Δέκα χρόνια ζωής έκλεισαν φέτος οι Βολιώτες Adventum Diaboli, οι οποίοι είχαν σχηματιστεί το 2011 από τον Leviathan, με σκοπό να είναι ένα one-man project. Τον επόμενο χρόνο η μπάντα θα μεγαλώσει με τον ερχομό του Mephisto και του Pan, ενώ το 2013 τον Mephisto θα αντικαταστήσει ο Charon στα φωνητικά και με αυτή τη σύνθεση θα συνεχίσουν μέχρι το 2021. Από το 2013 έως το 2018 οι Adventum Diaboli είχαν συνεχή δισκογραφική παρουσία με τέσσερα demos, ένα EP, τρία split albums και πέντε ολοκληρωμένα albums. Φέτος, οι Βολιώτες επιστρέφουν με τον έκτο τους δίσκο, χωρίς τον Charon, με Leviathan να αναλαμβάνει και τα φωνητικά.
Θα ξεκινήσω ανάποδα την κριτική και θα αναφέρω πρώτα αυτά που δεν μου άρεσαν στο δίσκο. Βασικά δεν είναι πολλά αλλά ένα: τα φωνητικά. Στα black φωνητικά έχει δοθεί μια περίεργη χροιά, μια περίεργη παραμόρφωση θα έλεγα, εξαιτίας της οποίας δεν ακούγονται ευχάριστα στο αυτί. Αν θα μπορούσα να δώσω μια οπτική αντιστοιχία, θα έλεγα πως είναι σαν να πιξελιάζει η εικόνα ή σαν να έχει φαγωθεί η ταινία της βιντεοκασέτας. Επίσης, σε αρκετά σημεία του δίσκου τα φωνητικά είναι καθαρά, υπό μορφή απαγγελίας, τα οποία έχουν ένα τόνο απάθειας και είναι μονότονα, κάτι το οποίο δεν μου ταίριαζε καθόλου με την μουσική από πίσω.
Αντίθετα, σε κάποια σημεία που τα φωνητικά είναι αργά και βαθιά, ταιριάζουν απόλυτα με την ατμοσφαιρική μουσική που τα συνοδεύει. Ας περάσουμε στα της μουσικής τώρα, όπου οι Adventum Diaboli κάνουν πραγματικά φοβερή δουλειά. Στα τυπικά γρήγορα black metal περάσματα, οι παγωμένες και επαναλαμβανόμενες μελωδίες των κιθαρών είναι πολύ όμορφες και χτίζουν μια πολύ ωραία λυρική ατμόσφαιρα. Αλλά και στα πιο αργά σημεία οι Βολιώτες ξέρουν να φτιάχνουν υπέροχα ηχοτοπία. Εκεί η μουσική είναι αρκετά ατμοσφαιρική, με μινιμαλιστική προσέγγιση, πολύ όμορφες ταξιδιάρικες μελωδίες και με ένα όμορφο σκοτεινό πέπλο που αγκαλιάζει τη μουσική.
Επίσης, πολύ ταιριαστά στην όλη την ατμόσφαιρα του δίσκου είναι κάποια περάσματα που έχουν μία ιεροτελεστική προσέγγιση, όπου ακούγονται κι εκείνα τα βαθιά φωνητικά, που ανέφερα πριν. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι το ατού του “Ο Λόγος Του Σκότους: Chapter I” είναι η μουσική του. Είτε μιλάμε για γρήγορα black metal ξεσπάσματα είτε μιλάμε για αργά, σκοτεινά και λυρικά περάσματα, είναι γεγονός πως οι Adventum Diaboli έχουν δώσει τον καλύτερο εαυτό τους στο συνθετικό κομμάτι και φυσικά και στο εκτελεστικό.
Προσωπικά αποτελεί αρνητικό στοιχείο το ότι δεν μπορούσα να χαρώ στο έπακρο τη μουσική εξαιτίας των φωνητικών, παρά μόνο στα σημεία που δεν υπήρχαν αυτά. Μπορεί άλλους να μην τους ενοχλούν και να βρουν αυτό το δίσκο άψογο. Δεν πρόκειται να αντιμιλήσω. Δυστυχώς, για εμένα ήταν κάτι που μου στέρησε την απόλυτη απόλαυση και σίγουρα θα έδινα μεγαλύτερο βαθμό σε διαφορετική περίπτωση. Η φοβερή μουσική, όμως, με εμποδίζει από το να βάλω και χαμηλό βαθμό. Οπότε…
7/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
