Οι Billy Clubs μας έρχονται από την Ιταλία. Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2017 και μέχρι τώρα η μόνη τους δισκογραφική δουλειά είναι ένα ΕΡ του 2018. Φέτος, κυκλοφορούν και το πρώτο τους full-length album. Το είδος τους; Punk και για την ακρίβεια heavy punk.
Ο δίσκος λοιπόν αποτελείται από επτά κομμάτια με διάρκεια το πολύ τριάμισι λεπτά. Αντικειμενικά έχει γίνει καλή δουλειά. Η παραγωγή του δεν είναι για τα σκουπίδια και η διάρκειά του είναι όση πρέπει. Το θέμα είναι ότι προσωπικά δεν με έπεισαν να ασχοληθώ έστω ελάχιστα περισσότερο μαζί τους. Γιατί;
Είναι μια ακόμα punk μπάντα. Τα ίδια φωνητικά και η ίδια μελωδία όπως σε κάθε άλλη μπάντα του είδους τους. Ξεκινάει το “Get It On” και σχεδόν αμέσως καταλαβαίνεις τι πρόκειται να ακούσεις. Ήλπιζα ότι θα είναι λίγο διαφορετική περίπτωση παρόλο που είναι punk αλλά δυστυχώς όχι.
Όσον αφορά τα φωνητικά, για κάποιον λόγο αυτό γρέζι του Nicolas Vidmar μου θυμίζει τόσο πολύ τον Lemmy. Αυτόν των Motörhead για όσους ανίερους δεν ξέρουν τι εστί Lemmy. Αν ήταν ελάχιστα πιο μπάσα η φωνή του Nicolas θα πίστευα ότι πίσω από το μικρόφωνο θα ήταν αναμφίβολα ο Lemmy παρ’ όλο που δεν ζει.
Συνεχίζουμε με το εξώφυλλο. Απεικονίζει αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Ένας περίεργος τύπος που οδηγεί. Περίεργος γιατί από την έκφραση του προσώπου του δεν καταλαβαίνεις αν πρόκειται για έναν νευριασμένο άνθρωπο ή για έναν ψυχικά ασθενή. Αυτό το ύφος πάντως το έχω πετύχει και σε μικρού μήκους ταινίες από άπληστους επιχειρηματίες που απλά ζητάνε όλο και περισσότερα από αυτά που αξίζει να έχουν. Για το αίσθημα του μυστήριου που μου άφησε και μόνο, με κέρδισε.
Για να ολοκληρώνουμε σιγά σιγά, ναι μεν είναι μια καλή μπάντα αλλά μόνο για ένα άκουσμα. Αν εσείς θέλετε να τους δώσετε και άλλες ευκαιρίες το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ακούσετε τον συγκεκριμένο δίσκο τους.
5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
