Επιστροφή για τους παλιούς γνώριμους της σελίδας Noêta, μετά το “Beyond Life And Death” του 2017. Το ντουέτο των Êlea και Ândris είναι στον χώρο εδώ και μια οκταετία, με το “Elm” να είναι ο τρίτος τους δίσκος συνολικά, δεύτερος με την Prophecy. Tο αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο “Psykhē” είχε προηγηθεί των δύο προαναφερθέντων κυκλοφοριών, δύο χρόνια μετά το σχηματισμό της μπάντας.
Όσοι έχουν ακούσει τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους, γνωρίζουν πάνω-κάτω τι να περιμένουν κι από αυτή εδώ. Ατμοσφαιρικό ambient/folk, πεσιμιστικές μελωδίες και τις απαραίτητες, για σχήμα ανάλογης εντοπιότητας και ηχητικού προσανατολισμού, στιχουργικές αναφορές στη σκανδιναβική κουλτούρα και μυθολογία. Θα ήταν περίεργο να είχαμε μια διαφορετική εξέλιξη, καθώς το συγκεκριμένο είδος γνωρίζει τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερη άνθιση.
Λίγο η επιτυχία σειρών και ταινιών που προέρχονται από τις εν λόγω χώρες (Vikings, Ragnarok, Midsommar), λίγο η επέλαση τους στη λογοτεχνία τρόμου (η εμπορική επιτυχία των Nesbø και Läckberg μου έρχεται ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλά οποιαδήποτε επίσκεψη σε βιβλιοπωλείο θα σας πείσει ότι πρόκειται πλέον για τάση), λίγο η εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία αντίστοιχων σχημάτων και μουσικών παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας (Wardruna, Myrkur και τα τοιαύτα), όλα συνηγόρησαν τα τελευταία χρόνια στο να στραφούν τα φώτα στον παγωμένο ευρωπαϊκό βορρά. Καθόλου άδικα, καθότι από δημιουργικής άποψης η υπόθεση αυτή έχει αρκετό ψωμί.
Βέβαια, το ντουέτο από το Götaland δεν φαίνεται να επιδιώκει να καβαλήσει το τρένο μιας συγκεκριμένης μουσικής τάσης ή μόδας. Έχει σαφή καλλιτεχνική άποψη για το τι θέλει να κάνει και πως θέλει να ακουστεί αλλά η αλήθεια είναι ότι οι συγκυρίες δε θα μπορούσαν να είναι ευνοϊκότερες. Αν σας αρέσουν σχήματα ή μουσικές παρόμοιας αισθητικής, είναι βέβαιο ότι δε θα σας αφήσουν αδιάφορους, αλλά το ίδιο βέβαιο είναι ό,τι δεν πρόκειται ούτε για το πιο συγκλονιστικό δείγμα που μπορεί να συναντήσει κανείς, ειδικά δεδομένης της πληθώρας παρόμοιων ακουσμάτων. Οι ερμηνείες της Êlea είναι αέρινες αλλά επιτηδευμένα μονότονες κι άχρωμες, πράγμα που σε συνδυασμό με την έλλειψη αλλαγών στο tempo και το ύφος από κομμάτι σε κομμάτι, δημιουργούν ένα επίπεδο κι ελαφρώς άνοστο αποτέλεσμα. Συμπαθητικό αλλά μέχρι εκεί.
6/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
