Όσο κι αν λάμπει ο ήλιος αυτές τις μέρες, δεν παύουμε να βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Αυτό βάλθηκαν να μας υπενθυμίσουν οι Βρετανοί The Wounded Kings στην τέταρτη πλήρη δουλειά τους. Μουντίλα και σκοτάδι ξεπηδούν σε γενναίες ποσότητες και μας επαναφέρουν στην ζοφερή πραγματικότητα. Η πεντάδα από το Dartmoor (τι ταιριαστό όνομα) προσκυνά τους πατριάρχες Black Sabbath, με τα λασπωμένα και θεόβαρα riff τους να μπορούν άνετα να χωρέσουν σε δίσκους όπως το “Masters of Reality” ή το “Vol.4”. είναι αρκετά ποιοτικοί ώστε να μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τους συμπατριώτες τους Electric Wizard και My Dying Bride και διεκδικούν επάξια τη δική τους θέση στο doom metal πάνθεον. Με τον ήχο μοιραία να ακούγεται κάπως παλαιικός αλλά συνάμα να έχει την καθαρότητα και τη διαύγεια που εξασφαλίζουν τα σύγχρονα μέσα, καταθέτουν το ταλέντο τους σε 7 τραγούδια συνολικής διάρκειας 47 λεπτών. Απλά εκπληκτική η φωνή της τραγουδίστριάς τους, Sharie Neyland, που ισορροπεί μεταξύ θρήνου και τσαμπουκά ξεφεύγοντας από τις παραδοσιακές φόρμες που ακολουθούν οι περισσότερες τραγουδίστριες και δίνει στο αποτέλεσμα έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Ο Steve Mills ακολουθεί το ένστικτό του και προσθέτει με τα πλήκτρα διάσπαρτες πινελιές μαυρίλας, με την κιθάρα του Alex Kearney να οργιάζει σπέρνοντας υπέρβαρα riffs και ενίοτε να σολάρει αγέρωχα, ενώ το rhythm section των Mike Heath και Al Eliadis είναι ο ογκόλιθος που πάνω του στηρίζεται το οικοδόμημα που λέγεται “Consolamentum”. Ο δίσκος αυτός, χωρίς να είναι το μέγιστο αριστούργημα του είδους, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για την χρήση της φράσης «τα σέρνει». και αν δεν με πιστεύετε, ακούστε πρώτα το “Lost Bride” και αν μπορείτε, πείτε μου ότι έχω άδικο!
7.5/10
Νίκος Κεφαλίδης
