Πως θα ήταν άραγε αν ενώναμε μουσικά τους Morbid Angel με τους Paradise Lost; Ε, μάλλον κάπως έτσι. Ήταν περίπου τέτοια εποχή πριν 2 χρόνια όταν οι Ισπανοί Onirophagus ξεκίνησαν το μουσικό τους ταξίδι. Ταξίδι που, όπως ακούω από το ντεμπούτο “Prehuman”, υπόσχεται πολλά. Διότι στο metal προσκήνιο υπάρχουν ελάχιστες μπάντες που να ενώνουν τόσο αποτελεσματικά το death με το doom. Κύρια στοιχεία που επικρατούν εδώ είναι οι βαρύγδουπες μπασογραμμές για τον καλύτερο δυνατό ρυθμό, το αργό tempo των κομματιών και η γνωστή καταθλιπτική ατμόσφαιρα του doom. Στα growls των ερμηνειών δεν συναντάμε εκπλήξεις, ενώ από παραγωγικής απόψεως ο δίσκος σπέρνει τόσο πολύ, που μέχρι και ο πιο αισιόδοξος θα λυγίζει. Το κλειδί σ’ αυτό είναι σίγουρα ο “πεσιμιστικός” τρόπος παιξίματος στην κιθάρα, πάντα σε συνδυασμό με λοιπές πουτανιές (βλέπε την καμπάνα στο “Discordia”). Τα διπλά χτυπήματα στα drums είναι death metal νοοτροπίας, ισορροπώντας έτσι τα δύο είδη. Συνοπτικά έχεις οχτώ τραγούδια (εκ των οποίων τα επτά είναι μεγάλης διάρκειας) γεμάτα δύναμη, έμπνευση, ποιότητα και πολύ μουντίλα. Πολύ καλό album, αν και το death στοιχείο θα μπορούσε να έχει εξερευνηθεί περισσότερο. Συνιστάται, πάντως, άφοβα σε οπαδούς των πρώιμων Paradise Lost, Asphyx, Swallow The Sun, My Dying Bride και με λίγη προσπάθεια Draconian.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
