Γενικά σπάνια πλέκω εγκώμια, εκεί όμως που υπόσχομαι στο εαυτό μου πως θα πάψω να βγάζω τόσο ενθουσιασμό, σκάει μύτη αυτή εδώ η μπάντα. Δεν είναι ότι θα λυσσούσα έτσι αλλά, αν έχεις το Θεό σου! Αυτά τα παιδιά είναι γύρω στα 19 ο καθένας, και μου δίνουν ένα τέτοιο άλμπουμ; Δηλαδή δε με λυπούνται καθόλου; Από το πρώτο κιόλας κομμάτι κατάλαβα πως τα πράγματα είναι καλά, ώσπου ήρθε το δεύτερο και πήγε αυτό το «καλό» σε ακόμα πιο «καλό» και ούτω καθεξής. Μελωδία και καφρίλα, ροκ και metal. Μείγμα που πάντα θα θαυμάζω και έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Τώρα αν δεν είναι αυτό ταλέντο δεν μπορώ να πως τι είναι. Τρίτο κομμάτι το “Cryogenius” και δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη. Η φωνή, μία καθαρή μια βρώμικη, και σε όλα της τα σημεία το ίδιο καλή. Riffάρα και αυτή του “Exile Of Our Marrow”, ικανή για να χτυπιέσαι, μέχρι φυσικά να κάνουν μια όμορφη παύση και να μπουν τα φωνητικά μελωδικά και υποτονικά. Το progressive στοιχείο, εκεί! ζωντανό και να σπέρνει. Συνεχίζω με “Photonic” όπου το σκοτάδι ξανά εμφανίζεται και βγαίνει από τα ακουστικά μου. “Pilgrimage Of A Blackheart” με έναν πιο ροκ χαρακτήρα, αλλά πάντα στις ίδιες ρίζες, μαγικό. “Push Pull”, στη σειρά που ο ήχος από το τρίξιμο της χορδής κάνει τη τρίχα σου να σηκώνεται, ειδικά όταν σκέφτομαι πως αυτό το συναίσθημα το γεννάνε μόλις δύο κιθαρίστες χωρίς πλήκτρα και βιολιά. Το “Push Pull” είναι ένα κύμα μουσική αισιοδοξίας, και υπερβολικά πανέμορφης μουσικής πανδαισίας. Δεν ξέρω τι θα γίνει με εσάς, αλλά κάπου εδώ εγώ έχασα το μυαλό μου. Οι Steak Number Eight αξίζουν πολλά, και πιστεύω πως αργά η γρήγορα θα βρουν την ευκαιρία –και τη σκηνή- να τα δώσουν. Όσο τα κομμάτια προχωρούσαν, ένα πράγμα σκεφτόμουν, αν ακούς Mastodon, βάλε αυτούς τους νεαρούς στη ζωή σου και μάλιστα γρήγορα! Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τον ενθουσιασμό μου, αυτά τα παιδιά είναι μόλις στην αρχή και μας δίνουν μια δουλειά που επαγγελματίες με χρόνια πείρας θα ζήλευαν. 11 εξαιρετικές συνθέσεις βγαλμένες από τα κεφάλια 4 πιτσιρικάδων με πολύ ταλέντο. Καλά θα κάνουν οι καρέκλες των «δήθεν» που τους έχει μείνει μόνο το όνομα, να αρχίζουν να τρίζουν.
8.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
