Να τη και η Αμερικανιά (που ωστόσο μας έρχεται από Αγγλία). Μας δηλώνουν πως έχουν επηρεαστεί από τιτάνες του ροκ από το ’80 και ’90, όπως τους Guns n’ Roses, Aerosmith και Metallica. Συνεχίζουν λέγοντας πως κατάφεραν αυτό στο οποίο τόσοι άλλοι απέτυχαν, να δημιουργήσουν ένα αυθεντικό, συμπαγές hard rock στηριγμένο στο blues. Να είμαι ειλικρινής εγώ περισσότερο διέκρινα κάτι από Silverstein, Red Jumpsuit Apparatus και Faber Drive. Τουλάχιστον στα φωνητικά. Η μουσική γενικά φαίνεται να είναι πιο ανάλαφρη από το κλασσικό rock και metal που υποστηρίζουν πως έχουν στις επιρροές τους. (βλ. το “New York”). Το “On your Knees” φαίνεται να είναι πιο Guns n’ Rose-ικο και πιο δυναμικό. Αυτό που ίσως να επηρεάζει όλο αυτό το «κλασσικό» που θέλει να μας δώσει η μπάντα, είναι τα ρεφραίν. Εκεί, συγγνώμη αλλά το παιχνίδι χάνονται, μετατρέποντας τη μουσική σε σύνθεση έτοιμη για τη σκηνή της Eurovision. Τα κιθαριστικά σόλο ωστόσο φαίνονται να είναι πιστά στις ρίζες που υποστηρίζουν. Λίγο blues, λίγο rock, και πολύ ταιριαστά στα κομμάτια. Το «Do Or Die” συνεχίζει ως μπαλάντα. Λίγο πιο βαριά από το “New York”, αλλά και πάλι χλιαρή. Με την εισαγωγή του “Another Life” είχα πειστεί πως άκουγα πλέον 30 Seconds To Mars ή έστω το “Welcome to the Black Parade” των My Chemical Romance. Τόσα στοιχεία κοινά που δεν μπορώ να το παραβλέψω. Γενικά δεν έπαθα αυτό το «wow» που το συνοδευτικό promotion sheet υποσχόταν. Δεν ήταν κάτι που δεν είχα ξανακούσει και σίγουρα δεν είναι κάτι που θα γράψει ιστορία. Η μουσική που παίζουν είναι πολύ αξιοπρεπής και ίσως να σέρνουν στην πόλη και τη χώρα τους, αλλά εκτός συνόρων τα πράγματα κυλούν αλλιώς.
5/10
Ντένια Παλαιολόγου
