Οι Wolves Den είναι μια black/death metal τετράδα από το Μόναχο. Ιδρύθηκαν το 2013 από τον Max Steiner (Mexx) και τον Stefan Botz, οι οποίοι είχαν ήδη προϋπηρεσία σε αρκετά σχήματα. Χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη καθυστέρηση, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album, “Deus Vult”, το 2015. Ο διάδοχός του, ωστόσο, τους πήρε λίγα παραπάνω χρόνια, όμως ήρθε πλέον η ώρα να μας παρουσιάσουν το “Miserere”. Εδώ να σημειώσω ότι και μόνο που διάβασα το όνομα Helge Stang στα φωνητικά, δεν χρειάστηκα κάτι περισσότερο για να ενθουσιαστώ. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά με δίσκο που περιέχει τη φωνή πίσω από τα δύο καλύτερα albums των Equilibrium;
Λοιπόν, ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Το Δελτίο Τύπου τους υπόσχεται «μελαγχολία και τρέλα» κι ενώ σίγουρα υπάρχει το πρώτο, το δεύτερο ούτε καν. Εκτός κι αν εννοούσαν την τρέλα που βάρεσα εγώ από τη βαρεμάρα μέχρι να τελειώσει. Αν είναι έτσι, τους το δίνω.
Αναλυτικότερα, από τα πρώτα λεπτά μπορείς να αναγνωρίσεις ότι υπάρχει μια κάποια μελωδία και παγωμένα riffs, ενώ μερικά ορχηστρικά στοιχεία δίνουν έναν επικό folk χαρακτήρα, χωρίς να αγγίζει όμως τα όρια του συμφωνικού metal. Αυτά όμως, όπως και τα φωνητικά του Stang, δεν σώζουν το σύνολο όσο τίμια και σκληρά κι αν προσπαθούν. Αυτό γιατί το “Miserere” πολύ απλά πνίγεται στο tremolo με κάποια πλήκτρα για δημιουργία ατμόσφαιρας και στο τέλος δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα.
Νιώθεις ότι όλος ο δίσκος είναι μια ατελείωτη λούπα της ίδιας μελωδίας. Τίποτα δεν ξεχωρίζει. Στη μέση είχα ήδη κουραστεί κι όχι μόνο αυτό, αλλά είχα ξεκινήσει να μετράω πόσα KB έπιανε το κάθε κομμάτι, ώστε με αυτόν τον τρόπο να υπολογίσω περίπου πόσο ακόμη με περίμενε. Ακόμη κι αυτό αποδείχτηκε πολύ πιο ενδιαφέρον.
Συνήθως προτείνω να μην ακούτε τις γκρίνιες μου και να πάτε να ακούσετε τον κάθε δίσκο μόνοι σας, αλλά τώρα ούτε αυτό δεν θα κάνω. Μπορείτε να βρείτε πολύ καλύτερους αδιάφορους δίσκους να βάλετε στο βάθος, ενώ καθαρίζετε τα τζάμια. Ή πλένετε τα χαλιά. Ή σιδερώνοντας τις κουρτίνες. Οτιδήποτε θα ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό.
3,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
