sonisphere
Ανταποκρίσεις

Sonisphere Festival: Metallica, Slayer, Megadeth, Anthrax + more

Sonisphere Festival: Metallica, Megadeth, Slayer, Antrax, Stone Sour, Bullet For My Valentine, Suicidal Angels
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010, Terra Vibe Park, Μαλακάσα

Μετά από μήνες αναμονής επιτέλους έφτασε η 24η του Ιούνη. Φτάνοντας κατά τις 11.30 στην Μαλακάσα, διαπιστώσαμε αρχικά με απογοήτευση ότι ο καιρός ήταν βροχερός. Δεδομένου του περσινού φιάσκου όλος ο κόσμος φοβόταν μην τυχόν βρέξει και ακυρωθεί το live, μιας που η Ελληνική διοργάνωση δεν φημίζεται για την συνέπεια της, και ιδιαίτερα φέτος με τα τεράστια συγκροτήματα που θα βλέπαμε.

Μετά από τις αρχικές υποθέσεις και αφού μάθαμε πως τα πάντα έχουν οργανωθεί στην εντέλεια, βγάλαμε το συμπέρασμα πως είναι πολύ καλύτερα που ο καιρός είναι έτσι, μιας που το λιοπύρι δεν θα βοηθούσε στην συγκεκριμένη περίπτωση. 12.15 και οι δικοί μας Suicidal Angels βγαίνουν στην σκηνή. Με χαρά διαπίστωσα πως το κοινό τους ήταν μεγάλο, μιας που η μπάντα υπάρχει εδώ και χρόνια, και μάλιστα το 2005 είχε κάνει support στους Anvil. Σκληρό thrash, φοβερή σκηνική παρουσία, wall of death, και τα mosh pit να μην σταματάνε. Είπανε πολλά γνωστά τους τραγούδια και κάποια από την καινούρια τους κυκλοφορία, και (μας) τελείωσαν με το υπέρτατο “Apokathilosis”. Μοναδικό μείον που έχω να σημειώσω, είναι το γεγονός ότι ο ήχος τους δεν ήταν όσο καλός θα έπρεπε. Και πολύ κακώς, δεδομένου ότι είναι μία φοβερή μπάντα και θα έπρεπε να υποστηρίζεται.

Μιάμιση ώρα μετά και αφού τα απαραίτητα soundchecks είχαν πραγματοποιηθεί, εμφανίστηκαν οι Bullet For My Valentine. Κατά την γνώμη μου, πολύ φασαρία για το τίποτα. Κρίνοντας αντικειμενικά, όμως, μπορώ να πω πως επί σκηνής ήταν επαγγελματίες. Υπήρχε παλμός-πράγμα που μου έκανε εντύπωση-και πολύ μεγάλο ποσοστό κόσμου που τους αποθέωνε (σ.σ.: κυρίως μικρότερης ηλικίας). Η διαπίστωση που έκανα όσον αφορά τον κόσμο που είχε πάει στους Big 4 ήταν κάπως άσχημη, αλλά δυστυχώς αληθινή. Μεγάλο ποσοστό κόσμου έκανε πανικό και ξεκινούσε mosh pit μην ξέροντας τα τραγούδια, την ιστορία των συγκροτημάτων, απλά για τον “χαβαλέ”, μην έχοντας επίγνωση του πόσο σοβαρό τραυματισμού μπορούν να προκαλέσουν τέτοιου είδους κινήσεις. Είδα πάρα πολύ κόσμο να χτυπιέται, να τρέχει να σπρώξει και να κλωτσήσει, αλλά να ρωτάει “ποιοί είναι αυτοί”. Τραγικά πράγματα που, τουλάχιστον εγώ, δεν περίμενα να δω σε metal συναυλία.

