Υπ’ αριθμόν πέμπτο album για τους Εγγλέζους heavy metallers (καμία σχέση με πουθενάδες νοσταλγούς του ‘80 και του NWOBHM ευτυχώς, αυτοί εδώ power-ίζουν και θρασάρουν λίγο παραπάνω). Μπορεί βέβαια να μη φέρνουν κάτι καινούριο στο παιχνίδι, ακούγονται όμως ευχάριστα από όποια μεριά και να τους πιάσεις.
Οφείλω να ομολογήσω πως είμαι σχετικά αμείλικτος όταν πρόκειται για νέες κυκλοφορίες κλασσικού heavy metal ή heavy/power/thrash. Όχι γιατί είμαι κάνας σκληροπυρηνικός κάφρος που ζει με την καφρίλα σε ένα υπόγειο σφάζοντας κόσμο, αλλά επειδή θεωρώ πως σε αυτό το είδος (όπως άλλωστε και στα περισσότερα) ό,τι ήταν να παιχτεί, έχει παιχτεί και έχει πλέον επέλθει κορεσμός. Και σαν ακροατής που αναζητά το διαφορετικό στη μουσική του, αρνούμαι να δεχτώ να μου σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό.
Πάντως, κάτι τέτοιο δε συνέβη (τουλάχιστον στην αρχή) με το “Demons”, καθώς το album αν και δεν είναι κάτι το καινοτόμο, διαθέτει ροή, και είναι κλάσης ανώτερο από δίσκους άλλων γελοίων που έχουμε ακούσει κατά καιρούς, που τους λείπουν τα «έητιζ» αλλά γεννήθηκαν το 1995 (γελάει ο κόσμος), ενώ οι συνθέσεις δείχνουν ότι ξεκάθαρα το συγκρότημα έδωσε χρόνο σε αυτές, αντί να γράψει κομμάτια του πεντάλεπτου και επιπλέον, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Dave Silver αποδίδει εξαιρετικά.
Το πρόβλημα όμως πού είναι; (ναι ξέρω το είδατε να έρχεται). Ο δίσκος, ναι μεν έχει μία τσίπα, αλλά δεν διαθέτει καθόλου replay value. Μια χαρά οι συνθέσεις, ΟΚ και η διάρκεια και η ροή, όλα ζάχαρη αλλά πραγματικά, αν εξαιρέσουμε το “Down And Out” που όντως το άκουσα τρεις-τέσσερεις φορές, στο τέλος της ημέρας από το δίσκο δε θα μείνει τίποτα απολύτως. Και ένας δίσκος χωρίς αυτό το προσόν, είναι καταδικασμένος στη μετριότητα, αφού όπως ακούγεται, έτσι ξεχνιέται. Θεωρώ ωστόσο πως υπάρχει μέλλον για το σχήμα, μιας και είναι κλάσης ανώτεροι από τους περισσότερους σύγχρονους του είδους τους.
6/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
