O Klaus Schubert είναι ο κιθαρίστας των No Bros, δεν τους ξέρω – σκοτώστε με. Οι Schubert In Rock λοιπόν είναι το προσωπικό του project με το οποίο ήδη έχει κυκλοφορήσει έναν δίσκο, τον ομότιτλο, πίσω στο 2013. Πέντε χρόνια μετά επιστρέφει με τον δεύτερο δίσκο ο οποίος δεδομένα έχει ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα για το 2018. Κάτι είναι κι αυτό.
Ας αφήσουμε όμως λίγο την γκρίνια στην άκρη. Το πρώτο που διαπιστώνει κανείς χαζεύοντας το EPK είναι ο εντυπωσιακός αριθμός guests μουσικών που παίζουν σε αυτόν. Ενδεικτικά θα αναφέρω μόνο τους τραγουδιστές για να πάρετε μια ιδέα. Βαθιά ανάσα: Jeff Scott Soto, Marc Storace, Dan McCafferty, Michael Vescera, Doogie White. Wow,ε; Φυσικά μια αντίστοιχη πλειάδα μουσικών εμφανίζεται και στα υπόλοιπα όργανα. Όπως λοιπόν είναι λογικό η όποια ομοιογένεια του υλικού να υπάρχει σε επίπεδο σύνθεσης πάει περίπατο.
Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι το απαραίτητα κακό μιας και είναι λογικό τόσο μεγάλοι παίχτες να βάζουν τις προσωπικές πινελιές τους στο υλικό, εξάλλου λογικά αυτός είναι και ο βασικός λόγος του να έχεις ένα στρατό από αυτούς στον δίσκο σου. Το πρόβλημα είναι ότι το υλικό εν τη γενέσει του δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Απλούστατο hard rock από αυτά που μια Ιταλική (γκούχου) εταιρεία βγάζει με το κιλό. Φυσικά και υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές όπως το “Empathy” (με τον Sotto) ή το “It’s Our World” (McCafferty) όμως είναι δυσανάλογα λίγες σε σχέση με τις μέτριες στιγμές. Ίσως και το γεγονός πως ο δίσκος έχει 13 συνθέσεις να μην λειτουργεί προς όφελος του, θα μπορούσαν να λείπουν 2-3 κομμάτια άνετα.
Το “Commander Of Pain” πέρασε και δεν ακούμπησε. Το άκουσα αρκετές, φορές όμως πέρα από την ανάγκη αυτής της παρουσίασης δεν έχω έναν άλλο καλό λόγο για να το ξανακούσω αφού γράψω αυτές τις γραμμές. Αν είστε fanτων ονομάτων που ανέφερα ίσως αξίζει να το ακούσετε.
5,5/10
ΜιχάληςΝταλάκος
