Δεν είχα ιδέα για τους C.O.P. UK πριν λάβω το τρίτο τους full length album, “No Place For Heaven” για τις ανάγκες αυτής της κριτικής. Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας το βιογραφικό τους και βλέποντας ότι ο ίδιος ο Byfford (Saxon) τους κάλεσε το 2011 για να συνοδέψουν τους Saxon σε περιοδεία σκέφτηκα ότι κάτι καλό θα έχουμε εδώ.
Οι C.O.P. UK όπως καταλαβαίνετε μας έρχονται από τη Αγγλία και μάλιστα από το Sheffield, από το οποίο κατάγονται και οι Def Leppard. Μοιραία μια επιρροή – και μάλιστα βασική των C.O.P. UK – είναι οι παιδικοί τους ήρωες. Το “No Place For Heaven” είναι μια καλή μίξη του κλασσικού Heavy Metal με το AOR / Hard Rock. Φανταστείτε μια μίξη των κλασσικών White Lion, των Def Leppard με τους Saxon και με κάποια πολύ μικρά στοιχεία μοντέρνου metal, τα οποία εμφανίζονται διάσπαρτα σε κάποια κομμάτια.
Ο δίσκος ξεκινάει πολύ δυνατά με δυο κλασσικά metal κομμάτια, τα “The Core” και “My Blood” τα οποία ανεβάζουν τους παλμούς, είναι άκρως μελωδικά, με πολύ ωραία riff και ρεφρέν, πράγμα που με κάνει να τρίβω τα χέρια μου από ικανοποίηση. Στα “Kiss Of An Angel” και “No Place For Heaven” τα πράγματα αλλάζουν και πάμε σε περισσότερο AOR καταστάσεις, ειδικά με το “No Place For Heaven” το οποίο είναι μια ωραία ατμοσφαιρική μπαλάντα, με την προσθήκη γυναικείων φωνητικών (δυστυχώς δεν αναφέρεται πουθενά η συμμετοχή της πολύ ωραίας γλυκιάς φωνής). Με τα “Burn Hell” και “Halo” επιστρέφουμε σε πιο μεταλλικούς ρυθμούς, με το κατατεθέν της μπάντας, τα ωραία riff του Charles Staton και τα πολύ ωραία φωνητικά του Dale Radcliffe, να είναι παρόν όλες τις στιγμές. Δυστυχώς όμως η μπάντα επιμένει συνεχώς να βάζει στη μουσική της αρκετά AOR στοιχεία και αρκετές μπαλάντες στο αποτέλεσμα, κάτι που κάτι το δίσκο αρκετά κουραστικό από ένα σημείο και μετά. Αλλά και οι πιο metal στιγμές, από ένα σημείο και μετά, κάπως αρχίζουν και κουράζουν.
Τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν καλές ιδέες, ειδικά στα ρεφρέν, όπως τα “Take It To The Grave” και “One In A Million”, αλλά οι φοβερές ιδέες και η έμπνευση των δυο πρώτων κομματιών δεν επαναλαμβάνετε σε κανένα άλλο σημείο του δίσκου. Επίσης η μπαλάντα και το κλείσιμο του δίσκου, “Stranger Than Fiction”, είναι απίστευτα βαρετή.
Οπότε έχουμε εδώ μια μπάντα, με μεγάλη όρεξη και πολύ καλές ιδέες, η οποία όμως πέφτει στην παγίδα της επανάληψης και της AOR / Hard Rock μπαλάντας. Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν πάει χαμένο είναι η καταπληκτική κιθαριστική δουλειά του Charles Staton, ο οποίος μια με τα ωραία του riff, μια με τα μελωδικά του solo αλλά και με την γενικότερη ενορχήστρωση της κιθάρας στα κομμάτια, τα ανεβάζει ένα επίπεδο πιο ψηλά.
Όχι, το No Place For Heaven των C.O.P. UK δεν είναι ένα κακό album. Απλά, τα αρνητικά ξεπηδούν πολύ σε όλες τις ακροάσεις. Οι φανατικοί των Def Leppard αλλά και οι ανοιχτόμυαλοι οπαδοί των Saxon θα βρουν αρκετά πράγματα που θα τους αρέσουν.
6,5 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
