Μετά το προ διετίας “Heroes”, οι Sabaton επιστρέφουν δισκογραφικά με το “The Last Stand”. Ένα (επίσης) σύντομο άλμπουμ με «σβέλτα» και μικρής διαρκείας κομμάτια. Για άλλη μια φορά η χώρα μας έχει την τιμητική της με το τραγούδι “Sparta” που ανοίγει το δίσκο. Πολύ πιθανόν να το χρησιμοποιήσουν ως opening στις συναυλίες τους και κυρίως στα μέρη μας το Μάρτιο με τους Accept.
Το “The Last Stand” έχει σαν κύρια βάση “mainstream” κομμάτια, ή πιασάρικα αν θέλετε, ευκολομνημόνευτα. Μερικά από αυτά είναι τo “Last Dying Breath”, το αφηγηματικό “The Lost Battalion”, το “Shiroyama” και φυσικά το επικό “Winged Hussars”. Το κάθε κομμάτι είναι ευθύ και άμεσο και δεν είναι τυχαίο που τα παραπάνω επιλέχθηκαν να διαρρεύσουν πρώτα σαν official lyric video. Όλοι οι πολεμικοί στίχοι που εξιστορεί και περιγράφει εδώ το συγκρότημα γίνονται με την πάντα γνωστή αφηγηματικότητα και θεατρικότητα που αρκετοί από εμάς έχουν μάθει στους Sabaton. Την πολύ χαρακτηριστική «περιγραφή» που κάνει ο Joakim Brodén. Γενικότερα είναι οι γνωστοί Sabaton που πολλοί αγάπησαν, ενώ άλλοι τους βρίσκουν αδιάφορους. Επίσης, θεωρώ ότι δε το παρακάνουν με τα πλήκτρα, το αντίθετο μάλιστα, αφού υπάρχει η σχετική ισορροπία.
Όπως έγραψα και πιο πάνω, βασικό χαρακτηριστικό του άλμπουμ είναι ότι τα μικρά και σύντομα κομμάτια, το κάνουν πιο απλό και ευθή. Πράγμα που το συγκρότημα έχει ξανακάνει, π.χ. στον προηγούμενο δίσκο. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι ακούγωντάς το “The Last Stand”, το βαριέσαι. Υπάρχουν τέλος, πολύ όμορφα αλλά και ακόμα πιο σύντομα solo κλασικού heavy metal, που δίνουν άλλον, διαφορετικό αέρα αλλά δυστυχώς τα βρίσκεις με το σταγονόμετρο (π.χ. “Blood Of Bannockburn”, “The Lost Batallion”, “Winged Hussars”). Μερικά από τα παραπάνω, μου θύμισαν (και λόγω refrain) κομμάτια σαν το “Uprising”. Aπό το “The Last Battle” που στην ουσία κλείνει το δίσκο πριν το bonus track “Camouflage”, λάτρεψα το refrain του και μπορώ να πω ότι είναι και αυτό μέσα στα highlights του δίσκου. Για το τέλος, μας άφησαν ένα ακόμα bonus τραγούδι, τη διασκευή τους στο “All Guns Blazing” από το θρυλικό “Painkiller” των Judas Priest. Χλιαρό.
Το αν σε κάποιον αρέσουν ή όχι οι Sabaton, αν τους φαίνονται μονότονοι ή «ίδιοι» είναι τελείως υποκειμενικό. Προσωπικά, μπορεί γενικά κάποια σημεία να μου φαίνονται ίδια ή και μονότονα, αφού δεν είμαι και ο μεγάλος φίλος/οπαδός της μπάντας – αν και γουστάρω πολύ παλαιότερά τους κομμάτια – αλλά τα κομμάτια που ανέφερα δεν υπάρχει περίπτωση να μην αρέσουν στους οπαδούς των Σουηδών και σε αυτούς που τους ψάχνουν και τους ακούνε από την αρχή. Πάντως, εάν δεν ανήκεις στους τελευταίους και είναι η πρώτη σου επαφή με το συγκρότημα, καλύτερα να ξεκινήσεις από άλμπουμ όπως τα “Primo Victoria” (2005), “The Art Of War” (2008) ή “Coat Of Arms” (2010) και πιο μετά να πας εδώ.
7/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
