Περίεργο μουσικό ταξίδι θα συναντήσει όποιος επιχειρήσει να ακούσει το νέο δίσκο των Ιταλών Psychofagist, μία μπάντα που πειραματίζεται στους χώρους του τεχνικού Death και του Grindcore, με επιρροές που δεν περιορίζονται μόνο στο Metal. Δύσκολο εξ αρχής να ακολουθήσεις την διεστραμμένη λογική πίσω από τον ήχο τους, αφήνοντάς σου μόνο δύο επιλογές: την πρώτη να είναι η παραίτηση, συνοδευόμενη πάντα από νεύρα και σκέψεις που είναι επηρεασμένες από το “κουτί” μέσα στο κεφάλι μας που ακούει στο όνομα “Προκατάληψη” και το εντελώς αντίθετο άκρο, όπου και κάνω αναπαράσταση του τύπου (ή της τύπισσας) που από το πρώτο κομμάτι που ακούει ξεφωνίζει ένα μεγάλο “Ουάου” για το τι ανακάλυψε. Καμία από τις δύο εκδοχές δεν με βρίσκει σύμφωνο, αν και οι δύο είναι αποδεκτές μέσα στο μικρό κεφάλι μου. Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν το συναντάμε κάθε μέρα, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να “θεοποιήσουμε” αυτό που ακούμε. Τέλος με την διάλεξη, θα προσπαθήσω να μπω επιτέλους στο κύριο θέμα. Το “Songs of Faint and Distortion” είναι ένας δίσκος που απαιτεί να πατήσεις το “replay” πολλές φορές ώστε να πεις ότι είσαι σε θέση να τον κρίνεις ή για να διαμορφώσεις μία άποψη για το αν σου αρέσει ή όχι. Ένα συνονθύλευμα από νότες όπου χτυπιούνται με μανία πάνω στο εκάστοτε μπάσο ή στην εκάστοτε κιθάρα, με το Death χαρακτηριστικό να αιωρείται (ακλόνητο) στην ατμόσφαιρα. Riffs και ιδέες που σε στέλνουν στο πλατό μίας “cult” ταινίας τρόμου, δεν ξέρω κατά πόσο θέλει να το βιώσει κάποιος αυτό, αλλά αν έχετε την διάθεση για κάτι ακραίο και “noizy”, δεν θα ήταν κακή ιδέα να προσπαθήσετε να καταλάβετε τους Psychofagist. Α, και αν καταφέρετε και βγάλετε κάτι, μην διστάσετε να στείλετε email.
6.5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