Apollo Stage 15.00: Stonesour. Εδώ κ’ αν έγινε χαμός. Καταρχήν με το που βγήκαν στην σκηνή ένα τεράστιο κύμα κόσμου μετακινήθηκε προς τα εκεί. Βέβαια πολλοί ήταν οι fans των Slipknot, δεδομένου ότι ο άνθρωπος που ίδρυσε την μπάντα είναι ο Corey Taylor, τραγουδιστή και frontman των προαναφερθέντων. Έκπληξη προκάλεσε το γεγονός ότι δεν τραγούδησαν το “Trough The Glass”, κομμάτι-σήμα κατατεθέν των Stone Sour, που τους έκανε γνωστούς και στο ευρύτερο κοινό. Εδώ θέλω να σημειώσω πως παρόλο που επίσης δεν μου αρέσουν σαν μπάντα, ο Corey ήταν πάρα πολύ καλός και δικαίωσε τον τίτλο του σαν frontman (σ.σ.: πως να μην το έκανε, άλλωστε, αφού με τόσα χρόνια στους Slipknot έχει μάθει καλά πως λειτουργεί το live). Παιχνίδι και επικοινωνία με το κοινό, τόσο πολύ και τόσο καλό, που ακόμα και πολλοί μη-fan τους παρακολουθούσαν καθηλωμένοι. Oι Bullet For My Valentine και Stone Sour απέδειξαν πως ο μοντέρνος Αμερικάνικος ήχος έχει πολλούς fans στην χώρα μας.

Μετά από όλα αυτά και γύρω στις 17.00, οι πρώτοι των Big Four, οι Αnthrax, σκάνε μύτη. Πολύς κόσμος (σ.σ.: και εγώ ανάμεσα τους) δεν περιμέναμε τόσο εκπληκτική σκηνική παρουσία από τους – εδώ και χρόνια – “ξεχασμένους”. Mετά το πρόσφατο reunion με τον Joey Belladona ήμασταν όλοι ευτυχείς που θα τον βλέπαμε και πάλι. Ξεκινώντας με “Caught In A Mosh” και “Got The Time”, νέοι και παλιοί τραγούδησαν τις μεγάλες τους επιτυχίες, με αποκορύφωμα το “Indians” όπου ο Belladona φόρεσε Ινδιάνικο καπέλο και το κοινό τα έδωσε όλα. Φανταστικοί όλοι τους και φυσικά ο Scott Ian στην κιθάρα έκλεβε την παράσταση όντας ο γνωστός κάφρος. Μεγάλη στιγμή όταν έπαιξαν “Heaven And Hell” και είπαν λίγα λόγια για Ronnie James Dio. Εκεί ηρέμησαν κάπως τα πνεύματα και όλη η Μαλακάσα τραγουδούσε τον ύμνο.

Αμέσως μετά εμφανίστηκαν οι Slayer. Πρώτος βγήκε στην σκηνή ο τρισμέγιστος Tom Araya, με Kerry King, Jeff Hanneman και Dave Lombardo να ακολουθούν. Γνώστρια του γενικότερου concept των Slayer και έχοντας δει πολλά show τους (σ.σ.: σε DVD δυστυχώς), τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει το να τους βλέπεις live. Δεν κάνανε πολύ παιχνίδι με το κοινό ούτε υπήρχε επικοινωνία όπως περίμενα, αλλά μουσικά ήταν αψεγάδιαστοι. Ο Araya εμφανώς κουρασμένος (σ.σ.: μην ξεχνάμε και την ηλικία του) μεν, αλάνθαστος δε, τραγούδησε με σθένος όλα τα hits τους. Kerry King και Hanneman προσπαθούσαν να κάνουν το show πιο ενδιαφέρον αλλάζοντας θέσεις και έχοντας μία τυπική επικοινωνία με το κοινό, αλλά μάλλον μάταια. Συγχαρητήρια στον Dave Lombardo, ο οποίος απέδειξε πόσο καλός drummer είναι. Παρά την ηλικία του και τα άπειρα shows που έχει κάνει με Slayer ή χωρίς, δεν έδειχνε καθόλου κουρασμένος και φάνηκε να απολαμβάνει το πόσο τους ήθελε ο κόσμος παίζοντας drum solo πολλές φορές μόνος του.

Η ώρα πέρασε και εμφανίστηκαν στην Saturn Stage ο φημισμένος Dave Mustaine και η παρέα του, οι Megadeth. Μετά την Chris Broderick εποχή στην κιθάρα στην Ελλάδα δεν είχαν κάνει καμία εμφάνιση. Με απογοήτευση διαπίστωσα πως το κοινό τους δεν ήταν μεγάλο ούτε έγινε ο αναμενόμενος χαμός σε κομμάτια όπως “Symphony Of Destruction”, “Hangar 18”, “Trust”. Παρόλα αυτά, ο Mustaine ξέροντας τι σημαίνει να είσαι στην κορυφή στο τέλος έκανε την έκπληξη με το “Peace Sells”. Χαμός. Μετά από όλα αυτά και περίπου μισή ώρα πριν βγουν οι Metallica, η προσέλευση του κόσμου ήταν θεαματική. Πολύς κόσμος ήρθε την ώρα που τελείωναν οι Megadeth μόνο και μόνο για να δει τους headlliners.

