Σίγουρα το Death Race είναι από τους δίσκους που ο τίτλος τους σε προδιαθέτει για το τι πρόκειται να ακούσεις και δεν πέφτει έξω. Η μπάντα πριν τον γράψει έκατσε στο τραπέζι του διαλόγου μαζί με μπόλικες μπύρες και κατέληξε στο ότι θα ακολουθήσουν τον πατροπαράδοτο τρόπο για να ‘κάνεις’ heavy metal: δυνατές βαριές κιθάρες, γρήγορα τύμπανα. Simple as that! Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Είχα καιρό να ακούσω heavy-thrash metallers που να εννοούν και να κατανοούν τις παλιές καλές αξίες της κληρονομιάς των πατέρων όλων αυτών των άπειρων σημερινών ιδιωμάτων. Αν θες να ακούσεις μια μπάντα που να προσκυνάει Pantera, Slayer, Maiden και να το δείχνει εδώ είναι το μέρος σου. Φυσικά σαν μίζερος και γκρινιάρης άνθρωπος που είμαι, δεν θα μπορούσα να μην βρω κάτι αρνητικό σε αυτή τη δουλειά . Αυτό λοιπόν που κατά τη γνώμη μου πρέπει να προσέξει αυτή η μπάντα για να πάει μπροστά είναι τα φωνητικά της. Φίλε τραγουδιστή, αποδέξου το γεγονός πως δεν είσαι απόγονος του Anselmo και κοίτα απαλλαγείς από το σύνδρομο του Ιζνογκούντ. Αυτά. Κατά τα άλλα, όπως άφησα αν εννοηθεί άλλωστε, πρόκειται για μια πολύ καλή, για το είδος της, δουλειά που ενώ κρατάει ζωντανές τις ρίζες, ποτίζοντάς τις καθημερινά με αμέριστη αγάπη και heavy metal, μένει μακριά από τις κακές γλώσσες που θα μπορούσαν να τη χαρακτηρίσουν αρχαιολατρική, κάνοντας το κάθε riff να ακούγεται φρεσκότατο και καθόλου κατεψυγμένο. Άλλωστε οι προτηγανισμένες πατάτες δεν ήταν ποτέ του γούστου μου.
7,5/10
Αγγελική Καπίρη
