Αν και είναι η δεύτερη σε πληθυσμό και πρώτη σε μέγεθος χώρα της κεντρικής Ευρώπης, η Γαλλία δεν ήταν ποτέ μεγάλη όσο αφορά τη metal σκηνή της. Πολλοί λόγοι, με πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό τον έντονο σωβινισμό των Γάλλων σε συνάρτηση με τη χρήση της αγγλικής γλώσσας στο συγκεκριμένο ιδίωμα, ευθύνονται γι’ αυτή την κατάσταση, αν και μπάντες όπως οι Sortilege, οι Trust (βοήθησε και η μεταγραφή του McBrain στους Maiden) και οι Nightmare κατάφεραν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να ακουστούν παραέξω. Παρ’όλο που οι δύο πρώτοι μας έχουν εγκαταλείψει προ πολλού, οι Nightmare υπάρχουν ακόμα, όχι φυτοζωώντας ως παλαίμαχοι, αλλά είναι εδώ ενεργοί και παραγωγικοί, έχοντας εγκαταλείψει τα τελευταία χρόνια το παραδοσιακό heavy metal προς χάριν του μοντέρνου power metal. Δύο χρόνια μετά το πολύ καλό “The Burden of God” (του οποίου την κριτική μπορείτε να διαβάσετε εδώ), η μπάντα επιστρέφει με το νέο της άλμπουμ “The Aftermath”. Χωρίς να ξεφεύγουν μουσικά από το ύφος που καθιέρωσαν τα τελευταία χρόνια, καταφέρνουν να κρατήσουν την ποιότητα σε αρκετά υψηλά επίπεδα. Με λιγότερα ορχηστρικά στοιχεία από τον προηγούμενο δίσκο, φαίνεται να επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους σε πιο “in your face” συνθέσεις, οι ταχύτητες ξεκινάνε από τη μέση και αυξάνονται, ο ήχος είναι κρύσταλλο και οι δέκα συνολικά συνθέσεις σφύζουν από ενέργεια και ένα σκοτεινό συναίσθημα (όσο σκοτεινό σηκώνει το είδος τέλος πάντων). Ο Jo Amore κάνει μια φοβερή δεύτερη καριέρα ως τραγουδιστής και πλέον κανένας δεν θυμάται ότι ήταν ντράμερ στους πρώτους τους δίσκους, ο αδερφός του David Amore κάνει πολύ καλή δουλειά στα τύμπανα, και οι έγχορδοι Yves Campion (μπάσο), Franck Milleliri (κιθάρα) και Matt Asselberghs (κιθάρα) τιμούν και με το παραπάνω τα όργανά τους. Αρκετά καλύτερα από τα υπόλοιπα είναι τα “Necromancer”, “Bringer Of A No Man’s Land” και “I Am Immortal” που ξεχωρίζουν με το πρώτο άκουσμα. Αν πρέπει να αναφέρω κάτι αρνητικό για τον δίσκο είναι ότι ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία δίσκων που είναι men ποιοτικοί, αλλά δεν θα χρειαστεί να ψάξεις πολύ για να βρεις κάτι τουλάχιστον ισάξιο, είτε στην υπόλοιπη δισκογραφία τους είτε σε άλλες μπάντες.
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