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια το κοινό των Metallica δεν είναι μόνο metalheads, είναι μεγάλο ποσοστό κόσμου που ενώ δεν ακούει αυτή τη μουσική, εκτιμάει τo concept και αυτό που έχουν δώσει οι Metallica. Ώρα 21.40 και ακούγεται η μαγευτική μελωδία του “The Ecstasy Of Gold”, δείχνοντας στην οθόνη σκηνές από το “O καλός ο κακός κ’ ο άσχημος”, ακριβώς όπως το 2007. Ο κόσμος άρχισε αμέσως να τραγουδάει, όταν πετάχτηκε στην σκηνή ο Lars και άρχισε να δίνει στα drums τον ρυθμό του “Creeping Death”. Αυτό ήταν. Μαλακάσα σε πλήρες ντελίριο και ο παροξυσμός ξεκινά. Το setlist δεν θα μπορούσε να είναι πιο φανταστικό απ’ ότι ήταν, μιας που ακούσαμε πολλά έπη, όπως “Ride The Lightning”, “Harvester Of Sorrow”, “Blackened” και την εισαγωγή του “The Frayed Ends Of Sanity” με τον Κύριο Hetfield να δίνει τον ρυθμό και να ακολουθεί το κοινό. Φυσικά δεν έλειπαν και τα κλασσικά “Μaster Of Puppets”, “One”, “Nothing Else Matters” κλπ. Η βροχή έπεφτε σαν τρελή αλλά το κοινό δεν έδειξε να πτοείται καθόλου. Τα μεγάλα ατού του live ήταν όταν η κάμερα έδειξε σε κοντινό πλάνο την πένα Big 4 του James, και την πίσω μεριά του μπάσου του Rob, όπου υπήρχε γραμμένο το όνομα του Cliff Burton.

Πέρα από τρία κομμάτια του “Death Magnetic” (σ.σ.: “That Was Just Your Life”, “The End Of The Line”, “Broken Beat And Scarred”) και το “Breadfan”, δεν ακούστηκε τίποτα μεταγενέστερο του ‘91. Το σκηνικό με το videowall από πίσω να δείχνει τους οπαδούς της μπάντας να φωνάζουν και να τραγουδάνε κάτω από την βροχή έφερε στο μυαλό τα παλιά τους live. Πανικός με το που ακούστηκε το riff του “Motorbreath”. Σίγουρα κανείς δεν περίμενε να πουν αυτό το κομμάτι, ένα από τα πιο thrash κομμάτια του “Κill ‘Em All”, από αυτά που ανέδειξαν τους Metallica. Σκηνικά με φωτιές και ένα τεράστιο φλογοβόλο στα αριστερά της σκηνής, όπου η κάψα έφτανε μέχρι και τον πύργο απέναντι από την σκηνή. Ήχος από ελικόπτερα στο “One”, η τετράδα άκρως ενεργητική να πηγαίνει πάνω-κάτω στην σκηνή, λέγοντας πολλές φορές τα κομμάτια το ένα μετά το άλλο, μην αφήνοντας μας να πάρουμε ανάσα. Συγκινητικά τα λόγια του James, όταν δήλωσε πως “Thank you for beeing here to witness the history of metal…”. Αφιέρωσε σε όλους τους Big 4 το “Sad But True” και αποκορύφωμα με “Seek And Destroy”.

Φεύγοντας από την σκηνή και αφού έκαναν το κλασσικό παιχνίδι με τον κόσμο, ο Lars υποσχέθηκε να τους ξαναδούμε σύντομα. Ελπίζουμε να κρατήσει την υπόσχεση του…. Αλλά σαν αυτό που ζήσαμε την 24η του μήνα, δεν θα είναι τίποτα άλλο. Τριάντα χρόνια μετά, είδαμε τις μπάντες που ξεκίνησαν την thrash σκηνή, στην Ελλάδα. Όσοι ήμασταν εκεί ζήσαμε μία συναυλία-ιστορία και μόνο εμείς ξέρουμε πως δεν θα υπάρξουν ποτέ τα ακριβή λόγια για να περιγράψουν ούτε στο ελάχιστο το πως νιώσαμε. Thrash And Justice For All…..

Ανταπόκριση: Μαρία Θεοδωράκη

haursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X