Άραγε να είναι τυχαίο το γεγονός πως όταν το 1977 ο Steve Hackett εγκατέλειψε τους Genesis, αυτοί εξελίχθηκαν σε popstars; Όπως και να ‘χει, η ιστορία έγραψε. Οι δεύτεροι πούλησαν τα κέρατά τους τη δεκαετία του ’80, ενώ ο πρώτος κυνήγησε μία solo καριέρα που όπως αποδείχθηκε στο πέρασμα του χρόνου, ήταν η σοφότερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει. Το Beyond The Shrouded Horizon έρχεται για να μπει στην ήδη πλούσια δισκογραφική συλλογή του υπερταλαντούχου Βρετανού. Όπως είχαμε ακούσει και μερικούς μήνες πριν στη ζωντανή ηχογράφηση Live Rails, τόσο τα δάχτυλα όσο και η φωνή του διατηρούνται ακόμα σε τέλεια φόρμα. Αυτή τη φορά βυθίζεται ακόμα πιο πολύ στο progressive κλίμα που τόσο πολύ έχει αγαπήσει, ενώ η χρήση synthesizers πάνε τις δουλειές του ένα ακόμα βήμα παραπέρα. Οι επιρροές του από τους ήχους του Alex Lifeson και των Rush είναι και πάλι παρούσες, ενώ το μόνο στοιχείο που ίσως διαφοροποιεί το Beyond The Shrouded Horizon σε σχέση με τα τελευταία albums είναι η πιο σκοτεινή διάθεση που αποπνέουν οι συνθέσεις του. Μελωδίες με “φθινοπωρινή” αισθητική, παραδοσιακά σκωτσέζικα breaks, μαγευτικοί ήχοι από βιολιά και φυσικά τα δεξιοτεχνικά riffs και solos του Stevie, έρχονται για να δώσουν σάρκα και οστά στα Loch Lomond, The Phoenix Flown, Prairie Angel, A Place Called Freedom αλλά και σε πολλά άλλα, καθιστώντας το ως φυσικό διάδοχο της μεταγενέστερης Hackett κληρονομιάς. Εδώ η παραγωγή δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο. Εδώ μιλάει η μουσική και μόνο. “From Sinbad seas to Startrek oceans of deep sky, it’s an odyssey.” όπως πολύ εύστοχα είπε και σε πρόσφατη δήλωσή του ο ίδιος ο Steve. Καλλιτέχνης με όλη τη σημασία αυτής της λέξης. Αλλά ας μην πολυλογούμε. Η ατμόσφαιρα και η ποιότητα έχουν βρει εδώ και χρόνια το δάσκαλό τους στο πρόσωπο του Steve Hackett. Το Beyond The Shrouded Horizon απλά συνεχίζει να δείχνει το πόσο παραπέρα μπορεί να φτάσει αυτό το είδος τέχνης που λέμε “μουσική”. Εννοείται ότι το αποκτούμε και το ακούμε ανελλιπώς. Νύχτα κατά προτίμηση.
8/10
Χάρης Μπελαδάκης
