Όχι ότι είχαν και ιδιαίτερη συνέπεια στην συχνότητα με την οποία κυκλοφορούσαν τους δίσκους τους αλλά αυτή τη φορά χρειάστηκε να περάσουν δεκατρία ολόκληρα χρόνια για να επιστρέψουν στο προσκήνιο οι θρυλικοί Γερμανοί Scanner. Προσωπικά δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση η τόσο μεγάλη απουσία τους καθώς το εμπορικό αλλά κυρίως καλλιτεχνικό κάζο του “Scantropolis” ήταν πολύ μεγάλο και η ανάγκη για την επούλωση των πληγών τους και την ανασυγκρότηση της μπάντας, δεν χωρούσε εκπτώσεις. Ο πέλεκυς έπεσε βαρύς και είχε σαν αποτέλεσμα το ξήλωμα όλης της μπάντας, με μοναδικό διαχρονικό μέλος και γενικό δερβέναγα τον κιθαρίστα Axel “A.J.” Julius. Αρχικά βρήκε τον ιδανικό συνεργάτη στο πρόσωπο του Ελληνικής καταγωγής τραγουδιστή Ευθύμιου Ιωαννίδη από τους Levamnon, ο οποίος έφερε αργότερα στην μπάντα και τον κιθαρίστα τους, Andreas Zeidler. Πίσω από τα τύμπανα πήρε θέση ο Patrick Klose και το μπάσο έχει αναλάβει ο Jonathan Sell συμπληρώνοντας την σύνθεση της μπάντας. Από τις πρώτες νότες του “The Judgement” κατάλαβα πως έχω στα χέρια μου ένα άλμπουμ το οποίο είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές, και δεν έπεσα έξω. Φρεσκάδα, ενέργεια και η διάθεση να αποτινάξουν από πάνω τους όλη την αρνητικότητα του πρόσφατου παρελθόντος, αποτελούν τα βασικά συστατικά του δίσκου, ο οποίος ακουμπά ποιοτικά και μουσικά τις δύο πρώτες τους κυκλοφορίες. Στην φρεσκάδα αυτή έχει βοηθήσει και η παραγωγή, η οποία κρατά ένα πιο απλό in your face προφίλ, αποφεύγοντας το φόρτωμα των τραγουδιών με υπερβολικές χορωδίες, πλήκτρα, samples, δίνοντας περισσότερη βάση στις κιθαριστικές μελωδίες και στην φωνή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θάβονται μπάσο και τύμπανα, με τον Klose να εντυπωσιάζει αρκετά με την απόδοσή του. Η φωνητικές ερμηνείες του Ιωαννίδη είναι ιδανικές για το ύφος των Scanner και τραγουδά με περίσσιο πάθος στίχους που μιλάνε για γην βάναυση καθημερινότητα, τους αιμοσταγείς πολέμαρχους της Αφρικής, για πειρατές και για το κοράκι του Πόε, δηλαδή με μια θεματολογία που ξεφεύγει από τα κλασσικά sci fi θέματα της μπάντας και επεκτείνεται στον ρεαλισμό όσο και στο ευρύτερο πεδίο του φανταστικού. Αν και τα περισσότερα τραγούδια είναι αρκετά γρήγορα, δεν λείπουν τα πιο αργά και επικά όπως το “Eutopia” ή τα παραδοσιακά heavy κομμάτια όπως το “Nevermore”, δημιουργώντας μια καλή ροή με αρκετή ποικιλία που δεν κουράζει τον ακροατή. Αν και κάνει μια κοιλιά σε κομμάτια που είναι λίγο υποδεέστερα ποιοτικά σε σχέση με τα υπόλοιπα όπως το “The Battle Of Poseidon” και το ομώνυμο, σε γενικές γραμμές έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν πολύ καλά κομμάτια που ελπίζω να τους δώσουν ώθηση για ακόμα καλύτερα πράγματα σ’αυτό το νέο ξεκίνημα της καριέρας τους. Ξεχωρίζουν τα “F.T.B.” (Fuck The Bastards”, “Warlord”, “Nevermore” που θα μπορούσαν κάποια στιγμή να συμπεριληφθούν ανάμεσα στα κλασσικά κομμάτια της μπάντας. Οι οπαδοί των Scanner θα έρθουν στα ίσα τους μετά από καιρό ενώ όλοι όσοι έχουμε βαρεθεί να περιμένουμε μπας και κυκλοφορήσουν ξανά αξιοπρεπή δίσκο οι Gamma Ray, θα βρούμε στο “The Judgement” ένα placebo που θα κάνει αυτή την αναμονή λιγότερο βαρετή.
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
