Οι Rikard Sjöblom’s Gungfly αποτελούν το προσωπικό project του Σουηδού Rikard Sjöblom (Big Big Train, The Flower Kings). Το “Alone Together” είναι η τρίτη δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος, στην οποία ο Sjöblom επιστρατεύει τους αδελφούς Petter και Rasmus Diamant στα τύμπανα και το μπάσο αντίστοιχα. Ο πολυοργανίστας μουσικός και τραγουδιστής δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα εδώ, από το prog rock ύφος των υπόλοιπων συγκροτημάτων που συμμετέχει.
Το ζήτημα με αυτό το είδος είναι ότι συνήθως δεν υπάρχει μέση λύση. Ή που θα έχουμε εξαιρετικά ενδιαφέροντες δίσκους ή που θα έχουμε festival χασμουρητού. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, και τα δύο μπορεί προέρχονται από την ίδια μπάντα.
Φαινομενικά, το “Alone Together” έπρεπε να ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, καθώς διαθέτει την απαραίτητη ποικιλία μουσικών ειδών. Jazz εκλάμψεις (“Traveler”), λίγη μίξη country rock με blues (“Happy Somewhere In Between” και το ομώνυμο του δίσκου) και μια απαραίτητη δόση Dream Theater (“Clean As A Whistle”).
Επίσης, από τους στίχους και μόνο το σχήμα διαθέτει μια πολύ καλύτερη αίσθηση του χιούμορ σε σχέση με τη μέση prog rock μπάντα. Κάτι που το λες κι από μόνο του προσόν στις μέρες μας. Τι πήγε στραβά λοιπόν και ακούγονται τόσο άχρωμοι;
Η πρώτη ένταση είναι για την ενορχήστρωση. Εξαιρετικά αδύναμη, δεν χαρίζει την απαιτούμενη ένταση στο υλικό, με αποτέλεσμα εκτός από την εξαιρετική φωνή, να μην αναδεικνύεται σχεδόν καμία από τις καλές ιδέες της μπάντας. Επιπλέον, ο ήχος στερείται όγκου, με αποτέλεσμα να πέφτει από την κατηγορία minimal που λογικά επιδίωκε το σχήμα, στην κατηγορία μονότονο.
Τα ετερόκλητα μουσικά στοιχεία είναι χωρίς αμφιβολία αρμονικά ενταγμένα στο σύνολο του δίσκου. Η ομογενοποίηση τους όμως έχει γίνει σε τέτοιο βαθμό, που χάνονται κάπου στο βάθος και δεν καταφέρνουν να προσθέσουν προσωπικότητα και να χρωματίσουν ιδανικά τα κομμάτια. Οπότε κάπως έτσι καταργείται και η όποια χρησιμότητα της ύπαρξής τους, παρόλο που στην πραγματικότητα αποτελούν, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, καλές ιδέες.
Σίγουρα το προτιμώ από κάτι παρελάσεις επιτηδευμένης σπουδαιοφάνειας που μας επισκέπτονται κατά καιρούς στο περιοδικό με τη μορφή prog metal δίσκων. Αλλά δεν παύει να είναι μια χαμένη ευκαιρία για κάτι που θεωρητικά θα μπορούσε να αφήσει έστω και σε underground επίπεδο, ένα πιο ουσιαστικό αποτύπωμα.
5,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
