Όταν ένα συγκρότημα έχει ενδοιασμούς για το πώς να γράψει ακόμα και το όνομα του για μένα είναι ένα σημάδι του ότι υπάρχει μια έλλειψη κατεύθυνσης. Τώρα στην περίπτωση των A Life Divided έχουμε δει το σχήμα να παρουσιάζεται ως A Life [Divided] και A_Life [Divided]. Δηλαδή κάπου ώπα. Δεν παίζεται και fusion jazz με tribal στοιχεία από την Νικαράγουα.
Το συγκρότημα από το Μόναχο φέτος κλείνει τα είκοσι χρόνια ύπαρξης. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει έξι ακόμα άλμπουμ και μια αναζήτηση στο περιοδικό μας βγάζει στην επιφάνεια, διαβάζοντας τις παρουσιάσεις των υπολοίπων παιδιών, αυτό που υποψιαζόμουν. Την έλλειψη προσανατολισμού. Για την ιστορία σαν ανατρέχω στην παρουσίαση του προηγούμενου άλμπουμ τους με τίτλο “Echoes” του 2020.
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το σχήμα και όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κάνω κάποια έρευνα πριν ακούσω την μουσική μήπως και είμαι προκατειλημμένος. Κάνοντας ένα πέρασμα λοιπόν από το “Down The Spiral Of A Soul” βρήκα το υλικό διχασμένο, το ίδιο και μένα.
Από την μια, έχουμε συνθέσεις που πατάνε σε ποιο alternative rock μονοπάτια τις οποίες και βρήκα αναπνευστές και ολίγον τι νερόβραστες. Από την άλλη, όταν το σχήμα ανεβάζει στροφές παρουσιάζει κάποιες metalcore στιγμές που είναι σαφώς ανώτερης κλάσης. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι το υλικό κάνει αυτό το σκαμπανέβασμα που προσωπικά δεν μου επέτρεψε να απολαύσω τις καλές στιγμές του άλμπουμ. Τρανταχτό παράδειγμα το μπάσιμο με την φοβερή εισαγωγή του “Last Man Standing” για να ακολουθήσει το αδιάφορο “Best Time”.
Θέλω να πιστεύω ότι μετά από τόσα χρόνια ένα συγκρότημα ξέρει τι θέλει να παίξει. Εδώ αυτό δεν συμβαίνει, τουλάχιστον στα αυτιά μου. Κρίμα πραγματικά γιατί οι άνθρωποι δείχνουν να το «κατέχουν» το σπορ.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
