Ενώ όλοι σίγουρα έχουμε ορισμένες σταθερές στα ακούσματά μας, καλό είναι ώρες ώρες να ξεφεύγουμε από τα συνηθισμένα και να καταφεύγουμε σε πραγματικές avant-garde ατραπούς, όπου δοκιμάζονται τα συμβατικά όρια της μουσικής, ξεφεύγοντας από την πεπατημένη και ταξιδεύοντας σε νέες, πολυποίκιλες μουσικές φόρμες. Παράλληλα, οι στίχοι οφείλουν να είναι βαθιά ριζωμένοι στην τέχνη της ποίησης και να μιλάνε απ’ ευθείας στην ψυχή που διψά για καλλιέργεια και εξέλιξη.
Πλάκα κάνω, έτσι; Τι θα μπορούσε κανείς να περιμένει από ένα σχήμα που ονομάζεται Onchocerciasis Esophagogastroduodenoscopy; Είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεστε, και βάλε: σιχαμένο goregrind με μπόλικες slam ενέσεις, φωνητικά βγαλμένα κατ’ ευθείαν από τη τοπική χοιροτροφική μονάδα, ένα επιεικώς απαράδεκτο snare και αισθητική gore (καλά ναι, όχι που δεν το περιμένατε) με…anime/hentai. Ειδικά το snare βρε παιδί μου – ξέρουμε ότι το εν λόγω υπο-ιδίωμα έχει τάση να χρησιμοποιεί snare-καμπάνα αλλά εδώ το πράγμα παραπάει.
Όπως και να’χει, θα προσπαθήσω να περιγράψω τη μουσική των Onchocerciasis Esophagogastroduodenoscopy όσο το δυνατόν καλύτερα. Φανταστείτε λοιπόν ότι είστε αιχμάλωτοι σε ένα υπόγειο, δεμένοι σε μια καρέκλα για να μην μπορείτε να ξεφύγετε, με μια πολύ ιδιαίτερη παρέα: ένα γουρούνι που καβαλάει μια Kawasaki Z1, την οποία μαρσάρει ανελέητα (οι κιθάρες), γρυλλίζοντας τσαντισμένο (τα φωνητικά) ενώ παράλληλα φοράει μια χύτρα ανάποδα στο κεφάλι, την οποία κοπανάει ακατάπαυστα με μια μεταλλική κουτάλα (το snare από τα drums). Σα να μην έφταναν όλα αυτά, στο βάθος υπάρχει και μια τηλεόραση όπου παίζει hentai.
Πέραν της πλάκας, για το πλαίσιο του μουσικού ιδιώματος, οι O.E. (δεν θα ξαναπαραθέσω αυτόν το σιδηρόδρομο) προσφέρουν ένα κάπως διαφορετικό πακέτο: τίτλοι όπως οι “The Rose Of Jericho” και “Profane Psalms Carved Into The Palms Of God” φαίνονται ποίηση για Νόμπελ εν συγκρίσει με αυτούς άλλων σχημάτων του χώρου και το gore anime εξώφυλλο είναι σίγουρα κάτι που δε βλέπουμε συχνά.
Οι φίλοι του ήχου, ακούγοντας το “The Rotted Plinth Of Sachiel” θα περάσουν ένα όμορφο εικοσιπεντάλεπτο, απολαμβάνοντας τεχνικά περάσματα, αργόσυρτα μέρη, εναλλαγή blast beats και slam grooves, εκρήξεις μπάσου καθώς και τα κλασικά ελώδη φωνητικά, στο πακέτο ηχητικού οχετού που αποζητά ο οργανισμός τους. Γενικά, μιας και οι O.E. αναφέρονται σε μια εκ των τεχνών της Άπω Ανατολής, θα μπορούσε κανείς να τους παραλληλίσει με ταινίες όπως το “Mermaid In A Manhole” – φρικαλέες έως και αποκρουστικές για τους πολλούς, αντικείμενο λατρείας από (πολύ) λίγους.
5/10
Στέλιος Σπαντίδης
[email protected]
