια. Άλλες φορές πιο αδιάφορες δουλειές, άλλες καλές και άλλες τετριμμένες μέχρι αηδίας Φοβάμαι πως το άλμπουμ των My Refuge δεν εμπίπτει σε καμία από αυτές. Διότι το “The Anger Is Never Over” στα αυτιά μου ανήκει στην κατηγορία του κακού και εξηγούμαι παρακάτω.
Η ιδέα να μαζέψεις σχετικά άγνωστους τραγουδιστές για να ερμηνεύσουν τα κομμάτια σου, αν και όχι πρωτότυπη, είναι σίγουρα φιλόδοξη. Είναι όμως δυνατόν στα εννέα από τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου τα φωνητικά να είναι τουλάχιστον κάτω του μετρίου; Η πλειοψηφία των guests κατάγεται από τη Νότια Αμερική, όπου το γνωρίζουμε ότι η προφορά δεν είναι το δυνατό τους σημείο. Πες ΟΚ. Τα φάλτσα πως δικαιολογούνται ακριβώς; Στο “Mistress Of The Dark” πραγματικά η υπομονή μου εξαντλήθηκε και τα νεύρα είχαν πάρει τη θέση της.
Ο μόνος πραγματικά αξιόλογος και σε καμία περίπτωση δε το τονίζω επειδή είναι ο μόνος Έλληνας, είναι ο δικός μας Ηλίας Μιχαηλάκης στη μπαλάντα “What if Tomorrow Never Came”. Έτη φωτός πιο επαγγελματίας από οποιονδήποτε άλλον και με διαφορά η καλύτερη ερμηνεία εδώ, η οποία όμως δεν είναι αρκετή για να σηκώσει το βάρος ενός ολόκληρου δίσκου.
Θεωρώ πραγματικά περιττό να μιλήσω για τα κομμάτια. Τυποποιημένο και εντελώς ανιαρό heavy/power με κάποιες συμφωνικές στιγμές. Ανέμπνευστες, στο βαθμό του αστείου μελωδίες, solos και riffs που περνάνε και δεν ακουμπάνε και ένας drummer εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Αχρείαστα γεμίσματα, αψυχολόγητες αλλαγές και γενικά κακή αντίληψη της μουσικής που καλείται να εκτελέσει.
Το γεγονός ότι οι My Refuge έχουν την υποστήριξη μιας εταιρίας για τη προώθηση αυτού του δίσκου ειλικρινά με ξεπερνάει. Το γεγονός επίσης ότι με το πέρας της ακρόασης η διάθεση μου είχε αλλάξει προς το αρνητικό, επίσης μάλλον κάτι λέει. Λυπάμαι αλλά αρκετά προβλήματα έχουμε ήδη. Δε χρειαζόμαστε και το “The Anger Is Never Over” στο κεφάλι μας.
1/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
