Οι Necromass είναι μία Black Metal μπάντα από την γειτονική Ιταλία που παρότι έχει αλλάξει αρκετά ονόματα ανά διαστήματα ο ήχος τους παραμένει σκληρός και σκοτεινός. Η τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους “Calix. Utero. Babalon” έρχεται να διακόψει μία σιωπή δεκαπέντε ετών από την τελευταία τους δουλειά, το EP “Chrysalis’ Gold”, μιας και έπειτα διαλύθηκαν για το χρονικό διάστημα 1999-2011. Από τα πρώτα κιόλας κομμάτια μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς τις επιρροές και την συνέχεια του ήχου τους. Παρατηρώντας αρχικά τις old school Black αναφορές θυμίζουν το παλιό τους πρόσωπο, καθώς και το ύφος της τότε εποχής. Η τεχνική στις κατά τα άλλα βίαιες και γρήγορες συνθέσεις δίνει την αίσθηση του Post Black στοιχείου που έχουν καθιερώσει μπάντες όπως Thorns, Ved Buens Ende, The Axis of Perdition, κάνοντας την ακρόαση άκρως ενδιαφέρουσα. Μετά από κάποια ώρα στο χρονόμετρο τους, οι ταχύτητες μετριάζονται και ο ήχος τους αποκτά περισσότερη μελωδικότητα, κάτι που δεν περίμενα για να πω την αλήθεια, κρατώντας παρόλα αυτά την ποιότητα σε ικανοποιητικά επίπεδα καθ’ όλη την διάρκεια των σαραντατριών λεπτών που μας κρατά παρέα ο δίσκος. Η αλήθεια είναι ότι μετά το πρώτο κομμάτι “Chapel of Abominations” (εξαιρώντας την εισαγωγή πάντα) περίμενα περισσότερα, καθώς επίσης δεν θα κρύψω ότι άρχισε να με κουράζει ο ήχος τους μετά από ένα σημείο. Δεν θέλω να υποβαθμίσω το αποτέλεσμα στα μάτια σας, μιας και δεν είναι καθόλου κακός δίσκος. Η συγκεκριμένη γαλλική τετράδα ξέρει από μουσική και έχοντας και το ελαφρυντικό της αποστασιοποίησης από την μουσική τους έπειτα από τόσα χρόνια, πιστεύω ότι έχουν να δώσουν πολλά παραπάνω. Λέγοντας όλα αυτά θα ήθελα να σας παροτρύνω να ακούσετε την τελευταία τους δουλειά, γιατί η ιστορία έχει δείξει ότι μπορεί να μην ακούσουμε καινούργιο δίσκο για τα επόμενα δέκα κάτι χρόνια.
7/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
