Δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία για τους Selenseas από την πανέμορφη Μόσχα. Το “The Outer Limits” είναι μεταξύ άλλων μια απόπειρα του σχήματος να εκφραστεί μέσω αγγλικού αντί ρωσικού στίχου, για πρώτη φορά στα δέκα χρόνια ύπαρξής του. Επιλογή που συνέπεσε χρονικά με το γεγονός ότι ο Mikhail Kydrey ανέλαβε καθήκοντα πίσω από το μικρόφωνο. Τρίτος τραγουδιστής που αλλάζει το σχήμα, αλλά από ότι φαίνεται είναι το τυχερό τους, για λόγους που θα εξηγήσουμε καλύτερα παρακάτω.
Όπως μαρτυράει και το αντίστοιχης αισθητικής εξώφυλλο, η μπάντα παίζει symphonic power metal, με τους στίχους και το όλο προφίλ της να επηρεάζονται από τη λογοτεχνία του φανταστικού. Καθόλου περίεργο. Αν ζεις σε μια τόσο παραμυθένια πόλη όσο η ρωσική πρωτεύουσα, δεν υπάρχει καλύτερο φόντο για να αντλήσεις έμπνευση μουσικά και στιχουργικά για να μιλήσεις για σπαθιά, κάστρα και δράκους.
Η αλήθεια είναι ότι τον φοβήθηκα το δίσκο, από άποψη φωνητικών, λόγω της υπάρχουσας γλωσσικής ιδιαιτερότητας. Είναι ίσως η δυσκολότερη προφορά να ουδετεροποιηθεί από τη φύση της, καθώς η προφορά συγκεκριμένων γραμμάτων και η ολική απουσία κάποιων άλλων στη συγκεκριμένη γλώσσα, επηρεάζει την ανατομία των σημείων του σώματος που συνεργάζονται για να δημιουργήσουν την εκφορά λόγου.
Με αυτό το σκεπτικό, οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα στον τραγουδιστή του σχήματος, ο οποίος χωρίς υπερβολές πρέπει να έχει ρίξει τόνους δουλειάς σε αυτό το θέμα, για να επιτύχει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Ή τουλάχιστον πολύ παραπάνω προσπάθεια σε σχέση με εκείνη που χρειάζεται ένας οποιοσδήποτε άλλος, μη αγγλόφωνος, καλλιτέχνης για να τραγουδήσει με μια σχετικά αξιοπρεπή προφορά. Και μετά από αυτό, εννοείται ότι δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες για όλους τους υπόλοιπους.
Μάλιστα, η σωστή προφορά συνοδεύεται και από μια αξιοπρεπέστατη φωνή που φέρνει στο μυαλό το γρέζι του Marco Hietala. Το σχήμα θυμίζει, άλλωστε, αρκετά τους Tarot του τελευταίου. Θυμίζει επίσης Battle Beast, Powerwolf και Statovarius, ειδικά της περιόδου των δύο “Elements”. Γενικότερα, αν αποζητάτε έντονη αίσθηση μελωδίας, πλήκτρα που πρωταγωνιστούν και τους Nightwish της “Oceanborn” περιόδου αλλά με λιγότερο δραματικές και περισσότερο γρήγορων ταχυτήτων εξάρσεις, βρίσκεστε στο σωστό μέρος.
Ο δίσκος απαρτίζεται από κομμάτια που όσοι ζήσαμε τη δεκαετία του ενενήντα, θα τα αποκαλούσαμε άνετα το «europower της νιότης». Οι εθιστικές γέφυρες και «τζιτζίκια» του “Asgard” και του “Flame Of Dawn” ή που θα σας ξυπνήσουν ευχάριστες αναμνήσεις ή που θα αναζωπυρώσουν εκείνο το πρόβλημα διαχείρισης θυμού που σας είχαν προκαλέσει οι HammerFall το 1995. Πέρα από την πλάκα, δεν υπάρχουν μόνο αυτές οι στιγμές. Εκτός από την καλοζυγισμένη παραγωγή, στα θετικά του “The Outer Limits” συγκαταλέγεται η ποικιλία στις ταχύτητες, αλλά και το ύφος.
Αξιοσημείωτο δείγμα αυτού είναι το πολύ καλό “Dante”, στο οποίο έχουμε μπαλαντοειδείς folk πινελιές μεσαίων ταχυτήτων, που αποδεικνύονται άκρως κολλητικές. Το “The Revenge Of The Ifrit” ξεχωρίζει για παρόμοιους λόγους. Ανατολίτικη εισαγωγή και συμμετοχή ενός επιπλέον τραγουδιστή, με τις δύο φωνές να δένουν ιδανικά και τις ορχήστρες να τα δίνουν όλα, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα κομμένο και ραμμένο για φίλους των Kamelot.
Αν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον δίσκο με τη συντομότερη δυνατή περιγραφή, σκεφτείτε με τι μουσική υπόκρουση θα γινόταν ένας κλασικός μαραθώνιος Dungeons & Dragons και θα έχετε ταυτόχρονα την ακριβή εικόνα σε ποιους απευθύνεται. Από καθαρά μουσικής άποψης, μιλάμε για μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια που αξίζει, χωρίς να φέρνει κάποια τομή στο ιδίωμα. Το λες και ένοχη απόλαυση.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
